Komt een dappere man bij de Therapeut ( 52 jaar).
Help Sonja, ik zit in een (V) Echtscheiding!

Luister nou! Mijn vrouw zeurt zo!!!

Mijn mobiel gaat over. Goedemiddag U spreekt met Sonja de Heer.

Goedemiddag, Goedemiddag, helemaal geen goedemiddag.

Sorry hoor maar spreek ik met Praktijk Face The Truth in Amstelveen? 

Ja, zeg ik dan rustig. Dat klopt hoor. Hoe kan ik U helpen? Ik begrijp dat het voor U helemaal geen goedemiddag is?

Nee, zeg hij! totaal niet! De man klinkt boos maar vooral gefrustreerd.

We liggen in een (V)ECHTSCHEIDING. we komen net bij de Mediator vandaan. Die heeft ons beiden weggestuurd. Dat is niet zo mooi zeg ik, droog.

Wat is er dan precies gebeurd, vraag ik? Lees hier verder....

Komt een jongeman bij de Therapeut ( 22 jaar).

Help?! Ik ben zwaar Depressief, Autistisch en Hoog Begaafd.

(Geen Beperkingen Zien, Maar Kansen).

Mijn telefoon gaat. Goedemorgen met Sonja de Heer, Praktijk Face The Truth in Amstelveen.

Goedemorgen zegt een zwaar vermoeide en twijfelende overslaande jongens stem.

Ik weet niet of ik goed zit hoor maar ik heb uw BLOGS gelezen op Facebook en nu dacht ik dat U mij misschien ook zou kunnen helpen? Ik kan geen touw meer vastknopen aan mijzelf en mijn leven.

Ik heb al zoveel Psychologen en Psychiaters versleten maar niemand “begrijpt” mij echt. Ik ben te Complex zeg maar ) Hij spreekt het uit en ik hoor de MOED(eloosheid) in zijn stem. Hij is erg “verzwakt”.

Wat is er dan precies aan de hand? Vraag ik. Lees hier verder .....

Komt een klein meisje bij de Therapeut! ( 8 jaar)

Mama, Luister nou!

Mijn deurbel gaat. Ik doe de deur open en kijk recht in het gezicht van een afwachtende, verlegen moeder die er oververmoeid uit ziet. Voor haar staat haar dochter met dezelfde vermoeide blik, bruine wallen onder haar ogen, maar veel assertiever en daadkrachtiger. Vol vertrouwen zegt ze, “Hallo, ik moet van mijn moeder met U praten” Het gaat niet goed met mij. En ik vind dat een goed idee. Het is de hoogste tijd.

Ik grinnik en kijk het meisje vol compassie aan. Wat een dapper kind. Zo , zeg ik. Dan ben je hier dus aan het goede adres. Kom maar binnen en ga maar lekker zitten op de bank. Dan kun jij mij mooi eens alles vertellen wat je dwars zit.

Dapper stapt ze door de gang en vraagt netjes. Moet ik hier links of rechts. Ik wijs haar de weg.

Haar moeder is lang zo zeker niet en kijkt mij wat schuldig en onzeker/verlegen aan. Net als ik de deur dicht wil doen komt er ook nog een man binnen stappen.

Even ben ik verrast. Lees hier verder......

Komt een jongeman bij de Therapeut ( 22 jaar).

Help?! Ik ben zwaar Depressief, Autistisch en Hoog Begaafd.

(Geen Beperkingen Zien, Maar Kansen).

Mijn telefoon gaat. Goedemorgen met Sonja de Heer, Praktijk Face The Truth in Amstelveen.

Goedemorgen zegt een zwaar vermoeide en twijfelende overslaande jongens stem.

Ik weet niet of ik goed zit hoor maar ik heb uw BLOGS gelezen op Facebook en nu dacht ik dat U mij misschien ook zou kunnen helpen? Ik kan geen touw meer vastknopen aan mijzelf en mijn leven.

Ik heb al zoveel Psychologen en Psychiaters versleten maar niemand “begrijpt” mij echt. Ik ben te Complex zeg maar ) Hij spreekt het uit en ik hoor de MOED(eloosheid) in zijn stem. Hij is erg “verzwakt”.

Wat is er dan precies aan de hand? Vraag ik.   Lees hier verder .....

 Komt een dappere jongen bij de Therapeut ( 8 jaar)

Help Sonja?! Ik word GEPEST!

Goedemorgen! met Sonja de Heer van Praktijk Face The Truth Amstelveen.

Goedemorgen klinkt een aller aardigste vrouwen stem door de telefoon. Graag zou ik Uw hulp vragen voor mijn zoon. Ik heb het gevoel dat hij gepest wordt op school en hij doet net of hem dat niet deert.

Toch merken wij thuis dat hij vaak boos is op ons en dat hij zich dan terugtrekt op zijn kamer. Als ik dan vraag wat er aan de hand is dat zegt hij dat ik niet zo moet zeuren aan zijn hoofd. Dan wilt hij met rust gelaten worden. En dat hij het zelf wel oplost.

Maar ik voel dat hij niet lekker gaat op school. Dat vind ik echt rot en zielig voor hem. De juf zegt ook steeds dat hij onrustig is in de klas en dat hij snel afgeleid is en zijn gedachten dus niet bij de les heeft. Ze zegt dat hij druk doet en afwezig is.

Ik weet niet meer hoe ik hem kan helpen? Lees hier verder.......

ve Papa! Een Leven ZON (Der) Jou!

IK ROUW JOU. (5 september 2015)

Lieve Papa, vandaag ben je jarig.

( 5 september 2015)

Vandaag VIER IK JOUW “LEVEN”. Nooit zal ik je vergeten.

Hoe jij de ZON was in ONS LEVEN al was het maar voor heel EVEN.

Ik wens ieder kind een Papa zoals jij!

Ja, ZO (‘N) PAPA dat was jij!

Op ZON (dag) bleven WIJ bijvoorbeeld altijd nog even liggen maar jij niet. Jij ging naar beneden en bakte de eitjes, dekte de tafel en floot jouw deuntjes. De vogels zongen graag met jou mee. Als ik er nog aan denk hoe "rijk"ik mij dan voelde. Zo Vrolijk was je en dat bracht je over ook, met heel je hart. Je riep van naar boven gebakken of gekookt? Met kaas of zonder? Wat lastig toch al die keuzes ) En wat was het dan gezellig zo SAMEN aan tafel. ZON(DAG) OCHTEND.

Maar op Zondag en WoensdagAvond moesten wij vooral “STIL” zijn. Heel erg Stil. Studio Sport was echt HEILIG. Toch zaten mama en ik er dan maar wat graag bij voor de gezelligheid. Het begon altijd met het meezingen van dat irritante aanvang deuntje. Ook jouw commentaar en fanatieke “meespelen” zorgden vaak voor komische taferelen. Oh wat kon je je opwinden als “de jongens” niet speelden zoals jij dat graag had gezien. Wat leefden je dan met ze mee. IJsberend liep je dan door de kamer. WE moesten jou dan ook beter niet storen. )Je hebt mij wel duizenden keren serieus uitgelegd wat “BUITENSPEL” nu precies was.

En nog “zie” ik het vaak niet (LOL).

Heerlijk vond ik dat. Ja, ZO(‘N) Papa dat was jij!

Of als mijn fiets een lekke band had. Dan zette ik hem rustig in de schuur zonder na te denken dat ik de volgende ochtend dus een probleem zou hebben. Maar niets hoor: als ik dan ‘s ochtends in de schuur kwam had je mijn Band al weer geplakt. Briefje “ en maar weer lekker fietsen. Je banden hebben ook LUCHT nodig. liefs je Papa.

In die kleine momenten schuilde een liefde ZO GROOT! Nooit zal ik al die kleine momenten vergeten. Kleine verrassingen maar zo groot van betekenis die mijn Leven zo leuk maakte.

Geen idee hoe je het allemaal (ver)ZON. Zoveel energie had je. Wat jouw ogen zagen maakten jouw handen. Ongelooflijk vond ik dat. Zo technisch, wijs, creatief en handig.

Je stuurde ook rustig een kaartje naar ons eigen adres. Voor ieder van ons. Zo leuk en speciaal. Omdat je wist dat ik echte post zo leuk vond. Omdat ik de talloze liefdesbrieven van jouw & mama had mogen lezen. En in mijn hartje wenste dat ik ook ooit zulke post zou krijgen van mijn eigen man.

Of als mama en jij samen een avondje en jij dan beneden aan de trap stond om mijn mama te BEWONDEREN die van de trap af kwam. Fjuuuut Fjewwwww. Dat is mijn vrouw.

Kijk nou eens ”jongens” hoe een mooie moeder jullie hebben. Dan straalde mijn moeder van top tot teen. Jij was haar man en zij jouw vrouw. Dat was voor ons kinderen zo duidelijk.

Dan pakte jij haar hand en hielp haar galant naar beneden in haar jurk en hoge hakken. Wat een Koningin. Als kind bewonderde ik dat. Het voelde zo warm.

Maar gelukkig had ook jij jouw streken>

Als we samen gingen vissen en jij voor de zoveelste maal jouw “levende maden” in jouw groene visdoosje in de koelkast had bewaard. En mama schreeuwde dat dit echt de laatste keer was en ze anders jou en “je maden” erbij, in de plomp zou gooien. Dan moest je lachen. Heel ondeugend.

Heel stiekem en onschuldig viste jij het groene bakje dan weer uit de vuilcontainer. Weer gelukt zei je dan. Ik houd van je moeder hoor maar van vissen begrijpt ze niets. Je vond het leuk als mama zo op de kast zat.

WE hebben LEVEND AAS nodig riep jij haar dan na. Dan riep ze terug : UITSLOVER. Je vangt toch nooit wat. Probeer het eens met gewoon een stukje brood. Die vissen houden helemaal niet van maden. Dan gaf jij mij een knipoog. “Kom we gaan vissen”. Mama had dan onze picknick mand gemaakt vol lekkere dingen. Samen op stap. Machtig vond ik dat. Samen onder de Vis Plu uren staren naar die verrotte dobber. Samen kletsen over van alles en nog wat. Altijd als ik mee ging had ik beet en jij niet. Je leerde mij de vis ZELF van de haak te halen. Stoere meiden kunnen dat.

Totdat op een keer ook jij beet had van een grote VIS. Maar deze “ving jouw Hengel” en sleepte hem met een noodvaart door het water. In plaats van jij die VIS. J)Ik zie het nog voor mij. Hé VIS waar ga jij met die hengel naar toe??

We stonden erbij en keken erna. Razend snel werd jouw nieuwe dure Hengel door dat NOORDZEE KANAAL getrokken door die “Verrotte VIS” !Dit vond je echt niet leuk. Jouw dure Hengel. Je stond daar toen zo SIP. Die grote VIS had jou aan de HAAK. Ik heb mij écht gek gelachen totdat je mij maande dat ik het NOORDZEEKANAAL in moest springen om jouw HENGEL te “redden” en op te duiken. Toen dacht ik dat je gek geworden was voor heel even.:-)) Je meende het ook nog. Nooit was ik brutaal maar toen wel: Spring Zelf maar, zei ik. Vol afschuw keek je mij dan aan. Toen brulde je< Doe niet zo Verwend! Hup, Spring Sonja! Oh my GOD. Je was mij er één.

Jij had ook echt kwajongens streken. Natuurlijk sprong ik voor jou, ik moest wel. Gekke Gerrit dat ik was. In deze tijd zouden we het gefilmd hebben en VIRAL zijn gegaan. Wat een achterlijk tafereel. Stelletje idioten dat we waren. Wat zullen die vissen en andere vissers gelachen hebben.

Natuurlijk lag je hengel allang ergens op de bodem. Maar ik moest en zou jouw dure hengel opduiken. Ik zwom en zwom alsof mijn leven ervan af hing. Onder de MODDER en het KROOS kwam ik boven, na talloze duiken naar jouw hengel. Ik kon je wel schieten. Ik stonk wel drie uur in de wind. Jak!

Ja, ZO (‘N) Papa, dat was jij!

Wat hebben we er samen achteraf hard om gelachen toen wij dit aan mama moesten vertellen. Ze vond je een idioot omdat je jouw dochter zomaar dat ijskoude water in had laten springen. Ze had wel kunnen “verdrinken” voor zo’n rot hengel. Ben je helemaal gek geworden. Het is afgelopen met die onzin. Dan keek je mij schuldig aan. En riep ik: Ik ga nooit meer met je vissen!

Dan kroop je de volgende ochtend bij mij in bed met een grote grijns op je gezicht. Ben je nog boos vroeg je dan? Sorry dat ik je liet springen dat was wel een beetje gek van mij. Jij bezat “de gave” om mij binnen NO TIME alles weer te doen vergeten. Die twinkeling in jouw ogen, die was GOUD.

Hartelijk moesten we dan lachen om ons idiote avontuur. En ’s avonds lag er dan een cadeautje op mijn kussen: een lekker luchtje voor jou. Liefs je papa. ( omdat ik je zo heb laten “stinken”;).

Of:

Samen dansen op jouw tenen. De hele kamer zwierde wij dan door. Want ritme dat had je . Ook dat heb ik van jou geleerd. Je liet het mij altijd “voelen”. Samen zingen en gek doen en muziek maken. Zonder schaamte. Suffe gekke liedjes uit de “ouwe tijd” naspelen op Gitaar, trommels, mond harmonica en kammen met vloeipapier. Hoe gekker hoe beter.

Je was zo’n (H)eerlijke Ro(MAN)ticus. Nooit gemaakt maar recht vanuit jouw compassie volle Hart.

Fly ME To the Moon (Frank Sinatra) https://youtu.be/oCW9Hey6IVY &

Tie a Yellow Ribben round the Old Oak Tree. https://youtu.be/KFYfiFnvWQE

Toch was je ook streng, nooit vergeet ik meer die keer dat je mij kwam ophalen van het schoolfeest en mijn vriendin mij waarschuwde. Sonja, daar komt volgens mij jouw vader de dansvloer op. ( ik had allang thuis moeten zijn eigenlijk). Ik heb moeten rennen voor mijn leven. Bij kop en kont heb je mij toen gepakt en aan mijn haren naar boven gesleurd. Nog nooit had ik jou zo boos gezien. Je had je zoveel zorgen gemaakt om mij. En ik was gewoon niet naar huis gekomen. Terwijl jij duidelijk had gezegd dat ik om 24.00 uur thuis moest zijn. Ja, zo was je ook. Streng doch rechtvaardig.

Altijd dacht je aan je gezin. De kleine traktaties die jij uit jouw mond spaarde op jouw werk bij de KLM om aan je vrouw en kinderen te geven. Kleine marsjes waar mama dol op was. En voor ons de Snickers en Bounty’s. Dan lagen ze daar zomaar rondom ons bord. Gewoon als verrassing.

Met zijn allen nog even in het grote bed en al die ijspootjes tegen jouw warme straal kachel benen en voeten. Dat was pas echt lachen. Gek deed je dan. Heerlijk Gek. Al springend op het bed stond je daar dan in je boxer short en maakte je jezelf breed als een echte Tarzan. Je zong dan het liedje Wimpie smeert zijn reetje in met Vimpie draaide je dan om en schudde met jouw billen. En hup daar lagen wij weer in een deuk. Pijn in mijn buik van het lachen. Je voelde je vrij en zonder schaamte wat bijzonder was en dan al die knuffels die wij altijd mochten ontvangen. Gratis en voor niets. (H) eerlijk vond ik dat.

Nooit was je te beroerd om iemand te helpen maar wel op jouw tijd. Dat vond ik zo knap. Je had echt duidelijke grenzen. Wat een voorbeeld. Ik hoor het je nog zeggen: het gaat er niet om hoeveel je doet want dan waarderen ze je niet meer. Het gaat erom dat je het met heel je hart doet. Bewaak je eigen grenzen goed. Toch was je ook soms streng voor mij

Zeker toen ik voor het eerst make up, eyeliner op had. In de keuken hield je mij dan tegen. Jongedame!! Wat is dat? Ben je helemaal gek geworden zei je dan. Dat heb jij toch helemaal niet nodig. Ga er maar af halen anders mag je niet weg. Dat hield je een jaar lang vol. Maar mama sprak dan met je . Want ik vond het oneerlijk. Andere meisjes mochten dat toch ook.

Je was als de dood zei je dan dat ik de verkeerde man zou treffen. Je maakte je voor het eerst echt zorgen. Ik houd mijn hart vast zei je dan tegen mama, hoe moet dat nou als ze ouder wordt. We moeten haar toch beschermen. Mama hielp je dan. Het zal wel loslopen. Ze loopt vast niet in zeven sloten tegelijk Wim. Ze is wel “onze” dochter he. Haha,, juist daarom zij je dan.

Toch kwam je dan opeens thuis met 2 dure mascara’s. één voor mijn mama en één voor mij. Wat een verrassing was dat. Het lag naast onze ontbijt bordjes met zelfgemaakte gebakken eitjes door jou. Je had een hekel aan goedkope dikke make up en dus zwarte randen om de ogen. Je hield nu eenmaal van ECHT. Toen ik zei, maar ik mocht toch niets op mijn ogen dan zei je, Nouja, ik heb er over nagedacht als je dan toch iets op je ogen smeert dan maar liever iets “MOOIS” . De schat! ) .

Ook vergeet ik ook nooit meer jouw bestraffende woorden omdat ik voor de eerste keer mijn onderbenen had geschoren. ( ik wilde dat gewoon eens uitproberen). Dat mag toch niet van je moeder zei je dan. Toen ik spontaan mijn been over de eettafel aan je liet voelen moest je keihard lachen. Mmmmm, maar wel lekker zacht. Haha…

Tenslotte begon ik al een echte dame te worden (15) en jij was diegene die met mij ging winkelen. Samen liepen we over straat. Trots was je als de verkoopsters roddelde en dachten dat jij er een “jonge vriendin” op na hield. Express gingen we dan samen in het pas hokje en kwam jij steeds weer met mooie rokken, riemen en blouses aandragen. De verkoopsters waren gewoon echt jaloers. Want smaak had je. WE hadden hun suffe hulp helemaal niet nodig. Die vinden alles mooi zei je dan. ZE lonkte dan naar jouw aandacht. Maar die was niet bij hun maar bij jouw dochter.

Je Leerde mij om een elegante vrouw te zijn. Niet goedkoop maar met uitstraling en karakter. Zelf zocht je dan een brede ceintuur om het geheel af te maken en kochten we samen ook iets voor mama. Je was gul.

Ja trots wat je dan als een pauw ook als ik dan van de trap afkwam in mijn nieuwe kleren. Ook dan klonk jouw fjuuuuuuuuuut fjewwwwwwwww maar nu voor mij.

Dan voelde ik mij voor heel even ook de Koningin. Heerlijk was dat. Je had een hekel aan scheetjes en boertjes. Dat hoort toch niet als een Dame. Mama en ik hadden dan de grootste LOL om jouw reacties. Je vond het ordinair. Toch bliezen we je dan soms gewoon het bed uit en wapperde wij met onze dekens om jou vooral het bed uit te jagen en onze eitjes te gaan bakken

Nooit had ik gedacht dat er een dag zou komen dat dit ALLES zomaar zou EINDIGEN.

Het is 9 juni 1986.

Ik ga op werkweek met 5 VWO naar Terschelling. ( ik ben net 16 geworden). Zoals meestal slaap ik slecht voordat er de volgende dag iets “nieuws” en dus onbekends op het programma staat. Dat vind ik spannend zeg maar. Meestal brengt mijn papa mij dan weg. Maar deze morgen is anders dan alle anderen.

Mijn mama zegt: ik breng je vandaag even weg goed? Papa voelt zich niet zo lekker, ik laat het hem nog even liggen goed. Jammer vind ik dat . Ook voelt het gek. Dit is NIETS voor mijn Vader. Toch ga ik er aan voorbij. Als ik bijna klaar ben met mijn camping tas vol stouwen moet ik nog even snel plassen voor we gaan.

Als ik op het toilet zit wordt er hard op de deur gebonsd. Ik schrik mij eerst rot om vervolgens in een heerlijke ontspannende schaterlach uit te barsten. Iemand schuift een briefje van 10 gulden onder de deur door.

En ik weet zeker dat het mijn vader is. Met een gekke verdraaide stem roept hij vrolijk koop maar een lekker drankje op mijn kosten. En geen “gekke” dingen doen hè, van al dat geld. (H) eerlijk die HUMOR. Ja, zo is mijn vader. Altijd vol verrassingen en super creatief in de liefde. Gekke dingen ik houd er zo van.

Hoe maak je het leuk om geld te geven. Nou zo dus!

Mijn hart is gelijk weer blij en minder zenuwachtig. Mijn vaders HUMOR dat ontspant mij als gevoelig en verlegen meisje van 16.

Als we vertrekken met de auto, kijk ik naar boven. Daar zwaait opeens het raam van mijn slaapkamer wagenwijd open. Een enthousiaste vader met zwaaiende armen en handen met kushandjes. Een grote grijns op zijn gezicht. Veel plezierrrrrr. (alweer moet ik om hem lachen hij kan zo fijn gek doen, het ontspant mij). Ik zwaai net zo enthousiast en gek terug totdat hij uit het zicht is. Jammer vind ik het dat hij mij niet brengt. Hij geeft mij altijd net dat beetje EXTRA KRACHT wat ik nodig heb.

Mijn mama brengt mij naar de boot waar alle kinderen staan te wachten. Blijkbaar ben ik niet de enige die dit spannend vind. Want iedereen is opgewonden en zenuwachtig. Druk zeg maar.

De rit op de boot is schitterend. Die wind en het water het maakt mij rustig. Eenmaal aangekomen gaan we onze tent opzetten. Aangezien ik veel ervaring in tenten opzetten heb, NOT duurt het een eeuwigheid voor dat die Kolere tent eindelijk staat. Toch zijn we trots dat het ons ook is gelukt. Vraag niet hoe.

WE worden daarna in groepen verdeeld en ik zit bij de “boodschappen” groep. Leuk. We halen allemaal lekkere dingen natuurlijk voor onze BBQ op de camping. Iedereen loopt door elkaar. Het is een regelrechte chaos maar ook een gezellige drukte van belang. Als hoog gevoelig kind vind ik dat het maar lastig wennen met zoveel drukte en prikkels om mij heen. Het duurt dan ook even voordat ik mij op mijn gemak voel en mij laat meevoeren door de groep.

Ze willen die avond stappen. En ik ga mee. Immers ik “trakteer”. Die 10 gulden gaan eraan!

Met de fiets rijden we naar de discotheek. Het is er druk maar ook heel gezellig. In een brutale bui loop ik na een lange tijd naar de DJ van die avond. Doe je ook verzoek nummers. Nee, zegt de jongen.

Morgenavond wel. Maar vanavond kies ik ze uit. Dan zeg ik zwaar teleurgesteld morgen ben ik er niet meer dus dat heeft geen zin. De jongen kijkt mij vragend aan? Huh, jullie zijn er toch net? Morgen ben ik weer thuis en een beetje boos loop ik weg. Precies voordat we vertrekken roept de jongen om dat dit laatste plaatje speciaal voor het meisje is wat een verzoek nummer in wilde dienen. Het nummer is van Michael Jackson – “Thriller Night”- Lief vind ik het van die jongen. We doen nog een laatste dans voor we weer naar ons kamp gaan fietsen. ( nooit kon ik ooit maar vermoeden hoeveel WAARHEID de tekst van dit “Afscheidslied” bevatte). https://youtu.be/xIx_HbmRnQY (Thriller Night )

Vrolijk fietsen we terug. Het was een leuke avond. Het valt mij op als we zo over de weg naar ons kamp fietsen dat dit niet zonder risico’s is. Wat een gevaarlijk weg hier zo met al die vrachtauto’s die langs je heen scheuren. Zou mij niets verbazen als hier veel kinderen worden aangereden. Waarom ik dat allemaal denk geen idee. Het valt mij op.

Als we op ons kamp aankomen en ons in de grote tent van de leraren willen settelen voel ik een hele grote spanning hangen. Ik kan het totaal niet plaatsen. Maar het voelt gek en anders dan anders. Ik krijg er een bal van in mijn buik.

Ze willen dat we gelijk naar onze tent gaan en dus naar bed. Morgen weer een dag, zegt mijn wiskunde leraar. Er zit een “ondertoon” in. Iets in mij “vind het vreemd voelen”. Maar ik kan mijn vinger er niet op leggen. Dus we zeuren en zeuren. Het voelt vreemd dat de leraren zo bezorgd zijn opeens vooral over MIJN nachtrust. Ga nou maar slapen Sonja. Schoorvoetend zoeken we tenslotte onze tent op. Raar.

Ik slaap met nog 2 vriendinnen in een veel te kleine tent. We hebben lol en kletsen honderduit voordat zij uiteindelijk in slaap vallen. Natuurlijk kan ik weer niet in slaap komen. Het is ijskoud, alles is vochtig, mijn luchtbed is lek en mijn voeten ijskoud. Wie vindt kamperen nu wel leuk. Pffff.. wat doe ik hier denk ik nog. Thuis is het toch het fijnste. Jawel, eerlijk is eerlijk. Ik ben een huismus. Maar ja, zeg nou zelf als het zo gezellig is thuis dan is het ook niet gauw goed.

En jawel hoor als we net een uurtje liggen moet ik alweer plassen. Na 100 x keer draaien omdat ik natuurlijk die andere 2 niet wil wakker maken besluit ik toch het hele eind naar de toiletten middenin de nacht te maken. Ik struikel nog een keer over zo’n verdomde tent haring. Grrrrr…….wat doe ik hier. Vandaar dat wij altijd, achterin de tuin gingen kamperen, kon je gewoon in huis plassen.

Het tis gek. Ik heb in mijn buik zo’n zenuwachtig, bang en angstaanjagend gevoel. Ik ken dit gevoel niet. Het voelt meer dan naar. Een soort van onheilspellend voorgevoel. Maar ik schuif het toe “die nacht” aan die rottige tent en mijn lekke luchtbed. ( geen enkel idee heb wat er op dat moment zich allemaal afspeelt bij mij thuis).

Als ik op het toilet zit: denk ik aan mijn vader die de dag ervoor 10 gulden onder de deur doorschoof. Dat geeft mij gelijk weer een blij en goed gevoel. Ik loop terug naar de kleine tent. Kon ik nu maar even mijn voetjes warmen. Maar dat is vast heel gek als ik mijn voeten in de slaapzak van mijn vriendinnen stop. Dus, nee dat doen we maar niet. Het onrustige en misselijke gevoel blijft.

Na urenlang wakker liggen en het geronk van 2 klasgenootjes naast mij die nergens last van schijnen te hebben val ik volgens mij rond een uur of 0.4.00 uur in de morgen, rillend van de kou in slaap.

Voor mijn gevoel ben ik net in slaap als ik de rits van onze tent hoor open gaan. Fuck denk ik. Nu al. Ik ben net in slaap. Laat mij met rust. Mijn hoofd heb ik onder mijn slaapzak bedekt. Laat ze maar denken dat ik slaap.

Dan zegt een meer dan bezorgde leraar: Meiden jullie moeten wakker worden! Geen van de meiden geeft een kick. Dan zegt een andere leraar precies hetzelfde. Meiden wordt wakker er is iets ernstigs gebeurd. Mijn 2 vriendinnen zitten al rechtop. Maar ik blijf met mijn hoofd onder de slaapzak. Er spookt van alles door mijn hoofd. Zeker een kind aangereden. Zie je nou, ik dacht het nog gisteravond. Toch niet van onze school? Razend snel gaan mijn gedachten. Wil ik dit wel horen?

Ik voel mij zo slecht na deze nacht. Maar opeens hoor ik de tweede leraar in “snikken” uitbarsten en zeggen Sonja wordt wakker het heeft met jou te maken. Whatttttttt????!!! Ik herken opeens de stem van mijn aardrijkskunde leraar. De meest botte en sarcastische man van de hele school en het lijkt alsof hij snikt en in tranen is. Dat is onmogelijk. Het moet dus echt heel ernstig zijn constateer ik vliegensvlug.

Langzaam schuif ik mijn slaapzak van mijn hoofd af. En kijk ik in de 2 meest bezorgde en droevige mannen gezichten die ik tot dan toe ooit heb gezien. De tranen stromen over het gezicht, van de altijd zo botte aardrijkskunde leraar. Dat kan niet goed zijn. Mijn economie leraar houdt het droog maar heeft het daar ook heel moeilijk mee. Hij lijkt zich te beter te kunnen beheersen. Nu sta ik op scherp.

Wat heeft er met mij te maken vraag ik geschrokken? En eindelijk zit ook ik rechtop. Het is stil, ijzig stil. Alle blikken in die kleine tent zijn op mij gericht. En ik weet van niets. Het voelt gek en heel erg ongemakkelijk.

Het gat in de kleine tent is net groot genoeg dat die twee koppies erdoor passen. Eigenlijk een heel gek gezicht. Als je deze 2 grapjurken zou kennen zou je denken dat ze een toneel stuk op voeren. Maar ze zijn Bloed Serieus!

Mijn economie leraar zegt: Sonja, het gaat over jouw vader. Boem. Mijn HART zit gelijk in mijn KEEL en slaat over van schrik. Daar is dat onheilspellende gevoel in mijn buik weer. Ik houd mijn adem in. Wat is er dan? vraag ik ongeduldig.

Stotterend zegt hij: Je vader heeft gisteravond een HARTAANVAL gehad op de TENNISBAAN. Dan is het stil. De mannen kijken mij vol medeleven en afwachtend aan. Mijn gedachten zeggen alleen maar: ok, nou dat kan. Dat is heftig dan moet ik NU meteen naar huis en naar het ZIEKENHUIS.

Ik begrijp er geen drol van. Ik zeg droog maar zeer besluitvaardig. Dan ga ik nu naar huis. In welk ziekenhuis ligt hij? Al vragend kijk ik beide leraren aan. Dan begint mijn aardrijkskunde leraar echt te brullen. Hij houdt het niet meer. Hortend en stotend vertelt hij: Sonja, ik durf het je niet te vertellen maar het moet, het moet. Je begrijpt het verkeerd. Hij kijkt nu de Economie leraar aan en die knikt.

Vragend kijk ik de mannen NU aan? Wat begrijp ik het verkeerd hoor ik mijzelf zeggen?

Jouw papa LEEFT NIET meer. Hij is plotseling OVERLEDEN. Gisteravond!

De ijskoude woorden dringen niet tot mij door. Natuurlijk geloof ik deze mannen niet. Mijn vader die mij gisteren nog 10 gulden vrolijk onder de toiletdeur doorschoof en mij enthousiast en vrolijk uitzwaaide zou nu opeens dood zijn. Pfff, die gasten zijn gek geworden. Maar opeens spookt dat ene zinnetje van mijn moeder door mijn hoofd: Papa voelt zich opeens vandaag niet zo lekker. Ik breng jou weg we laten hem nog even doorslapen. (Razend snel spoken de gedachten door mijn hoofd).

Dit kan toch niet echt WAAR zijn!? “MIJN VADER”!! ?

De leraren leggen het om de beurt uit. Jouw vader leeft niet meer Sonja. Hij stond te tennissen op de tennisbaan met jouw moeder toen het gebeurde. Ze waren te laat. Vooral die laatste zin galmt na in mijn hoofd. “Te laat” ?? Hoezo te Laat?

Het is zo ONWERKELIJK en deze boodschap kan ik maar niet binnenlaten en dus “geloven”. Ik duw de leraren opzij en begin te rennen. Zo in mijn nachtjapon. Ik schreeuw dat ik de boot op wil. Ik wil nog maar 1 ding. Naar huis en wel NU.

Ik schreeuw waarom heb je het mij gisteravond niet verteld? Dan was ik al thuis geweest. De leraar kijkt mij verdrietig aan en zegt: er was geen boot meer terug naar huis op dat tijdstip.

En jouw moeder wilde dat jij nog een nacht goed zou slapen omdat ze wist dat je “gek” zou worden als je dit slechte nieuws zou horen over jouw lieve Papa. Ik hoor hem niet eens meer. Want om 07.00 precies zit ik in mijn nachtjapon op de boot naar huis. Huilen lukt mij niet. Ik zit vast. Eerst ZIEN en dan GELOVEN. Mijn overleefstand neemt het over. Boos en machteloos voel ik mij.

En vanaf daar is mijn leven NOOIT maar dan ook NOOIT meer HETZELFDE.

Wat een “HORROR” SENARIO. ( Het gonst door opeens door mijn hoofd wat ik tegen de DJ zei. Ik ben hier morgenavond niet meer dan ben ik alweer Thuis. En dan zijn laatste plaatje opeens voor mij?

Thriller Night: Waren het dan allen voortekens?! Het spookt in mijn hoofd. Gek maakt het mij.

Eenmaal van de boot af staat daar mijn middelste broer met zijn vrouw. Hij weet zich totaal geen houding te geven en maakt grapjes over hoe ik eruit zie en mijn nachtjapon. Hé spook wat zie jij eruit, dat jij zo mee mocht op die boot. Hij probeert het luchtig te houden voor zichzelf en voor mij.

Ergens ben ik opgelucht want het lijkt net alsof het allemaal niet waar is. Net een grote boze droom. Maar vreemd voelt het wel, heel vreemd.

Ik ren in zijn armen. Maar hij weet totaal niet wat hij er mee aan moet. Zie je denk ik nog: het is heus niet waar allemaal. Ik heb gewoon slecht geslapen en wordt zo weer wakker. Mijn broer doet net of er niets aan de hand is. Dat voelt zo gek.

Na een lange rit waarin ik niet naar die WAARHEID durf te vragen en we het dus totaal niet over “onze” papa hebben maar meer over Terschelling en hoe ik het kamperen vind staan we opeens stil met de auto voor mijn huis. Opeens is dat rare gevoel er weer.

Ik zie tantes en nichten in zwart gekleed. Ze lijken in rep en roer. Het huis is vol mensen.

De rillingen lopen over mijn lijf. Kom, zegt mijn broer. Maar ik blijf zitten. Ik wil niet naar BINNEN want stel je voor dat het ECHT WAAR is. Wat dan?

Ik durf niet. Zo blijf ik nog zeker 45 minuten alleen in die auto zitten. En dan komt mijn moeder mij ophalen. Nuchter en Sterk. Ik begrijp er allemaal helemaal niets meer van. Zie je nou. Dit kan toch niet anders was ze toch wel aan het janken en schreeuwen. Als het écht waar zou zijn?!

Eenmaal binnen: is ons huis veranderd in een ware HORROR film. Iedereen gaat mij kussen en knuffelen en ze hangen om mijn nek. Jak. ! Wat is dit. Laat mij met rust. Dan werp ik een blik op de tafel waar ik een VOORBEELD ROUWKAART zie liggen. En op die kaart staat de naam van mijn VADER.

WILHELMUS ERASMUS de Heer ( roepnaam WIM). Zoon van, Partner van, Vader van……Dan dringt het pas echt tot mij door. Oh God, laat het NIET WAAR ZIJN! ……alsjeblieft.

Ik ren naar het toilet en sluit mijzelf op. Nooit maar dan ook nooit wil ik er meer van afkomen. Toe zeg dat het NIET WAAR is. !

Hoe kan dit ? Waarom? Waarom? Waarom? Mijn papa, God Waarom? Dit kan toch zeker niet waar zijn. Wat moeten wij zonder jouw vrolijke, rustige, blije, handige en zonnige karakter. Nooit meer die fietsbel als je thuiskomt. Ik probeer het mij voor te stellen dat hij er nooit meer zal zijn. Dat lukt niet.

De hel op aarde. Dat is wat is het is. En nooit maar dan ook nooit meer zal ik je meer zien of vasthouden. Ik wil en kan het maar niet bevatten. Het is ECHT afgelopen. Zomaar ineens. Zonder afscheid, Zonder dat ik nog kon zeggen God, man wat houd ik van jou. Je betekent de wereld voor mij. Ik wil je nog zoveel vragen en zeggen. Want om jou kan ik lachen. Jij bent mijn troost , mijn rots, mijn adviseur en motivator. Mijn, Mijn ALLES.

En Alles gaat gewoon DOOR. Alsof jij nooit echt hebt bestaan. Dat doet mij nog het meeste zeer. Mensen die lachen, die mij per ongeluk feliciteren in plaats van condoleren omdat ze zo zenuwachtig met zichzelf bezig zijn. Wat een Poppenkast. Ik haat het , ik haat het, ik haat het!

Waar ben je nou, Papa. Kom terugggg, kom terugggg!! Ik wil helemaal niet zonder Jou! Op het toilet barst ik in janken uit. Ik kan er niet meer tegen vechten. Het is de WAARHEID.

Zomaar is het klaar. Weg ben je. Na uren lang verstoppen weg van die keiharde werkelijk hoor ik daar opeens mijn moeder. Brood nuchter. Mijn moeder lijkt ook mijlen ver weg. Ook zij zit in de overleef stand. Regelen, Regelen. Bah, bah, Bah. Waarom moet dit zo. Waarom niet even SAMEN. O God, lieve Papa ik mis je zooo! Jij had het “anders” gedaan. Ik weet het zeker. Waar ben je nou?

Sonja, wil jij papa nog zien? Uhhh. Vraagt ze dat aan mij? Sorry lieverd, ik moet je dat NU vragen. Natuurlijk wil ik mijn vader zien. Alle dagen en nachten. Geef hem terugggg! Mijn moeder voelt zich ook zwaar ongemakkelijk met MIJN VERDRIET en dat van Haarzelf. Sterk zijn. Om mij af te leiden vertelt ze hoe alles is gebeurd.

Ze vertelt in het kort het verhaal. Hoe ze stonden te tennissen op baan 8. De baan achterin. We speelden een wedstijdje en je vader stond achter. Je kent je vader, dat vindt hij maar niets en ging grappen maken. Hij had net die avond daarvoor een petje van je broer gehad. Zo hoopte je vader dat hij mij kon afleiden om stiekem toch te winnen. Hij beloofde dat dit petje hem geluk zou brengen want deze had hij immers van zijn zoon gekregen. Wacht maar zij hij, ik sla bij de volgende service een ACE. Pas maar op.

Bij het opslaan van de bal sloeg hij de eerste bal in het net. Toen sloeg hij met zijn racket tegen zijn scheenbeen aan en bleef op zijn racket rusten op de grond. Ik had geen idee wat jou vader bij die opslag was overkomen – een hart aanval- natuurlijk dacht ik dat hij weer een grapje maakte omdat hij die eerste service in die bal in het net sloeg. Ik lachte nog. Maar je vader reageerde maar niet toen ik zijn naam riep: dat het nu wel weer leuk was geweest en dat hij gewoon verder moest spelen omdat hij toch niet van mij ging winnen. Na een paar minuten knalde het racket onder hem vandaan waar hij op steunde en zo viel je vader plat op zijn gezicht op het gravel.

Toen wist ik: dit is foute boel. Ik ben toen naar de overkant gerend en heb hem op zijn rug gelegd ik moest hem reanimeren. Ik heb gegild om hulp Sonja. Echt Waar. Ze voelt zich schuldig naar mij. Dat is wat ik voel. Dan zeg ik> Mam, Het is niet jouw schuld. Jij deed wat je moest doen en dat is knap.

En dan moet ook mijn moeder eindelijk huilen.

(Nou wil het toeval dat mijn moeder als secretaresse bij de Brandweer Amstelveen toen werkte en zij het jaar daarvoor een renanimatie cursus had gevolgd. Ik weet nog als ze dan thuis kwam dat mijn vader dan grapte: Nou jouw moeder hoeft mij nooit te redden want dan gaat het mis. Moet je kijken ze heeft een hele blauwe cirkel om haar lippen . Ze heeft die pop vacuüum gezogen. Mijn vader en ik hadden dan reuze LOL want mijn moeder wilde dan op ons oefenen.

Dan lagen mijn vader en ik in de kamer als willoze slachtoffers. Als mijn moeder dan bij mijn vader probeerde voor te doen wat ze had geleerd dan deed hij een hand voor zijn mond en zij oefen eerst maar op je dochter. J) Want ik ben bang dat ik stik. Als ik er nog aan denk hadden we dan pijn in ons buik van het lachen. Want mijn moeder deed het dan zo hardhandig en serieus dat je gewoon de rest van de week met een blauwe rand rond je mond moest lopen.

Hoe bizar dat je dan een jaar later : je eigen man dient te reanimeren. En hoe? Wat een Angst moet ze hebben gevoeld. En wat een nuchterheid. Gewoon doen wat je moet doen. Al had ze dat nog nooit in het écht gedaan. Maar nood breekt wetten. Wat moet ze allemaal wel niet hebben gedacht in die luttele seconden van zijn levensbedreiging. Haar grote liefde “in haar Handen”.

Ze kreeg hulp van een verpleegster die toevallig op de baan naast haar aan het tennissen waren. En GODDANK op mijn blote knieën dat MIJN VADER en HAAR MAN niet stierf onder haar handen.

Na lang reanimeren arriveerde de ambulance op baan 8. Ze namen het over en vertelden dat mijn moeder het prima had gedaan. Ze gaven mijn vader nu hartschokken met de Defibrilator. Maar niets mocht baten. Uiteindelijk hebben ze hem met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht.

Mijn mama mocht mee. Wat fijn voor haar. Achteraf zei ze: ik wist dat dit het EINDE zou zijn.

Zij ogen werden glazig en zijn ander zo warme handen en gezicht werden ijskoud, het “Leven “ verliet hem. Toch vochten de Ambulance Medewerkers voor zijn leven. En het ziekenhuis was gereed om mijn vader te ontvangen. Zover mocht het helaas niet komen. Vlak voordat ze bij het ziekenhuis aankwamen verliet mijn vaders Ziel, zijn lichaam. En kuste mijn moeder hem op zijn voorhoofd als blijk van afscheid. Ga maar, ik houd zielsveel van jou. Hij ging.

Na het verhaal van mijn moeder besluit dat ik dat het beter voor mij is dat ik mijn vader herinner zoals hij was. Het voelt goed zo. Mijn hart huilt ook voor mijn moeder. Achteraf blijkt het voor mij een goed besluit geweest te zijn. Altijd kan ik hem voor de geest halen op een positieve manier.

Ik wil hem herinneren, zwaaiend en vrolijk. Wat ben ik je dankbaar lieve Pap! Met vallen en opstaan maar ik ben er gekomen.

Wat gun ik ieder KIND een PAPA zoals Jij. Al was het maar voor EVEN.

Met liefde volg ik NU jouw VOORBEELD.

Als ik ieder Kind maar een klein beetje van jouw ZON & Liefde mag doorgeven dan EER & VIEREN WIJ jouw LEVEN!

You are MY Star in HEAVEN NOW.

Jouw (SON) FOREVER> liefs Sonja

BLOG: Praktijk Face The Truth Amstelveen by Sonja de Heer.

www.EmotionalHealing.nl / www.PraktijkFaceTheTruth.nl

Help, Sonja?! Ik heb een "Probleem Kind"! (6)

ADHD, STIEKEM, DRIFTIG.  Jouw Kind, Jouw Spiegel! 

De telefoon gaat. Praktijk Face the Truth Amstelveen met Sonja de Heer.

"Hallo", zegt een vriendelijke maar wat bedeesde stem aan de andere kant van de lijn. Hallo zeg ik, Waar kan ik U mee helpen?

Ik zou U graag iets willen vragen over mijn zoontje. Hij heeft extreme woede aanvallen. Hij is ontzettend druk en aanwezig en doet hele stoute en stiekeme dingen. Ze zeggen op school dat hij ADHD heeft. Hij kan geen seconde stil zitten en wil altijd aandacht. Ook wil hij altijd de baas zijn. Hij luistert heel erg slecht.

Voordat ik met medicijnen wil beginnen wil ik U vragen met ons mee te kijken en te vertalen wat U ziet, voelt en hoort in ons gezin. We hebben gehoord dat U “anders” naar “Probleem” gedrag van kinderen kijkt en ik wil nu graag ook uw eerlijke mening.

Ik heb zelf namelijk geen idee meer wat ik met mijn zoon aan moet. Het lijkt wel of hij dan een Waas voor zijn ogen krijgt. Hij slaat mij en schopt mij soms. Zomaar uit het niets. Hij is zo sterk.

Na een goed gesprek met moeder besluit ik dat ik de jongen wil observeren in zijn eigen omgeving. Hij is nog jong en omdat de woede aanvallen plotseling opkomen wil ik kijken wanneer en waarom dit gebeurd. Ik vraag moeder wanneer dit “probleem gedrag” is begonnen ?

Ze zegt ongeveer nu een klein jaartje geleden maar sinds een half jaar wordt het steeds erger. Wel moet ik U eerlijk zeggen dat hij nu extra boos en verdrietig is omdat “zijn oppas” hem in de steek gelaten heeft plotseling. Hij was dol op haar.

We zoeken dus nu al 3 weken naar een nieuwe oppas. Maar ik wil eigenlijk eerst weten wat er precies met mijn zoontje aan de hand is? Als moeder dit vertelt ervaar ik zwaarte, groot verdriet en een machteloos gevoel. Toch vraag ik moeder even niet naar haar gevoel omdat ze anders wel eens dicht zou kunnen slaan. Ze belt immers voor haar zoon. De ervaring leert dat het vaak makkelijker is voor ouders om hun kind als “eerste te willen fixen” en daarna veel meer bereidt zijn ook naar hun "eigen leven"en "problemen" te kijken.

Dan zeg ik: ik vind U zo moedig dat U zelf NU eerst meer duidelijkheid gaat proberen te krijgen voordat U deze kleine jongen MEDICIJNEN gaat geven. ( ik geef haar een groot compliment om moeder te bemoedigen zodat ze voelt dat “ze niet alleen staat” en een goede beslissing heeft genomen).

Mijn gevoel zegt: Ga er heen Sonja. Er is veel meer aan de hand en onderzoek heel rustig wat er speelt. Ik stel moeder het volgende voor.

Iedere week op woensdag haal ik uw zoon van school op en speel dan tijdelijk voor oppas. Dan kan ik uw zoon totaal observeren in zijn eigen omgeving. Gelukkig laat mijn agenda dat toe in de zomer en dus wil ik deze bezorgde moeder met liefde "helpen" in haar grote NOOD. Mijn gevoel zegt dat er veel meer aan de hand is in dit gezin dan dat deze moeder met mij wilt of durft te delen (nog). Ze gebruikt onbewust haar kind als “opstapje”.

(Het “probleem gedrag van dit kind spiegelt mij direct een aantal mogelijkheden wat er in dit gezin zou kunnen spelen. Stiekem gedrag, geheim Ouder(s), ingehouden machteloosheid, boosheid, Angst & weinig ruimte om te voelen, altijd druk, aandacht te kort ( ADHD), een gebrek aan woorden en dus goede communicatie, Ver-binding tussen beiden Ouders en kinderen, grenzen).

Dit ontstaat nooit “zomaar”. ( de volgende vraag gonst door mijn hoofd: Wat speelde er 1 jaar geleden precies in dit gezin? of tussen vader & moeder en hoe is dat ontstaan?).

Als dit is wat er is dan zal er een wonder gebeuren om deze Waarheid via het kind “boven tafel” te toveren. Daar vertrouw ik eigenlijk altijd op. Want voor een kind kun je niets geheim houden. Al denken we dit. Omdat we onze kinderen zogenaamd willen “beschermen”.

Dit keer ga ik naar het gezin toe en wordt deelgenoot als zogenaamde oppas voor het kind.

De ouder( s) introduceren mij. En ik stel mij voor. Hallo, ik ben Sonja. En wie ben jij? De kleine jongen vraagt gelijk, Ben jij mijn nieuwe oppas? Ja, maar alleen maar voor een paar weken zeg ik eerlijk tegen hem.

Normaal zou ik ook zeggen wat ik precies kom doen maar in dit geval zegt mijn gevoel dat ik deze kleine jongen niet in een hoek wil drijven en hem wil laten weten dat ik op “zijn probleem gedrag” kom letten. Want dan kon hij zich wel eens heel erg “gevangen” en dus bekeken gaan voelen. Dat wil ik nou juist niet. Ik wil hem ruimte geven om totaal zichzelf te mogen zijn. Dan wil ik kijken wat er gebeurd en waarom.

Dan zegt hij:

Hoop wel dat jij dan net zo leuk en lief bent als mijn vorige oppas? Ze moest opeens weg, ZOMAAR. Heel stom.

De spanning is om te snijden. Ik laat de jongen zijn verhaal gewoon doen en voel zijn diepe teleurstelling en verdriet om “dit grote verlies” voor hem. Ik zeg: Jeetje nou kan mij heel goed voorstellen dat dit écht niet leuk is, voor jou. Maar misschien moest ze ook wel weer terug naar haar eigen familie? Dat kan toch? Vader en Moeder kijken mij dankbaar aan.

Maar dan zegt het kind “Out of the Blue”. Nou dat is dan ook best gek. ZOMAAR OPEENS? Hij kijkt mij brutaal aan. En ik voel de scherpte van zijn blik. “Hij weet iets” maar hij is ( nu nog) loyaal aan zijn ouder(s). Via zijn gevoel laat hij mij blijken geen "flauwekul" graag Sunny. ( want ook jij weet wel beter ).

Hij verwacht van mij nu juist dat ik er niet om heen zal “draaien “ naar zijn Ouder(s) als het moment van de WAARHEID is aangebroken. In de stilte beloof ik hem dat. Daarvoor ben ik hier immers om zijn boodschap liefdevol en duidelijk naar zijn Ouder(s) "te vertalen".

Van binnen moet ik lachen. ( Wat een kracht en wijsheid voel ik uit dit jonge mooie joch stromen. Woww).

Hij houdt zich in en verraadt niets. Maar gedurende de komende weken als hij zich veilig voelt bij mij dan zal hij mij vertellen wat er zich heeft voorgedaan. Deze Ouders zwijgen als het graf. Hoewel ik voel dat zowel vader als moeder ook graag hun gevoel zouden delen maar voorlopig niet durven.

Alsof ze het niet “willen weten”, DE WAARHEID. Daarom vraag ik er ook even niet naar. Dat komt later als de kleine jongen de juiste tijd aangeeft dat ik het mag “vertalen”, vrij geven. Hij is de Ver-Binding en ik zal zijn stem zijn. (Daarom voelt hij zich nu zo machteloos en snel boos, hij kan er nog niet de juiste woorden aangeven). Dat maakt hem "druk", "stout en tot een ongeleid projectiel soms. Onbewust voelt een kind ook aan als zijn/haar Ouder(S) klaar zijn voor meer Waarheid.

Ik merk dat het een vurig mannetje is. Hij laat zich niet van alles op zijn mouw spelden en is ook nieuwsgierig. Hij vraagt: Woon jij ook in het buitenland? Ik zeg nee, ik woon vlakbij jou. Oh echt zegt hij. Kom jij dan ook bij ons op zolder wonen want daar woonde de vorige oppas ook. ( uuhh nou liever niet). Nee, hoor zeg ik. Ik blijf gewoon thuis wonen. Ik kom maar af en toe op jou passen. Totdat jullie weer een nieuwe leuke oppas hebben gevonden voor jou en je zusje. Papa en Mama hebben het druk met werk vandaar.

Mag ik dan ook keer bij jou thuis kijken? Ik zeg dat is goed hoor. Eerlijk is eerlijk. De eerste kennismaking verloopt prima en ook zijn kleine zusje is aanwezig ze is bijna vier. Zij speelt heerlijk met haar knuffels en lijkt op een heuse prinses. De kleine jongen knuffelt en beschermd haar continue. Dit jongetje is echt het mannetje in huis. En laat voor mij zien wie dat “niet écht is” maar wel zo mag leren worden.

De kleine jongen is immers nog maar een kind. Vader zegt weinig. Een introverte man die veel voor zich uit kijkt & in dromenland lijkt. De ouders voelen diep ongelukkig en moe gestreden. Ze zijn blij met mijn vrolijke toevoeging en tijdelijke “hulp” voor hun zoontje. Het klikt.

Vader en Moeder hebben allebei een zeer goede functie en baan. Dit maakt dat ze veel van huis zijn en erg druk met hun werk. Vandaar dat ze een vaste oppas in huis hadden genomen.

De vaste oppas is nu 3 weken weg en de ouders voelen “overspannen” aan. Het valt ze zwaar zeggen ze. Afwisselend thuis op de kinderen passen ZELF en daarnaast hun WERK doen. Tja, dat begrijp ik. ( maar je wilde toch niet voor niets kinderen denk ik dan). Ze zijn allebei erg trots op hun werk en ik voel hoe belangrijk dit voor hen beiden is. Toch merk ik dat ze ook rete gek zijn op hun kinderen.

Maar eigenlijk de tijd, ruimte en energie niet hebben om met al hun aandacht bij hun kinderen te zijn. Het “probleem gedrag” van hun zoon gaat zorgen voor “de grote ommekeer” in hun leven. ( Waar zijn we nu helemaal mee bezig ) Het tegendraadse gedrag van de jongen geeft eigenlijk al aan dat de Ouder(s) niet meer in “The Flow” zitten van hun eigen leven en tegen beter weten in maar blijven doorgaan in dezelfde modus ondanks dat het ze niet meer “gelukkig” maakt. Verandering is nodig.

Mijn gevoel bij de kinderen is meer dan goed. Als de kinderen naar bed gaan. Bespreek ik met beide Ouder(s) wat mijn plan is en waarom. Tevens zal ik tussendoor evaluatie gesprekken hebben , samen maar ook individueel.

Als ik de week erop de kleine jongen voor het eerst van school ga halen voel ik mij zenuwachtig. Ik sta tussen allemaal vreemde ouders die mij aanstaren. Voor wie komt U vraagt dan een nieuwsgierige vader, met een flirterige blik: ik heb U nog nooit gezien?

Ik U ook niet zeg ik met diezelfde lach. Ik leg uit voor wie ik kom en stel mij gewoon voor als de “tijdelijke” nieuwe oppas. De man lacht. Alweer zo’n knappe vrouw nou hij weet ze wel uit te kiezen. Pas maar op, zegt hij dan en geeft een knipoog aan een andere vader op het schoolplein. ( ook deze man weet meer) maar ik ga er heel bewust niet op in want ik gun hem zijn pleziertje niet. Hij geniet er zichtbaar van en voelt zich stoer met zijn opmerking. Maar hij heeft geen idee hoe pijnlijk deze situatie is voor de kinderen & de Ouder(s). ( later blijkt dat deze man Single is en dus wel degelijk indruk wilde maken op deze manier (jak).

Als de kinderen eindelijk 1 voor 1 naar buiten mogen staat de kleine jongen daar als laatste in de rij. Nooit zal ik die blik van hem meer vergeten. De blijdschap en (h) erkenning in zijn ogen raken mij recht in mijn hart.

Zo blij in zijn hart dat er weer iemand op hem staat te wachten. Een zeer verlegen, nieuwsgierige en ondeugende blik in zijn ogen. Alsof hij mij vertellen wilt: "Ik ben wel blij dat je gekomen bent hoor dat is een hele opluchting" maar je moet je eerst maar eens bewijzen Sonja. Ik voel dat hij expres treuzelt. En vooral mij na die eerste blik niet meer aankijkt. Hij werpt mij ook terug op mijzelf en mijn eigen onzekerheid.

Oh, ik voel mij zo naakt. Dit kind kijkt dwars door mij heen. (H)eerlijk en zeer onwennig sta ik te kijken. Maar ik voel de liefde stromen in mijn hart. Ik vergeet alle Ouders en blijf staan waar ik sta. Ik laat hem naar mij toe komen, hoe lang het ook duurt. Mijn hart en aandacht zijn bij hem.( Ik had wel naar hem toe willen rennen en fijn knuffelen) maar dat is natuurlijk een beetje vreemd bij zo’n tweede ontmoeting. ) Ik besluit hem de vrijheid te geven en vrije wil en mijn eigen onzekerheid te accepteren. Ook voor mij is dit weer nieuw. Geduld.

Het hoofd van de school stapt op mij af en stelt zich voor. U bent de nieuwe oppas en ze geeft mij stiekem een knipoog. :-))

Hij heeft je hard nodig. Het is zo’n lekker joch. Maar er speelt veel en volgens mij ook thuis. Meer zegt ze niet. Ze geeft mij het vertrouwen wat ik nodig heb. Ze nodigt mij gelijk uit om even in de klas te komen kijken. En een korte rondleiding door de school ( wat een voorbeeld). De kleine jongen gaat voorop en laat trots zien wat hij vandaag heeft gemaakt en gedaan. (De leider) Deze juf heeft een groot hart voor kinderen en dat maakt mij zo blij!

Ze vraagt of ik misschien een kaartje bij mij heb en of ik misschien eens een lezing zou willen geven voor alle juffen, meesters en ouders die dit zouden willen. Tuurlijk wil ik dat. Ik heb veel over je gehoord zegt ze en ook bijzondere dingen zien gebeuren met andere ouders en hun kinderen. Ik zou graag meer willen weten over de manier waarop je werkt en hoe jij dingen ziet want volgens mij kunnen wij daar allemaal wel iets van leren. ( Mijn hart maakt een sprongetje van blijdschap. Wat geweldig deze open houding en vraag).

Als we weer buiten staan, na zo’n klein half uur, zegt de kleine jongen gaan we nu bij jou thuis kijken? ( eerlijk is eerlijk. Ik mag "Alles" van hem zien en Hij vraagt nu of hij ook " Alles" van mij mag zien. Zo simpel is het.

Ik laat mijn planning en idee van die middag dan maar totaal los. Ik zeg: Ja, wat een goed plan. Kom dan gaan we. Waar staat je auto dan zegt hij? Hij kijkt mij aan met een “stoute speelse blik”. Ik lig nu al in een deuk. Wat een portret dit kind. Een ware Koning en doerak! De blik op zijn gezicht verraadt alles. Het is een echte man, hoe klein ook. Ik ben op de fiets zeg ik en jij moet achterop. ) Nietes zegt hij. Ik weet heus wel welke auto jij hebt hoor heb ik allang gezien.

En dan rent hij direct naar mijn auto toe. ( alles heeft hij in de gaten). Moet je nog plassen vraag ik voordat we de auto in gaan. Neehhhheee, roept hij. Kom we gaaannnnn!

Als ik de auto open doe gaat hij gelijk rechts naast mij op de stoel zitten. Daar is weer die ondeugende blik. Hij zoekt mijn grenzen op en daagt mij uit op een leuke manier. Ja, ook ik zal veel van hem gaan leren.

Ik lach en zeg nee, vriend jij gaat achterin en wel met de gordel om. Gelijk vanaf het begin moet ik goed mijn grenzen aangeven. En dat is heus ook niet altijd mijn sterkste kant. Maar hé, ook ik leer elke dag. Toch probeert hij met al zijn manipulaties & charme, om gewoon lekker naast mij te zitten.

Ik houd voet bij stuk. Anders ben ik voor de resterende oppas tijd “verloren” en zal hij mij niet meer serieus nemen en of naar mij luisteren. Dus ik houd voet bij stuk. Met een glimlach net als hij.

Uiteindelijk gaat hij achter mij zitten. Als ik hem in de gordels heb is de jongen stil, doodstil. Ik besluit hem even wat ruimte te geven om in zijn eigen gevoel te zakken na een drukke dag school. Geen vragen. Rust.

Ik heb een verrassing zeg ik en tover een grote puntzak snoep tevoren. Zijn gezicht begint helemaal te stralen. Ohhhh zegt hij. Mjammie. Dat krijg ik thuis echt nooit. Maar nu is het een beetje feest zeg ik. We vieren dat de nieuwe tijdelijke oppas er is.

Ik zeg hier is de zak, jij mag nu 4 snoepjes uitkiezen voor onderweg. De jongen is helemaal in zijn nopjes en pakt er keurig 4 uit. En geeft dan de zak terug welke ik in mijn dashboard kastje terugleg.

Ik vraag zal ik de muziek aan zetten?

Ja hoor. En expres doe ik een ontspanningsmuziekje aan. A 100.000 ANGELS heet de CD van Bliss. Het is in het Engels. Hij is er helemaal stil van en smakt heerlijk op zijn snoepjes.

Na een tijdje zegt de jongen: Wat zingt die mevrouw nou? Dan leg ik hem uit wat ze zingt.

Dat er honderd duizend engelen altijd bij je zijn en dat ze ons vragen of we even bij hen even willen uitrusten als we moe, bang of verdrietig zijn. Ze vragen of jij wel kunt horen wat ze zeggen. Ze willen met je praten. Wat stom zeg, zegt hij. Geloof jij dat? Ja, zeg ik als ik moe ben dan luister ik graag naar deze CD ( Het is dan alsof ze mij troosten).

Doe maar uit, zegt hij. ( maar dat doe ik niet op deze manier en toon van hem. ( Hij mag leren dat niet ALLES om hem ALLEEN draait) Hij gaat tegen mijn stoel schoppen met zijn voeten. Deze muziek raakt het mannetje en komt dus dichtbij zijn gevoel. Hij is bang want hij kent mij nog niet. Dan pak ik heel rustig zijn rechter enkel vast en geef zo mijn rust , liefde en kracht door. Hij laat het heel gewillig toe. Ik zeg: hou daar eens mee op. Ik vind deze muziek wel mooi. Dus laat mij even luisteren, goed?

Deze muziek heeft ook grote invloed op hem dat merk ik. Hij staart uit het raam naar buiten en is stil , heel stil. Met zijn eigen gedachten die van hem zijn. Als de CD doorgaat naar de volgende nummers zegt hij na een tijdje luisteren opeens: Sonja kun je die "Elfjes muziek" van het begin nog eens even aan zetten. Om te laten zien dat ik niet alles "gelijk" doe wat hij zegt of vraagt zet ik expres een ander nummer aan. Dan zegt hij Neeheee, die is het niet! Die nummer 1 van die elfjes weet je wel. Die van het begin ( Smile).

Dan zeg ik: die vond je toch niet mooi? En geef een speelse lach naar achteren in mijn achteruitkijk spiegel. Hij kijkt mij aan en begint te lachen. Het ijs is gebroken. En hij voelt dat ik hem door heb. Beiden zijn opzoek naar die gelijkwaardigheid. Ik ben een andere jij.

Want natuurlijk zet ik de CD weer op nummer 1. Hij neuriet stil mee. ( Ik voel dat dit een geweldige reis samen gaat worden, want dit kind kan voelen als de beste). Hij is wat tegendraads maar als ik Authentiek blijf dan zullen we elkaars grenzen gaan leren kennen en respecteren.

Als we bijna bij mijn huis zijn: tikt hij op mijn schouder en zegt: Sonja, ik moet plassen. Hij grijpt in zijn kruis. Uhhh, zeg ik maar je moest toch niet toen ik het je vroeg. Ja, maar nu wel zegt hij. ( heerlijk die logica want zo is het toch ook). Vlug Sonja, vlugggg zegt hij nu in paniek.

Ok, zeg ik. Nou hou het nog even op. We zijn er bijna nog 1 straat uit. Schiet nou op Sonja, Sonja ik doe het in mijn broek hoor. En opeens schreeuwt hij in paniek vanaf de achterbank : ik laat het gaan hoor……. Te laat!

Als we kort daarna bij mijn huis aan komen is zijn hele broek nat en de hele achterbank vol pies. ( ik moet in mijn hart zo lachen om het beteuterde gezicht van het kind & al zijn leuke teksten, dat ik hem uit die gordels bevrijdt en zeg, Tis heus niet erg hoor. Ik heb nu een hevig snikkend kind in mijn armen. Ik deed het niet expres, ik deed het niet expres. Nee, zeg ik. Dat weet ik toch. Kom….

Ik til hem op en neem hem razend snel mee naar boven en trek hem zijn broek en onderbroek uit. Hij laat het allemaal gewillig toe en kijkt mij de hele tijd aan. Dan zet ik even de douche aan en spoel hem lekker even helemaal schoon. Zo, zeg ik. Nu even afdrogen en een schone broek aan. Ik heb er nog wel eentje liggen. Die andere wassen we wel weer schoon. Opgelost.

Dan klinkt er een bezorgd kind en jouw auto dan, vraagt hij? Die is helemaal nat hoor en het stinkt ook. Ja, zeg ik lachend. Jij bent echt een “Stinkie Binkie”. En mijn auto nu ook. Nou die moeten we ook nog even wassen dan maar.

Ben je niet boos , vraagt hij dan opeens bloed serieus aan mij?

Nee, zeg ik waarom? Dat kan toch gebeuren. Daar ben ik zo blij om zegt hij dan uit de grond van zijn hart. Mijn mama wordt altijd gelijk boos op mij. Dan gaat ze schreeuwen daar ben ik bang voor. ( Dan gaat ze eerst haar auto schoonmaken en zegt ze dat ik voor straf nog maar even in mijn eigen natte broek moet lopen.) Gebeurd dit wel vaker dan vraag ik hem? Ja, de laatste tijd wel zegt hij. ( Het laat mij zien dat de jongen bang is en dus de angst van zijn moeder ook spiegelt om "haar pissigheid" los te gaan laten) Hij wil het alleen maar even kwijt merk ik. ( en dus ga ik er verder niet op in).

Dan pakt hij als een echte man: de Glassex uit mijn keukenkastje en zegt Kom dan ga ik NU jouw auto schoonmaken. Briljant. Ik lig helemaal in een deuk door zijn vastberadenheid. Maar , nee die Glassex lijkt mij niet zo’n goed idee. Samen soppen we de hele achterbank uit tot deze weer citroentjes fris ruikt. Best gezellig zo met zijn tweetjes.

Als we eenmaal weer boven zijn geef ik hem eerst wat te drinken en heb gelukkig nog een lekker koekje in huis. Dan vraagt hij: mag ik even in jouw huis rondkijken? Maar jij hoeft niet mee hoor. ( haha kleine snotneus). Ga maar zeg ik.

Ik ga lekker op mijn bank zitten en als de jongen na 10 minuten terugkeert kijkt hij mij op een afstandje aan. En dan zegt de kleine opmerkzame “man” hier woont geen man he. Hahaha… betrapt.

Ik lig echt in een deuk. Wow. Hoe kom je daar nu opeens bij vraag ik hem? Nou dat zie je zo , zegt hij ( 6 jaar), Er hangen geen mannen jassen op de gang, ook zie ik alleen maar een badjas voor meisjes op jouw slaapkamer en in de douche staat geen mannen shampoo. Hahaha….niet normaal toch.

Ik blijf er zowat in. Hoe scherpzinnig van zo’n jochie en wat hem dan al niet bezighoudt. (Details). Dan vraagt hij opeens. Woont jouw man hier niet? Ik zeg nou ik woon alleen en ik heb nu geen man. Echt niet? vraagt hij dan met een zéér bezorgd gezicht wat mij ongelovig aankijkt. Echt niet zeg ik.

Maar wie moet er dan voor jouw zorgen? Dan zeg ik>, nou ik heb geleerd voor mijzelf te zorgen. Nou zegt de jongen dat vind ik best knap hoor maar toch vind ik het heel verdrietig dat jij geen man hebt die voor jou zorgt. Dat is toch saai zo ALLEEN. Nee hoor zeg ik hem, meestal niet. Maar soms wel.

Waarom vraag ik dan? Iemand moet jou toch beschermen? ( De schat). Nou dat doen de engeltjes toch zeg ik dan met een grote glimlach. Ook hij moet lachen en zegt dan iets heel wonderlijks.

Weet je wat: zullen we nu naar mijn huis toe gaan? Bij ons op zolder zitten heel veel mannen. Zal ik er dan eentje voor jou uitzoeken die leuk is voor jou? Tuurlijk zeg ik. Dat is nog eens een goed idee van je. Ik ben daar zelf niet zo goed in. Misschien kun jij dat beter. Na een uurtje in mijn huis vertrekken we gezellig naar zijn huis. En jawel we gaan echt naar zolder.

Maar eerst zegt de kleine in de gang: Sonja, jij moet mijn schoenen uittrekken. Ik mag niet met mijn schoen naar binnen. Oh nee? zeg ik. En dan kniel ik voor de jongen en help hem zijn schoentjes uittrekken. Doe jij je schoenen ook maar uit dan "horen"ze ons tenminste niet aankomen. ( dat doe ik).

Hij zit op de trap in de gang welke naar zolder gaat. Ik maak rustig zijn veters los en masseer zijn voetjes eerst. De jongen kijkt mij aan en opeens slaat hij zijn beiden armpjes om mijn nek. Ik voel zijn liefde. Hij houd mij stevig vast en zegt: Ik vind jou zooo liefff. ( mijn hart stroomt over in dat kleine momentum van een liefde zo groot welke onbeschrijflijk is.). Stil ben ik, Stil. Ik ontvang dit kind zijn liefde en die is niet gewoon groot maar heel erg groot. Eerlijk is eerlijk zo’n overgave heb ik nog nooit van een man gevoeld. Zo uit zijn tenen en rechtstreeks mijn hart in.

Als ik het ontvangen heb voel ik zoveel liefde dat ik ook mijn armen om hem heen sla al kennen we elkaar pas heel kort. Maar woorden heb ik niet. De stilte doet zijn werk.

In die korte ont-moeting voel ik dat we “zijn probleem” samen gaan oplossen. Door dik en dun.

Geen medicijnen voor nodig. Er dienen wat dingen “opgehelderd “ te worden en onder woorden gebracht want deze “sterke man” kent zijn eigen krachten en dus grenzen nog niet. Hij heeft dus een duidelijk en goed voorbeeld nodig. ( Dit is nu thuis dus niet het geval).

Kom zegt hij: we gaan naar zolder daar zijn leuke mannen. Ik besluit mee te gaan. Eenmaal op zolder aangekomen maant de jongen mij om op de bovenste trede te blijven zitten wachten en heel stil te zijn. Anders jagen we die mannen weg. ( dat gebeurd wel vaker denk ik met een diepe glimlach om de spiegeling van die kind). Hij gaat opzoek zegt hij. Hij praat en praat echt met allerlei jongens. Hele verhalen. ( ik lach mij helemaal suf). Maar na een tijdje komt hij terug en gaat naast mij zitten. Én vraag ik? Hij kijkt mij aan en zegt: Nou hier zijn ook al geen leuke jongens voor jou.

Whaaat zeg ik. Hoe kan dat nou? Nou heb ik nog geen man. Hoe moet dat nu?Dan kijkt hij mij heel ondeugend aan en zegt: Nou ja, als jij nou gewoon wacht tot ik groot ben dan kan ik jou toch beschermen en verzorgen. ( hahaha….wat een mannetje (H ) eerlijk. Ik wil wel met jouw "trouwen" hoor.

Graag zeg ik. Dan wacht ik wel. Opeens wordt het mannetje heel serieus. Hij zit gezellig naast mij op de trap. Weet je Sonja, zegt hij. De oppas sliep hier op zolder. ( opletten nu Sonja daar komt dan die waarheid ).

En ik heb mijn papa hier gezien met de oppas. Hoe bedoel je vraag ik? Wat heb je gezien dan? Nou dat hij op haar lag. Ze was helemaal bloot. ( mijn hart slaat over). O zeg ik. En wat dacht je toen?

Ik vond het heel gek. Omdat ze zo van die gekke geluiden gingen maken. De jongen doet het volmondig na en trekt gekke bekken. Ik moet lachen. ( H) eerlijk kinderlijk en speels met humor.

Hij doet heel overdreven. Dan zegt hij: ik denk dat mijn vader de oppas ook heel leuk vond. Net als ik. Maar mijn papa had wel stout gedaan zegt mijn mama. ' s avonds toen ik naar bed ging vroeg ik aan mama of zij ook wel eens zo gek met papa doet en ook van die gekke geluiden maakt. Mama vroeg toen wat ik bedoelde. Toen heb ik het gewoon vertelt en voor gedaan.

Daarna ging mijn mama naar beneden en begon héél hard te schreeuwen tegen mijn papa. En volgens mij was mijn papa ook heel bang. Ik hoorde mijn papa huilen dus ik denk dat hij ook heel verdrietig is omdat de oppas opeens plotseling weg moest. Denk je niet? Dan is het stil.

Jeetje, zeg ik dat is wel heel verdrietig allemaal zeg. Ja, zegt hij want nu is mijn moeder helemaal nooit meer vrolijk. Heus niet leuk. Nee, zeg ik zeker niet leuk zeg. ( jeetje wat heftig dat dit kind dit zo jong al mee moet maken).

Het kind voelt aan dat hij gezegd heeft wat hij kwijt moest aan mij dan hoeft hij dit niet langer ALLEEN “te dragen“ . Hij vertrouwt mij zijn “last” toe in de hoop dat ik weet hoe ik “zijn ouders” kan helpen.

We gaan naar beneden en doen samen nog een spelletje. Totdat zijn vader thuiskomt. Ik wacht totdat het kleine jongetje zelf iets zegt over hetgeen wij op de trap bespraken maar dat doet hij niet. Ik besluit dit is nog niet de juiste tijd dus. We vertellen alles behalve dat. Dan vertrek ik zelf richting huis. ( Thuis schrijf ik al mijn bevindingen op). Het verhaal wordt steeds duidelijker.

Het is weer woensdag middag. Hoe langer de jongen mij kent hoe vrijer hij zich voelt. Het is mij duidelijk geworden dat hij grenzen opzoekt en ook duidelijk nodig heeft. Sinds een paar weken speelt hij iedere middag met hetzelfde vriendje. Echt een jongetje tegenovergesteld aan hem. Veel serieuzer, vrouwelijker en een kleine professor zeg maar. ( Het jochie laat graag merken dat hij verstandig en dus wijs is). Het leuke is dat die kleine professor los gaat als hij samen is met het vurige ondeugende kind waar ik oppas. Samen zijn ze een “meer dan druk” stel. Vandaag is daar die eerste keer ruzie en hoe.

In het spel is de kleine professor ver over de grenzen gegaan van mijn vurige mannetje. Ik hoor hem opeens schreeuwen naar de kleine professor. Dan hoor ik met een knal de voordeur dichtslaan. Zo! de buurjongen staat buiten. Al schreeuwend gaat "mijn driftkikker" op de bank zitten, met de handen voor zijn oren. Hij zit voor het raam. De buurjongen daagt hem nu uit, buiten voor het raam. Hij schreeuwt en bonkt op het raam. En trekt gekke bekken. Hij doet mijn vurige strijdertje gewoon na. Spiegelen. Dat vind de kleine jongen maar niets. Ik laat het even gaan om te kijken wat er nu werkelijk gebeurd en aan de hand is.

Er is dus iets met die grenzen. Mijn kleine jongen gaat over andermans grenzen heen en wordt dan boos als anderen dus ook over zijn grenzen heen gaan. (Waar is één van de Ouder(s) over grenzen gegaan is de vraag die bij mij opkomt? ( vader) En wie is er zo boos en verdrietig nu, jawel ( moeder).

De communicatie is dan ver te zoeken. Toch is het mooi dit te zien gebeuren. Zo kan ik hem mooi de lessen laten ervaren en hem ook laten voelen wat hij nodig heeft, waarom en waar dit vandaan komt. Zodat hij daarna ook andermans grenzen gaat respecteren en dus luisteren. ( Dit is niet zijn sterkste kant). Maar hé, hij is pas 6. ( Zijn Ouder(s) weten het ook nog steeds niet en die zijn al 49).

Na een tijdje heen en weer schreeuwen van beiden kinderen loop ik naar buiten en besluit het vriendje even aan de hand mee te nemen. Wat is er vraag ik aan hem? Hij zegt nou hij wil opeens niet meer met mij spelen. Verdrietig begint hij te snikken. Hij heeft mij buiten de deur gezet. Dat is toch niet eerlijk. Ik wil wel met hem spelen.

Ja, dat begrijp ik. En met de meest simpele uitleg probeer ik ook deze kleine professor te laten inzien dat je soms even zomaar geen zin meer hebt in drukte of samen spelen. Dat het soms allemaal even teveel is. En dat je dan een beetje rust zelf nodig hebt maar dat dit dus niets met hem te maken heeft.

Dan vraag ik: heb jij ook wel eens geen zin om met je vriendje te spelen. Dan zegt hij jawel. Ok zeg ik. En dan: nou verzin ik een smoesje zegt hij. Dat heeft mijn vader mij geleerd. Dan zeg ik dat ik niet mag van mijn ouders. Hmmm, dus nu jouw vriendje gewoon eerlijk is word je zo boos. Had je liever dat hij een smoesje had verzonnen dan?

Opeens kijkt de jongen mij aan en vraagt denk je dat hij mij niet meer leuk vindt Sonja? Dan zeg ik heel simpel: nee, dat denk ik niet. Ik denk dat hij gewoon even geen zin heeft nu om met jou te spelen. Hij heeft een beetje rust nodig na school en misschien komt hij later weer naar je toe.

Misschien had hij niet zo’n leuke dag vandaag. Dat kan toch? Maar waarom schreeuwt hij dan zo? ( Ik denk dat hij verdrietig en boos is dat zijn leuke oppas er niet meer is. Zou dat kunnen? O ja, zegt hij dan. Misschien is dat het. En misschien komt het omdat je niet gelijk naar hem luisterde dat hij Alleen verder wilde spelen.

Jij wilt immers wel samen spelen. Het is net als bij honden. Die blaffen toch ook soms als ze geen zin meer hebben in spelen. DE jongen denkt na en lacht. Ja, maar dat zijn honden. Nou zo werkt het ook bij mensen eigenlijk. Je gaat over zijn grenzen. Hij zegt stop. En jij zegt, maar ik luister niet naar jouw Stop, ik wil spelen. Dus ik doe niet wat jij wilt!

De wijze jongen laat zijn hersens kraken maar snapt het heel erg goed. Dan zegt hij dus zal ik dan maar naar huis gaan. Ja, zeg ik dat is misschien wel een goed idee. Hij weet dat jij wel wilt spelen.

Maar jij mag volgende keer ook eerlijk zijn als je geen zin hebt om met hem of anderen kinderen te spelen. Ok, zegt hij. Maar zijn ze dan niet kwaad op mij? Nou zeg ik: waarom? Ben jij nu zelf kwaad op jouw vriendje omdat hij eerlijk is? Of zeg je ok, ik luister naar jou. Jij wilt niet spelen en dat mag.

Als ik weer bij mijn vurige strijdertje ben probeer ik hem aan het lachen te maken. Maar het huilen staat hem nader dan het lachen. Hij heeft nog steeds zijn handen voor zijn oren. Ik zeg ik heb je vriendje even thuis gebracht. Heb je even rust nodig vraag ik hem? Was het te druk? Dan kijkt hij mij aan? Ja, zegt hij.

Hij is zo druk. ( grappig deze spiegel, zijn ouders vinden hem druk en hij vindt zijn vriendje druk, het kind is duidelijk overbelast door de situatie thuis en alle gevoelens die daar bij gepaard gaan en omdat hij hier allemaal nog geen woorden aan kan geven voelt hij zich machteloos en dat uit zich in boosheid, zichzelf groter maken dan hij zich van binnen werkelijk voelt = verdrietig).

Ik laat hem even in zijn boosheid zitten. Het mag er allemaal zijn. Ik zet een beker limonade voor hem neer en maak wat fruit voor hem klaar. Na een tijdje doet hij de handen van zijn oren en gaat op de bank liggen. Ik pak een deken en leg dit over hem heen. De muziek blijft aan. Ik ga naast hem zitten op de bank en leg zijn voeten op mijn schoot en pak zijn enkels vast in een losse liefdevolle houding.

Dan begint de jongen te huilen. Wat is er vraag ik aan hem? Ik vind het niet leuk als ik zo boos word zegt hij dan snikkend. Het gebeurd zomaar en dan kan ik niet meer stoppen. Ik luister naar hem. Ok en dan? Dan moet iedereen weg. (maar niemand luistert dan naar mij en dan ga ik schreeuwen ( omdat hij dus eigenlijk zijn verdriet niet kan delen). En dan sla ik net zo lang totdat ze mij met rust laten. ) Wow. Wat een zelf kennis. Jawel 6 jaar.

Vertel eens wat over jouw “vorige oppas”? De jongen kijkt mij aan en dan beginnen zijn ogen te glinsteren. Je mist haar hè?

Honderduit vertelt hij hoeveel leuke dingen ze gedaan hebben en dat ze altijd koekjes met hem ging bakken en naar het zwembad ging. Ik mis haar zo. Ik laat de jongen praten en praten en stel vragen over ZIJN “grote verdriet”. Dat lucht hem erg op merk ik. ( Wat een beetje oprechte aandacht en interesse al niet kan doen).

Je bent daar heel eg verdrietig over nog he zeg ik tegen hem. Dan kijkt het joch mij schuldig aan. Maar ik zeg. Dat is toch heel normaal en logisch. Ik ga jou straks ook heel erg missen als ik weer afscheid van jou moet nemen. Echt zegt hij ongelovig. Ja, echt zeg ik. Dat mag toch best. Maar soms durven we dit niet : “te laten zien” aan anderen. En dan gaan we dat “verbergen” een gaan we heel stoer doen en dus soms boos. Ja, zegt de kleine jongen. Ik ben nu opeens helemaal niet meer boos)

Dan zeg ik: jij hebt af en toe rust nodig he? Maar volgens mij weet jij niet zo goed wanneer wel en wanneer niet? Klopt dat? De jongen kijkt mij aan. Mmmm, misschien. Weet je , ik ben ook erg gevoelig en ik houd ook van druk doen en spelen maar soms wil ik stilte en met mijzelf zijn en rust.

Heb jij daarom die elfjes muziek in de auto vraagt hij. ( wat een connectie). Ja, zeg ik .Soms heb ik even nodig om al die prikkels van die drukke dag even te verwerken. Dat doe ik in de auto of thuis op de bank of in mijn kamer. Maar vroeger wist ik ook niet dat ik dat nodig had. Het gebeurde gewoon dat ik maar door en door ging. En dan werd ik vaak boos. Te vaak. Ik wist niet wanneer ik moest stoppen zelf het gebeurde opeens. Dan was ik het zat en boem. Dan moest iedereen wegwezen. Maar daarna was ik net als jij weer verdrietig. Want ik wilde helemaal geen ruzie juist.

Oh had jij dat ook? Ja, zeg ik . Ik vond het heel erg lastig hoor. Want als ik boos werd voelde ik mij daarna altijd heel verdrietig. Omdat anderen mij niet begrepen. Ja, ik ook zegt het jongetje. Dan worden kinderen ook heel boos op mij. En ben ik bang dat ze mijn vriendje niet meer willen zijn.

Maar weet je zeg ik. We kunnen toch ook gewoon eerlijk zijn en vertellen wat ons is overkomen en dat we daar verdrietig over zijn. Zoals over jouw oppas. Dan kunnen we daar toch even over praten ook met jouw vriendje. Dat lucht misschien op. En dan begrijpt jouw vriendje jou ook beter als je even boos of verdrietig wordt en geen zin hebt om samen te spelen.

Zal ik jou daarbij gaan helpen? Dat we dus, voordat we boos worden, gewoon even rust en tijd nemen voor onszelf en gaan voelen wat ons echt “dwars” dit van die dag? en dan pas gaan spelen.

( natuurlijk is er een gebrek aan de juiste woorden voor deze kinderen dus hebben soms een beetje hulp nodig om al hun gevoelens onder woorden te leren brengen ).

Dan zeg ik: weet je dat ik heel trots op je ben? Dan kijkt de jongen naar mij? Uh..waarom? Nou zeg ik omdat je toch gewoon jezelf hebt durven zijn. Jij wilde rust en die heb je nu. Je hebt niet gedaan wat jouw vriendje wilde maar gewoon wat jij wilde en nodig hebt. Dat is juist heel dapper.

Het kind knikt. Ik geef hem een dikke knuffel en samen kijken we een grappige tekenfilm daarna.

We besluiten de tekenfilm na te doen. Stof zuigertje spelen. De jongen gaat op zijn handen staan en gooit zijn benen in de lucht. Vasthouden bij mijn enkels Sonja en duwen. Dan loop ik op mijn handen en ben ik de stofzuiger. Dikke pret hebben we , want natuurlijk duw ik harder dan dat hij op zijn handen kan lopen en zakt dus steeds door zijn armen heen op de grond. Het is geen piepert. Heerlijk vind hij het stoeien, gek doen, lachen en weer rust. Ik merk hoeveel behoefte ook dit kind heeft om oprechte aandacht te krijgen. Daarna gaat hij dan weer zelf zoet spelen en kan hij met een achtergrond muziekje weer heel goed in zijn eigen rust komen.

Na 2 uurtjes vraagt hij mag ik weer bij mijn vriendje nu gaan spelen. Tuurlijk zeg ik. En later spelen de 2 weer (h)eerlijk gezellig in de achtertuin. Tijd voor een gezellig ijsje. De jongens hebben het super naar hun zin. Als de buurjongen weer weggaat zegt hij Sonja, je had gelijk hoor. Hij vindt mij niet stom. Hij zei dat hij dan rust nodig heeft soms en dat hij boos en verdrietig is omdat de oppas zomaar weg is gegaan. ( en dat hij daarom zijn handen voor zijn oren doet omdat ik niet naar hem luister).

Het blijft ongelooflijk hoe dit wijze stel, zo verschillend, maar zo mooi met elkaar omgaan. Echt bijzonder. 2 kameraden.

Opeens krijg ik ook zomaar van de kleine professor spontaan een knuffel. Dankjewel. Hij is echt mijn vriend. Ja, zeg ik zo zie je maar. Jij bent ook echt een vriend. Dat jij dit zo goed begrijpt.

Als ik de kleine jongen de volgende woensdag weer uit school haal vraagt hij of zijn vriendje weer bij hem thuis mag komen spelen. Voor mij is dat helemaal prima. Ze vragen of ze een hut mogen bouwen in de huiskamer dit keer. Het regent namelijk. Ook dat mag van mij. Als ze zo lekker aan het spelen zijn merk ik dat ze af en toe wat strubbelingen samen hebben. Ik zit aan de keukentafel lekker een boek te lezen en kijk zo af en toe eens even met hen mee. Ik voel dat mijn kleine vurige paard graag de leiding heeft over de kleine professor. Af en toe gaat het er stevig aan toe. Want de kleine buurjongen laat het kaas niet van zijn brood eten. Ze zijn aan elkaar gewaagd. Ieder op hun eigen unieke manier. Ik laat ze dus even gaan en kijk wat er gebeurd. Als de hut klaar is vragen ze of ik kom kijken en werkelijk waar het is een geweldige hut geworden met stoelen, lakens, dekens en wilde dieren.

Ze spelen dat ze zelf vuurdraak zijn en zeemonster zijn. Als ik weer lekker rustig op mijn stoel ga zitten en mijn boekje pak stormen de beiden jongens, na een kort overleg, op mij af. Het zeemonster glijdt onder mijn stoel door en de vuurdraak laat blazende geluiden horen en maakt mij aan het schrikken. Ik doe even gezellig met ze mee en zij zeggen jij bent : de prinses die wij redden moeten goed? Ok, ok.

Nou heb ik altijd al prinses willen zijn dus ik besluit direct in mijn rol te kruipen. We hebben dikke pret. Toch wordt het steeds gekker en wilder. Opeens krijg ik van de Vuurdraak ( mijn vurige paardje van 6) een enorme beet in mijn been. Het doet pijn en ik schrik. Ik leg direct het spel stil en zeg Auw!! Dat doet pijn hoor. Ik kijk de vuurdraak en het zeemonster aan en zeg. Willen jullie dit niet meer doen anders stoppen we met dit spel. Alleen de kleine professor schrikt van mijn reactie en zegt maar het was toch niet express he vuurdraak? Nee, tuurlijk niet. Het was per ongeluk.

We spelen gewoon weer verder. En toch zie ik daar dat het kind de grens tussen spel en echt niet meer kan onderscheiden. De blik in zijn ogen verandert. Dit is vast wat zijn ouders bedoelen. Het gebeurd nog een tweede keer en weer waarschuw ik de jongen. Hij bijt dit keer in mijn arm en ook dat doet best pijn. Ik leg het spel weer stil. En besluit dat ik niet meer mee speel. Ik zeg ook waarom.

Dit doet pijn en dat is niet ok. We bijten elkaar niet. Dit is de laatste waarschuwing zeg ik nog.

De vuurdraak mag wel vuur spuwen maar niet bijten zeg ik nog. Toch wil hij gewoon aan de professor laten zien dat hij de sterkste is en dus de echte vuurdraak. De kleine wil duidelijk macht laten zien en indruk maken. Ik ga zelf weer een boekje lezen en vraag hen om samen weer in de woonkamer zelf verder te spelen. Ik wil kijken of ze dit ook bij elkaar doen of alleen nu bij mij (om indruk te maken , ja het zit er al jong in bij mannen. )

De jongens vinden het spel gelijk minder leuk als ik echt niet meer meedoe en ze blijven maar proberen steeds weer mij in hun spel te betrekken. Maar ik zeg dat ik niet meer wil en ze weten ook waarom. Ik ben duidelijk , tenminste dat denk ik. Dan opeens gebeurd er iets merkwaardigs. Uit het niets komt de vuurdraak op mij af en bijt in mijn bovenarm totaal door & door en laat mij niet meer los. ( Ik schrik mij dood en schreeuw het uit van pijn). Auuuuwww, ben je helemaal gek geworden!

De kleine professor duikt weg en ik haal uit met mijn rechterarm en geef het joch een pets op zijn hoofd. Dan laat hij los. Want nu schrikt ook hij. Dit had hij nooit verwacht. ( ik ook niet om eerlijk te zijn het gebeurd automatisch). En begint mij daar toch te brullen. De tranen springen in mijn ogen. En ik laat het gebeuren. Hij joelt en schreeuwt en is helemaal door het dolle heen. Maar ik laat mijn natuurlijke emoties stromen. Ben je nu helemaal gek geworden om mij zo te bijten. Kijk eens wat je hebt gedaan. Zijn tanden staan in mijn bovenarm , het wordt gelijk zwart en het bloed stroomt er uit.

Maar de jongen blijft schreeuwen, jij mag mij niet slaan dat ga ik tegen mama en papa zeggen en dan wordt je ook ontslagen. Jij doet mij pijn en hij gilt en gilt en slaat helemaal op tilt. Maar ik ben niet bang ik voel alleen maar dat dit is wat er dus steeds gebeurd. Alle rust slaat op mij neer. Ik pak hem bij zijn arm en zet hem in de hoek van de kamer. Ga daar maar even staan schreeuwen. Ben je helemaal betoeterd dat je mij zo bijt. Jij hebt mij heel erg pijn gedaan en ik ben er zo van geschrokken dat mijn andere arm uitschoot en jou een pets verkocht anders had je nu nog in mijn arm gehangen. De kleine jongen jankt en jankt en schreeuwt en schreeuwt. Maar het maakt geen indruk op mij. Ik houd hem aan mijn grenzen nu. De andere kleine man neemt het voor zijn vriendje op. Echt heel bijzonder. Jij mag niet slaan zegt de kleine jongen tegen mij. Dan zeg ik , daar heb jij helemaal gelijk in. Dat mag ik ook niet. Ik ben enorm geschrokken want dit doet erg pijn en ook hem laat ik mijn wond zien. Dan kijkt hij ernstig naar de wond. Doet het pijn vraagt hij dan. Ja, zeg ik wat dacht je dan. het is helemaal zwart en het bloed. Dat is toch niet normaal. Je mag een ander toch niet zomaar bijten? Ook niet in het spel.

Nee, zegt de kleine professor. Ik denk dat hij een beetje gek werd in zijn hoofd. Diep van binnen moet ik alweer lachen. Als we dit toch eens gefilmd hadden. De kleine jongen staat nu nog steeds te snikken en schreeuwt uit man en macht. Jij mag mij niet slaan, jij doet mij pijn, ik ga het zeggen. Hij wil grip op mij krijgen maar dat krijgt hij nu niet.

Dan draai ik het om en spiegel hem bijna met dezelfde tekst en woorden maar nu uit mijn mond.

Jij mag mij niet bijten, jij doet mij pijn, ik ga het zeggen tegen jouw ouders!

Nu is de jongen even stil. Hij kijkt erg beteuterd. Dit had hij duidelijk niet verwacht. Door wat ik zeg haal ik hem uit zijn eigen pijn en schreeuwen. De waarheid komt aan. De echo klinkt nog na in zijn oren. Het is soms wonderlijk om te zien wat het bij een kind doet als je “hun gedrag” of woorden simpel terug spiegelt ( geen hele verhalen maar kort en eenvoudig). Ik loop naar hem toe en laat mijn wond zijn. Mijn arm is helemaal dik en zwart. Je ziet precies zijn tanden staan. Dit heb jij gedaan zeg ik. En het doet heel erg veel pijn. Ik laat hem mijn tranen zien. Ik heb je 2 keer gewaarschuwd maar jij luister niet naar mij. Jij ging over mijn grenzen en nu ben ik boos en verdrietig.

Dan opeens slaat de jongen om. Hij voelt dat ik niet bang ben voor zijn machtsspel. Ik ben gewoon eerlijk over mijn gevoel. ( Het lesje gaat over heel duidelijk grenzen leren aangeven en de grenzen van andere mensen leren kennen en respecteren. )

Nee, Nee dat moet je niet tegen mijn papa en mama vertellen huilt hij nu, want dan worden ze heel erg boos op mij. En nu heb ik daar opeens een klein bang kind. Bijzonder om te zien is dat hij nu werkelijk bang is. Dan zeg ik: maar jij bent nu toch ook boos op mij ? Dat maakt mij ook heel erg bang hoor, zeg ik. Nu denkt de kleine man diep na. Nee, nee zegt hij dat wil ik niet. Alsjeblieft toe zeg het niet. Dan zeg ik : dus je weet heel goed dat je niet mag bijten en doorbijten? Hij knikt en kijkt naar de grond.

Als ik zeg stop 2 keer dan ga jij toch door. En als ik je dan een pets verkoop uit schrik & pijn omdat jij jouw tanden vastbijt in mijn bovenarm dan roep je daarna dat ik jou niet pijn mag doen? Maar jij mag mij dus wel pijn doen? Wat is dat voor iets raars? Ben je een beetje gek geworden en kijk hem nu heel serieus aan. Nu breekt er een hele kleine glimlach door op het gezicht van de “boze jongen”. Hij weet het gewoon maar hij zoekt mijn grens op. Die is hem nu heel duidelijk geworden. ( Er spookt van alles door mijn hoofd en ik voel mijn lichaam trillen). Jeetje want ben ik geschrokken van mijn eigen reactie.

De kleine professor schuifelt op de bank naast mij en kijkt naar zijn vriendje op de gang. Dan zegt de kleine vriend heel wijs, ja je doet soms wel een beetje gek hoor , net als gisteren. Dan doe hij het na en moeten we allemaal erg hard lachen. De kleine jongen denkt dat het gelijk weer goed is. Dus hij snikt nog na en komt uit de gang. Ik vraag wat ga jij doen? Hij kijkt mij aan. Ga nog maar even terug want ik vind het helemaal niet leuk wat er tussen ons is gebeurd. Denk er maar eens even goed over na.

Dan zegt hij Sorry Sonja dat ik je gebeten heb. Ik mag jou niet bijten. Dan kijkt hij mij met zo’n betoverende en ondeugende blik aan dat hij denkt dat het nu wel gelijk klaar is. Maar ik laat hem daar staan. En ik zeg, Nou ik wil ook even zeggen dat ik er spijt van heb dat ik jou ook pijn heb gedaan uit schrik. Ik had jou ook niet mogen “slaan”. Dat spijt mij oprecht.

Dan vraagt de kleine man mag ik nu dan weer binnen komen? En ik zeg ja, dat mag. Dan komt hij naar mij toe lopen en slaat zijn armpjes om mijn hals en begint hevig te snikken. Ik ben stout he. Dan moet ik lachen en zeg ja Sonja is ook stout he. Daar staan we dan met drieën ik zou willen dat het gefilmd was.

Nu komt de kleine professor er ook bij en slaat zijn armpjes om ons twee heen. Hij zegt: Ik ben zo blij dat het weer goed is. WE moeten gewoon allemaal leren dat als we STOP zeggen dat we dan ook gewoon Stoppen en niet doorgaan. ( net als gisteren weet je nog, toen kon ik ook niet stoppen en toen werd jij ook zo boos ) En nu kun jij zelf niet stoppen en nu wordt Sonja boos.

Een kind van 6 ( bijna) 7 dat al verbanden legt tussen hetgeen er de dag ervoor gebeurde en nu. Hoe wonderlijk. Maar zo voelt deze jongen ook. Wijs en slim. Ik bevestig dit kind in zijn slimme conclusie.

Wat slim van jou gezegd zeg ik en geef ook hem een dikke knuffel. De kleine jongen is blij met dit compliment. Daarna knuffel ik mijn kleine vurige driftkikker en pak hem bij zijn enkels hup stofzuigen jij : de hele kamer voor straf. J) En eerlijk is eerlijk hoe klein hij ook is. Humor heeft hij als geen ander. Hij schatert het uit. En hup alle spanning valt van onze schouders.

Die avond besluit ik een gesprek te willen met iedere ouder apart. Het is de hoogste tijd. Ik heb een redelijk beeld nu. Als vader thuiskomt laat ik het de kleine jongen zelf vertellen. Vader kijkt mij bezorgd aan. Hij wil de kleine jongen weer een heftig standje geven. Maar ik knijp vader en knik, Nee.

Dat standje heeft hij al gehad. Beloon je zoon dat hij zo eerlijk is nu om dit met jou te delen. Vader doet dit gelijk. Maar nu ziet zijn zoon zijn kans schoon als “het moment” en zegt nou Papa jij bent zelf toch ook “Stout” geweest? Zo ! Dat is eruit. Zijn papa weet even niet hoe hij het heeft. Ja, papa denk ik dan “ wat je zegt ben je zelf”. En zo gebruikt zijn kind precies op het juiste moment de gouden stelregel: laat hem of haar de eerste steen werpen die zonder zonde is. Vader wordt er rood van en zegt nu heel eerlijk: dat is waar ik ben ook stout geweest. Ik besluit vader te redden. Ik weet zeker dat hij nu wel met mij wilt praten over zijn relatie. Dus ik zeg: We zijn allemaal wel eens stout toch. Maar het is juist fijn als we daar dan ook eerlijk over kunnen zijn en daarvan leren om het volgende keer beter te doen. Vader kijkt mij opgelucht aan. Voor de kleine jongen is het genoeg want de aandacht is nu bij hem weg.

Ook vader heeft hulp nodig. Hij doet het zo graag goed als vader maar meer in de “rol” hoe vaders zich horen te gedragen dan gewoon Vader zijn. Dan zegt zijn vader fijn dat je eerlijk bent. Vind je Sonja nu nog wel aardig vraagt hij? De kleine jongen kijkt mij aan en zegt: Nou als je haar bijt dan is ze helemaal niet aardig hoor. Maar voor de rest is ze echt heel lief. En dan vertelt hij ook alle andere verhalen.

’s Avonds belt zijn moeder mij op en voor het eerst voel ik haar humor. Hai Sonja, jeetje wat heb ik nu gehoord? wil jij nog wel op “onze” zoon passen nu? Hij heeft je gebeten hoor ik en mijn man liet een foto zien van jouw arm. Echt niet normaal. Zie je nou zegt ze, dit kan toch zo niet. Dan zeg ik haar, jouw zoon is een schat die ook wel eens stout is. Kinderen kopiëren het gedrag van hun ouder(s). Dan moet moeder lachen ook dit ijs is nu gebroken. Ze is er klaar voor. Ze (h)erkent deze WAARHEID en dat het dus niet allemaal op het bordje van haar zoon geschoven kan worden.

Dat is goed zegt ze. We maken een afspraak en zo “vertaal” ik vader en moeder wat er nu werkelijk aan de hand is met hun zoon.

Het stiekeme & stoute gedrag wijst op het gedrag van vader met de oppas, zijn drukke gedrag wijst erop dat vader en moeder veel te druk zijn met hun werk en dus weinig ruimte en tijd hebben voor hun kinderen, Zijn ADHD wijst erop dat hij meer aandacht en liefde, knuffels nodig heeft van zijn ouders en dat de spanningen die er tussen beiden Ouders heerst in hun relatie en over het “vreemdgaan” met de oppas de onderhuidse spanningen van het kind zijn waar hij veel te veel ballast draagt.

Ook leg ik uit hoe energie werkt en dat hun zoon eigenlijk aangeeft dat zijn moeder haar grenzen duidelijker moet stellen en uitspreken in plaats van haar eigen pijn en kwetsbaarheid te verbergen voor haar man en zich zo boos en groot te maken naar hem en haar zoon. Het spel van de zolder wijst op de fantasie wereld van de ouders dat ze beiden dromen van een gelukkig gezin maar daar helemaal geen moeite voor doen met al dat harde werken.

Vader en Moeder staan paf. Moeder breekt en begint te huilen. ( Eindelijk kwetsbaar en niet die hardheid en frustraties maar gewoon laten zien wat het echt met je doet).

ZE zegt je had het niet duidelijker kunnen “laten zien” en verwoorden dan met deze “uitleg” over het "probleem gedrag" van mijn kind en wat het spiegelt over “onze relatie” . Ook vader is diep onder de indruk. Het raakt hem ook.

En dan is daar zijn hulp vraag: dus je denkt niet dat mijn zoon medicijnen nodig heeft? Nee, zeg ik. Ik denk dat zijn Ouder(s) hulp nodig hebben en wat dagen vrij mogen gaan maken in hun agenda voor elkaar. En weer leren Ver-Binden met elkaar en het gezin.

Gewoon zoals het vroeger was voordat jullie beiden zulk belangrijk werk deden. Nu moeten ze samen lachen en vraag ik ze naar hun eerste ontmoeting ( nog zonder kinderen). Ze stralen beiden en vertellen samen wat hen toen bij elkaar bracht en hoeveel leuke dingen ze toen deden. Reizen, sporten, picknicken. Het is eeuwen geleden lijkt het dat wij dit samen deden. Ik stel voor om Relatie Therapie bij mij te gaan volgen om alle oude “shit” nu eerst zelf te verwerken en dan weer leren opnieuw te Ver-Binden.

Liefdevol besluiten ze om dit met handen aan te grijpen. Ze hebben nu zelf mogen ervaren waar het mis is gegaan. Een jaar geleden. En dat hun prachtige zoon hen “deze boodschap” met zijn “probleem gedrag” bracht vinden ze beiden wonderlijk.

Nu kunnen we het tij echt gaan keren in dit gezin. Als vader en moeder hun eigen emoties gaan "verwerken"dan ontlasten ze direct hiermee hun kind. Kinderen zijn uiterst gevoelig of het goed gaat met hun Ouder(s) of niet. Kinderen willen geen stempels maar (H)eerlijke aandacht, Stoeien, spelen, knuffelen en leren.

Ik sluit af; Geef je kind het goede voorbeeld dan zal het dat vanzelf oppakken net zoals het nu “het slechte voorbeeld” voorbeeld heeft opgepakt.

De ouder(s) maken ieder apart een afspraak bij mij. Een goede relatie begint immers altijd bij jezelf.

Op de volgende woensdag kom ik afscheid nemen van mijn “kleine vriend”. Bij het afscheid zegt hij iets wat ik nooit maar dan ook nooit meer zal vergeten:

Heel even was jij mijn mama en mijn papa. Ik was ze even kwijt. Maar nu zijn ze er gelukkig weer en dat komt door jou. Ik omhels mijn kleine man en wil hem liever nooit meer loslaten. Dikke tranen rollen over mijn wangen. Dit is ons moment.

Zijn Papa en mama staan voor de ramen te zwaaien. Dan fluister ik hem in zijn oor: en jij bent mijn Held. Zonder jou had ik het nooit gekund. Je zit voor altijd in mijn hart. Dan kijkt hij mij aan en als een echte man veegt hij nu “de tranen” van mijn wangen en zegt maar ik kom je heus nog wel opzoeken hoor. Je woont zo dichtbij. ( de schat).

Ik zet hem op de grond. Nu kan hij het zelf weer. Dat kleine stukje dat ik mee mocht reizen is gedaan en nu mag ik in liefde weer loslaten. Maar dit keer heb ik het er ook echt moeilijk mee. Mijn kleine krijger is een tijger. Voor altijd in mijn hart.

Het gaat nu gelukkig heel erg voorspoedig met de kleine man & dit gezin. De nodige stappen en veranderingen zijn doorgevoerd. ( Respect) .

Het LEVEN is WONDERLIJK.

(S) Amen.

Blog: Praktijk Face The Truth Amstelveen by Sonja de Heer

www.EmotionalHealing.nl / www.PraktijkFaceTheTruth.nl

Een (H) eerlijk dagje strand. Sonja?! Luister nou!

Het is "de tegenwind" die de vlieger eerst doet "neerstorten" alvorens hij tot grote hoogte stijgt.

Vandaag lekker even helemaal niets! ( denk ik nog). Het is een warme stralende dag. Een dagje strand staat op het program. Eenmaal op het strand aangekomen probeer ik een rustig plekje te vinden.

Ik heb er nu eenmaal niets mee als we bil aan bil liggen. Mij te druk. Dus ik loop nog een stukje door het mulle warme zand. Net voorbij het strandpaviljoen is het aanzienlijk rustiger. Het is een gezellige boel op het strand. Het heerlijke windje maakt het aangenaam toeven.

Als ik eenmaal mijn plekje heb gevonden spreid ik mijn 2 handdoeken breed uit en ga lekker liggen. Zo! Deze ruimte is vandaag van mij. Even tijd voor mijzelf om te genieten en bij te tanken. Niets moet alles mag. Wat voel ik mij rijk.

Tenminste voor heel even dan! Ik denk dat ik hooguit 5 minuten mijn ogen heb gesloten als er pal naast mijn hoofd een vlieger neer stort. (BAM) Ik schrik mij helemaal een ongeluk. Mijn adem stokt in mijn keel.

Als ik net eens even flink van leer wil trekken hoor ik een kinderlijke jongens stem vriendelijk maar verlegen zeggen: Sorry, mevrouw. Het wil maar niet lukken met vliegeren want die rottige touwtjes zitten de hele tijd in de knoop.

Hij kijkt mij aan met een blik waar ik gelijk al om moet lachen. Zo van nou, ik kan er niets aan doen dat die rot wind mijn vlieger niet in de lucht houdt. Hij heeft echt geen idee waar mijn hart nu ergens zit. Ik ook niet trouwens. Stijf van schrik ben ik.

Bloed eerlijk staat dat joch ( ongeveer 6 jaar) daar met beide zand voetjes op mijn handdoek met zijn kapotte vlieger in zijn hand. Mijn schone handdoek is nu vol zand. Maar de jongen heeft dat natuurlijk helemaal niet door. Zijn vlieger is belangrijk. Toch NIET mijn handdoek!

Ik schrok er van zeg ik eerlijk tegen het jongetje. Dat hoeft toch niet, zegt hij : Het is maar een vlieger.

Hij kijkt mij “redelijk verbaasd” aan. Hij wil maar één ding en dat is "Vliegeren" en wel zo snel mogelijk. Hij kijkt sip. Kunt U mijn vlieger maken denkt U? Ik begin te lachen. Dat weet ik niet maar kom laten we het eens proberen zeg ik. De jongen gaat gewoon lekker gezellig naast mij op de handdoek zitten en kijkt mij verwachtingsvol aan. ( wat een vertrouwen).

Nu heb ik hier en daar wel eens wat van mijn vader geleerd met vliegeren maar of ik deze kleine schat nu kan helpen? Dus ik zeg tegen mijzelf.” Logisch nadenken, Sonja. Mijn verstand zegt geen beginnen meer aan maar mijn hart denkt ach ik moet toch iets verzinnen.

Maar dan opeens alsof ik gered word door de bel, staat er een plaatje van een meisje voor mij. ( ongeveer 11 jaar).

Ik ben je aan het zoeken joh, zegt ze tegen de jongen. Waarop de jongen zegt: deze mevrouw gaat mij helpen met mijn vlieger maken. Het meisje vraagt, oh kan U dat? Nou zeg ik dat weet ik niet maar ik kan het proberen toch? Ja, zegt ze dat is waar. En hop ook zij gaat zitten naast haar broertje op diezelfde handdoek. ( Heerlijk schaamteloos, ik houd er zo van – jezelf er gewoon bij laten horen).

Diep van binnen moet ik zo hard lachen. Hoezo? Rustig dagje?! , moeten ze van BOVEN hebben gedacht, kinderen zijn toch jouw PASSIE? Nou Pak Aan 2 stuks gratis en voor niets op mijn handdoek en met zand! AANDACHT GRAAG! En Wel NU! :-))

Het meisje zegt opeens : wij zijn hier met de buren meegekomen. Kijk daar, zegt ze. En ze wijst met haar vinger naar een man en 2 kinderen iets verderop bij het paviljoen. Oh, zeg ik wat gezellig. Nou zegt ze, het komt eigenlijk omdat mijn ouders samen moeten "praten". Op een ander strand. (Oh, Ohhh denk ik).

Ze kijkt mij recht aan. Alsof ze vragen wilt “wat denk jij daarvan”? Het is stil. De kleine jongen en ik zijn nog steeds bezig de draadjes uit de knoop te halen en de latjes weer netjes in elkaar te klikken van zijn "kapotte" vlieger.

Ik kijk het meisje aan en zeg heel rustig: Nou dat gebeurd wel eens. Soms moeten grote mensen ook even samen praten zonder kinderen, toch? Dat doe ik ook wel eens hoor.

Het meisje knikt. En ik voel dat ze nog iets wilt zeggen maar ze doet het niet. Ik besluit even niet verder te vragen. Misschien is het voldoende denk ik “tegen beter weten in”. Ik ben even niet aan het werk. Ik heb immers een dagje vrij en dat wil ik graag zo houden.

Toch gebeurd het mij dikwijls dat kinderen mijn energie opzoeken en mij iets gaan vertellen wat ze dwars zit en kwijt moeten. Zomaar, recht uit hun hart. Wonderlijk is dat te noemen. Want ze weten niet wat ik doe. Ze voelen het gewoon. Ik laat het even voor wat het is. WE babbelen lekker verder met elkaar. En opeens hebben we de vlieger weer uit de knoop en gaan we hem “opruimen”.

De kleine jongen zegt : dan kan papa hem lijmen, hè mevrouw? Ja, zeg ik . Dat lijkt mij wel een goed plan voordat hij straks weer op iemand ander mans handdoek neerstort. Ik doe het geluid na en stort mijzelf naast hen op de handdoek. De kinderen moeten lachen. Ik wil ze graag een beetje afleiden van de spanning die ik bij ze voel over “hun ouders”. En ook ik wil even gewoon lachen en plezier maken.

En jij? Vraag het meisje opeens. Met wie ben jij op het strand? (lekkere wijsneus dat ze is).

Ik zeg: ik ben even rustig alleen naar het strand gegaan. Ik wilde even lekker liggen en zwemmen in de zee. Heb jij dan jouw man thuis gelaten vraagt ze heel nieuwsgierig? ( iemand die vragen stelt en hoe? ).

Ik zeg: ik “heb” nu even geen man. Hoezo niet? vraagt ze. Nou, dat weet ik eigenlijk ook niet? En ik begin te lachen. Het meisje lacht mee. Das gek zegt ze. Jij lijkt mij nou juist zo leuk. Maar misschien valt het wel tegen zeg ik tegen haar als je mij beter leert kennen. Heel puur zegt ze: daar geloof ik niets van. Waren vast geen leuke mannen zegt ze. ( de schat!)

Kom, ga je mee zwemmen? ( ik grinnik, wat houd ik toch van die spontaniteit en die eenvoud). Zullen we dat dan even gaan zeggen aan jullie buurtjes? Das goed zegt ze. Ga jij ook mee vraag ik aan de kleine jongen. Nee dat mag ik niet. Want ik heb iets aan mijn “oren”. O wat vervelend. Nee, hoor zegt de jongen. Tis toch ijskoud in het water. )

WE lopen naar de buurman met zijn 2 kinderen. Het blijkt een hele sympathieke en vrolijke man te zijn. Ik maak kennis met hem en vraag of het goed is dat ik met "haar" ga zwemmen. Hij zegt, tuurlijk leuk juist. Het is dat ik deze vlieger moet maken anders was ik ook meegegaan. De man geeft mij een olijke glimlach en knipoog. Nee, hoor veel te koud voor mij. Waarop spuit 11 zegt: ja, voor mij ook.

Het meisje pakt mijn hand en zegt, kom rennen Sonja wie het eerste bij de zee is. Pfff, dat is lang geleden. Maar ik laat mij in haar energie mee nemen. We hollen en rollen over het strand en storten ons samen in de golven. Heerlijk. Ik voel mij weer even echt kind. Jabbedabbedoe! Dit was wat ik wilde voor vandaag. Genieten en mij vrij voelen. ( Samen met haar toch leuker dan alleen )

We duiken als dolfijnen op een neer en doen heerlijk gek. We laten ons op de golven meedrijven. Lekker kopje onder. De zee gooit ons op de kant en we hebben dikke pret.

Na een tijdje ben ik moe. En ik ga even langs de kant zitten en kijk naar haar. Zij speelt nog even door en gaat dan naast mij zitten met de benen in de zee. Ze kijkt mij aan, weer met diezelfde blik, alsof ze mij iets vragen wilt maar niet durft. Ze wacht op een juist moment ook voor mij.

Wat is er vraag ik haar nu? Ze kijkt recht voor haar uit. Ze heeft het er duidelijk moeilijk mee. Zeg maar wat je dwars zit. Ik voel het al vanaf het begin.

Opeens kijkt ze mij weer recht aan en zegt: Jij moet mijn papa en mama helpen?! (Bam dat is eruit!)

Ik sta helemaal paf. Wel heb je ooit. Ik kijk haar vragend aan. Ze zegt, jij moet met ze praten. Ik vraag haar “Waarom, denk jij dat dan? Ze hebben ruzie en het komt anders niet goed. Mijn moeder is echt heel verdrietig. Maar mijn vader doet raar.

Ik ken je ouders helemaal niet waarom denk je dan dat ze juist met mij moeten praten? Dat voel ik zo, zegt ze duidelijk overtuigd. En hoe had je dat dan in gedachten vraag ik haar?

Ze zegt> nou gewoon. Jij komt vanavond bij ons eten! Ik moet lachen om dit simpel kinderlijk probleem oplossend vermogen. Gewoon open en eerlijk om hulp vragen en voelen bij wie je dat moet doen. Briljant. ( Ze is niet met mij bezig en wat ik daar van vind (h) eerlijk. wie niet waagt wie niet wint.)

Ik laat het maar even over mij heen komen. Wel schiet ik gelijk in mijn denken? Hoe moet dat dan, is dat niet een beetje vreemd, wil ik dat wel? Moet ik mij daar wel mee bemoeien? Ik word moe van mijn eigen gedachten. Daar is die handrem weer. Controle en vooral verstandig willen zijn. ( Bah).

Dat kind vraagt het toch niet voor niets! Luister nou. ( dat is mij in de afgelopen jaren wel duidelijk geworden).

Dus ik sta op en zeg kom we gaan eerst eens lekker een ijsje eten met zijn allen,goed? Eigenlijk wil ik het gewoon gezellig hebben en heb eigenlijk helemaal geen zin in het voorstel van het meisje. ( Maar iets in mij is sterker, mijn geweten dat dit meisje dit heus niet voor niets NU vraagt). Hoe bijzonder is dat. Ze weet geeneens wat voor werk ik doe. Echt Wonderlijk.

WE halen ijsjes voor iedereen en ook gaan we gezellig even bij haar buurtjes zitten. De man zegt: dit is bijzonder hoor. Want ze is eigenlijk heel erg eenkennig.

Sonja gaat vanavond mee eten bij ons thuis. Dat is toch wel goed? Ze kijkt mij aan en zegt: Ja, toch Sonja? (uhhhh)

Het is stil……

Ik merk dat ik mij heel verlegen, met deze situatie, voel. Misschien een ander keertje probeer ik nog? Ze kijkt strak naar de buurman. Sonja moet met mijn mama en papa praten zegt ze en wel vanavond.

De man kijkt mij vragend aan? Ik zeg, ja ik heb ook geen idee maar ze blijft het zeggen. Nou zegt hij , ik heb wel een idee waarom) maar dat ze dit aan jou vraagt zomaar?

Dan zeg ik: Nou ik ben toevallig Relatie Therapeut dus ze heeft intuïtief wel de goede keuze gemaakt Echt waar??! Zegt de man. Dat is ook wat! Ja, zeg ik. Echt Waar! WE lachen er samen hartelijk om.

Dat schijnt het meisje allemaal niets te interesseren. Titel of geen titel, lekker belangrijk! )

Toch probeert de man het meisje ook nog op andere gedachten te brengen. Nou misschien een ander keertje dan? Het is misschien niet zo verstandig vanavond begrijp je?

Maar het meisje is vastbesloten. Juist wel zegt ze! Het moet vandaag en Nu. Jij begrijpt het ook al niet! Ze wordt er driftig van. Ik voel en zie het aan haar. Ik besluit haar bloed serieus te nemen. ( ik vind het zo een ontwapenend kind dat mijn hart overstroomt van liefde.) Dapper is ze, bloed Dapper.

Dat mag ik niet afwijzen (haar paniek in haar stem is voelbaar)> Dus ik zeg. Het is goed hoor. Als jij zegt dat dit we dit vanavond moeten doen dan gaan we dat zo doen. Jij zal het wel niet voor niets zo voelen! Daar vertrouw ik op. Ze kijkt opgelucht en dankbaar mijn kant op.

Ik bel mama zelf wel zegt ze, tegen de buurman. Mag ik dan jouw telefoon. De man geeft twijfelachtig zijn telefoon aan haar. Ik merk dat ook hij zich zeer ongemakkelijk voelt met deze ‘vreemde situatie”. Net als ik.

Het meisje stoort zich niet aan ons commentaar uit ons “verstandige hoofd”. Haar papa en mama moeten gered zo voelt het. En wel vanavond.

Mam, ben je daar!? Haar moeder neemt de telefoon aan. Het meisje vraagt. Ben je nog op het strand met papa? Nee, zegt haar moeder. Wij zijn alweer thuis. Dan zegt het meisje , nou ik heb hier een hele leuke vrouw ontmoet, ze heet Sonja mag zij vanavond met ons mee eten? ( De slimmerd). Ik weet zeker dat jij haar ook heel erg leuk vindt, zegt ze met overtuiging.

Dan is het stil. Maar het onverwachte gebeurd. Haar moeder zegt: als jij denkt dat dat gezellig is dan neem je haar en de buurman maar mee. Dan gaan we met zijn allen pizza zelf maken. Joepie zegt ze en kijkt mij aan. Vind je dat leuk? vraagt ze. Ja, zeg ik. Als je moeder het ook leuk vindt dan is het prima. We spreken af dat we daar om 19.00 zijn.

Zie je nou wel , zegt het meisje tegen de buurman en mij. Dan kan Sonja mooi met ze praten. En dan zorg ik wel dat mijn broertje naar "boven" gaat. Ik val van de ene verbazing in de andere. Ik laat mij door haar leiden en door mijn gevoel voor haar. Want mijn verstand is allang afgehaakt. Waar ben ik nu weer in verzeild geraakt. Ik kan er wel een BLOG over schrijven.( en dat doe ik dan ook). Hoe wonderlijk het leven is als je “het leven” maar laat “stromen” en niet tegenhoudt of teveel afremt.

Ik besluit dat ik “het maar laat gebeuren”. We hebben zo’n leuke dag gehad Samen.

Het meisje vraagt of ze bij mij in de auto mag zitten. Van mij mag dat natuurlijk. En haar broertje gaat bij de buurman en zijn kinderen. Ik rijd in mijn auto achter hun aan. Mag de muziek aan vraagt ze. Ik zeg: Tuurlijk. Als ze de radio aandoet is daar het nummer:

Don't You Worry "Bout A Thing ( Incognito). ( humor dit). Nu kan ook ik ontspannen. Het voelt als "een teken" dat het goed is wat we gaan doen. En ik zing uit volle borst mee. Dat heb ik zelf even nodig. Sunny, Ontspan!

Gekkie, zegt het meisje. Maar na een paar minuten volgt ze en zingt ze ook mee en maakt dansende bewegingen op haar stoel. Als het nummers is afgelopen draait ze de radio helemaal zacht. Bloed serieus vraagt ze mij opeens:

Sonja, vind jij mij dik? Ik kijk haar met grote ogen aan? Hoe kom je daar nu opeens bij?vraag ik haar. Nou, gewoon. Omdat je mij zomaar een lekker ijsje gaf op het strand. Je hebt er nog niets over gezegd en dat wil ik graag eerlijk van jou weten. Ik ben er stil van. Dan vraag ik: vind je mij dik?

Ze moet lachen. Nee, joh gekkie! Jij bent hartstikke mooi en ik moet ook om je lachen. Daarop zeg ik: Nee, joh gekkie! Ik vind je hartstikke mooi en ik moet erg om je lachen! Ik snap niet hoe jij daar bij komt vraag ik? Jij bent toch helemaal niet dik?! Jij bent leuk! Echt ? vraagt ze, ja écht. (Alsof ik in de spiegel kijk, bizar gewoon). Haar onzekerheid is mijn onzekerheid.

Wat een (H) eerlijk kind. Waarom vraag je mij dit eigenlijk? Dan zegt ze> nou omdat mijn moeder dat steeds zegt. Dat ik niet zoveel moet "snaaien". Ze zegt dat ik een “spek buik” heb. ( pardon) En dat ik niet meer mijn korte truitje aan mag van haar.

Even weet ik niet wat ik moet zeggen. Dit kind is zo puur en echt prachtig met die lange benen, geweldig gezicht met volle haardos en dan dat gevoelige buikje van haar. Maar spek en dik? ( waar haalt die moeder dat vandaan?) grrrr.....

Dan vraag ik haar: en wat vind je zelf eigenlijk? Vind jij jezelf te dik?

Dan zegt ze iets wat mij tot op het bot raakt: Nee, zegt ze. Dat vond ik eigenlijk helemaal niet hoor. Ik let er eigenlijk nooit zo op. Maar omdat mijn moeder het elke dag wel 3 keer zegt ga ik er ook steeds meer op letten. Ik raak er van in de war. Iedere keer als anderen een snoepje krijgen dan slaat ze mij over. Als ik er dan toch eentje pak, dan vraagt ze: Zou je dat wel doen? Straks vindt geen één jongen jou meer leuk. (auw).

Mijn moeder is zelf altijd aan het lijnen en met haar figuur bezig. Ze staat altijd voor de spiegel en zeurt dan wat er allemaal niet goed is aan haar. En dan zeg ik. Hou er is mee op. Wat doe jij lelijk zeg. Ik vind jou juist heel mooi.

En dan wordt ze boos. Dan zegt ze: dat kan jij nu wel zeggen maar je vader denkt daar anders over. En jij bent een kind en daarom vind je altijd je moeder mooi. Maar dat telt niet zegt ze?

Mijn vader plaagt haar vaak over haar kont en buik. Dat vind ze volgens mij zelf ook helemaal niet leuk maar ze doet dan altijd heel stoer. Ze zegt dan dat hij toch niet beter kan krijgen. Maar volgens mij doet het haar wel pijn. Anders ga je toch niet altijd op dieet?

En ik vind dat ook helemaal niet leuk want mijn moeder is wél hartstikke mooi. ( Daar is weer die onvoorwaardelijke liefde van dit kind). ( Waarom luisteren we toch niet naar ze? !)

Voorzichtig zeg ik dat ik vroeger ook werd geplaagd door mijn broers. En dat ik geen hap meer durfde te eten op het strand als iedereen een frietje of soft ijsje ging eten.

Echt waar? Vraagt ze. Ja, echt waar. Ze vonden mij niet mooi, zeiden ze. En ik was zo gevoelig dat ik er alleen maar verdrietig van werd en daardoor ging ik steeds meer eten. Soort van troost. In plaats dat ik terug schold trok ik het mij altijd heel erg persoonlijk aan. Het maakte mij heel onzeker. Ze zaten mij altijd te pesten. Het kind kijkt mij medelevend aan. Echt niet leuk, stommerds zegt ze!

En toen? Nou toen is mijn gekte geboren dat ik altijd “stiekem ‘ ging snoepen als anderen het niet zagen. Ik voelde mij altijd schuldig als ik iets at waar anderen bij waren. Tja en toen werd ik daar wel echt dikker door. Dat vond ik niet leuk.

Oh, echt? Dat doe ik ook! Precies zo. Maar het voelt helemaal niet fijn. Daarom word ik steeds stiller en verstop ik mij vaker. Ja, zeg ik dat deed ik ook. Het meisje is duidelijk opgelucht dat ik haar begrijp en ook mijn eigen verhaal met haar deel. Dan vraagt ze: en wat heb jij daar dan aan gedaan? Mijn vader heeft mij geleerd dat ik niet Alles moet geloven wat mijn broers of anderen over mij zeggen en dat ik ook gewoon eens wat terug mag zeggen. Dat ze mij alleen maar pesten zodat zij zich beter en groter willen voelen door mij juist kleiner te maken. Omdat ik betere cijfers op school haalde wilde zij mij toch ergens mee pesten.

Ik moest van mijn vader zeggen: wat je zegt ben je zelf!

Wow zegt het meisje. Dat zou dus ook best kunnen bij mijn vader en moeder. Mmm. ZE denkt zichtbaar na en zegt: ik ben blij dat je mee gekomen bent. Jij legt het zo gemakkelijk uit. Jij gebruikt tenminste niet van die dure moeilijke woorden. (lekkere wijsneus).

Hallo, mam! Dit is Sonja. Hallo Pap, dit is Sonja. Als we binnen komen zie ik een prachtig stel. Hij is bezig met de pizza voorbereiding en zij is bezig met de tafel dekken. Het lijkt of er niets aan de hand is en heel even haal ik opgelucht adem. Misschien valt het allemaal wel mee, denk ik nog.

Maar dan als ik vader een hand geef voel ik van alles. Hij is aardig maar van binnen voelt hij zich “ heel anders”. Ik voel dat hij heel erg zenuwachtig van mijn handdruk en aanwezigheid wordt. Hij kijkt mij ook zeer onderzoekend aan. Moeder daarentegen voelt meer open. Hai wat leuk dat je meegekomen bent. Mijn dochter is vol van je. Wat leuk dat jij dat zomaar doet?( uhh, ze moest eens weten wat het onderliggende motief is).

We vertellen honderd uit over ons vlieger en zwem avontuur. Haar ouders lachen hartelijk. Maar opeens wordt het meisje serieus. Als we allemaal onze heerlijke zelfgemaakte pizza op hebben merk ik aan het meisje dat ze wilt dat wij “to the point” komen. Zij heeft de regie. Echt geweldig.

Ze staat op en neemt haar broertje mee naar boven. Precies volgens plan. Wat ze hem beloofd heeft weet ik niet maar hij gaat gewillig mee. Dan komt ze weer naar beneden en gaat voor haar moeder staan . Letterlijk tussen haar vader en moeder in. Met de rug naar haar vader en haar gezicht naar moeder zegt ze:

Mam, jij moet het hele verhaal over papa en jou, nu aan Sonja vertellen. Zij kan jullie helpen. De moeder kijkt haar dochter vol respect en bewondering aan. Dan kijkt ze naar mij. Is dat zo? Ik zeg, ik heb geen idee. Maar we kunnen het altijd proberen toch?

Dan neemt haar moeder de beslissing om naar haar dochter te luisteren ( hoe bijzonder) en kijkt naar haar man. Zullen we dan nog maar even aan tafel gaan zitten en koffie drinken? Haar man kijkt met grote ogen en heeft daar totaal geen zin in. Maar hii wilt zich ook niet laten kennen want zijn dochter kijkt hem vragend aan. Dus hij gaat zitten. Het is net een film. ( het zal je toch maar gebeuren dat je dochter een wildvreemde vrouw mee naar huis neemt en zegt dat je “alles” moet vertellen aan haar.) Begrijpen doe ik het nog steeds niet. Het gaat zelfs mijn verstand te boven wat er allemaal gebeurd, als je het gewoon durft te laten gebeuren. ( Diep respect heb ik ook voor deze ouders).

De buurman schuift naast moeder aan en ik schuif naast vader tegenover moeder aan. Het meisje gaat heel wijs ook naar boven toe. En stelt al haar vertrouwen in mij , haar ouders en wat er komen gaat. Ik merk dat ik mij heel erg ongemakkelijk voel en zenuwachtig. Bang voor wat komen gaat en dat ik hen misschien niet “kan helpen”.

Moeder begint met vertellen. Ze vertelt waarom zij en haar man een heel erg serieus gesprek vandaag hebben gehad en wat haar man besloten heeft. Moeder is zichtbaar ontdaan en meer dan verdrietig. ZE zit echt stuk. Ze begrijpt niets van de houding van haar man en hoe dit allemaal zo snel heeft kunnen gebeuren. ZE heeft het niet echt zien aankomen, zegt ze.

Mijn man heeft besloten om 1 week uit huis te gaan omdat hij de spanningen thuis niet meer aan kan. Hij heeft een erg drukke baan die veel van hem vergt. Wij hebben de laatste maanden heel veel ruzie en mijn man is aan het overwegen of hij definitief wilt gaan scheiden of niet.

Hij zegt dat hij wilt gaan nadenken. Maar ik vind dat zo erg. Waarom kan hij thuis niet nadenken en wat is er nu zo erg dat hij mij en zijn kinderen zomaar opgeeft? Moeder breekt en barst plots in snikken uit.

Ik heb erg met haar te doen. Ik kijk haar aan. Het is ijzig stil. De buurman kijkt met zijn ogen naar de tafel en doet niets. Ook haar man doet niets. Haar man die aan mijn linkerkant zit. Het voelt allemaal heel vreemd en “dodelijk” ongemakkelijk voor ons allemaal.

Maar ik dwing mijzelf om stil te zijn. Om te voelen wat er nu werkelijk aan de hand is. Aan mijn linkerarm wordt het ijskoud. Een dikke muur voel ik. Ik kijk alleen nog maar naar moeder en dan pak ik na een tijdje moeders beiden handen vast. Ik leg ze over die van haar. Jeetje wat dapper ben je zeg, dat jij mij dit verhaal vertelt. Kan mij voorstellen dat dit je heel erg hoog zit en verdriet doet.

Jullie dochter heeft dit wel echt heel goed aangevoeld. Dan kijkt moeder mij vol trots aan.

Ja, ze is heel gevoelig. Al vanaf baby. Ze voelt precies hoe het met mij is. Ik kan niets voor haar ‘verbergen”. Dat hoeft ook niet zeg ik. Een kind voelt het als 2 ouders spanningen hebben. Het maakt haar ook bang. Dan laat ik moeder los en kijk opzij naar links. Jeetje wat zitten jullie in een heftige situatie. Kan mij voorstellen hoor als jij dit niet met mij wilt delen als vreemde zeg ik tegen vader.

Maar gek genoeg zegt hij: ik wil het best vertellen hoor. En dan brandt ook hij los. Dat zijn vrouw altijd zo overbezorgd is en altijd met de kinderen bezig is. Dat er weinig ruimte is om dingen samen te doen en dat ieder zijn eigen weg gaat. Dat hij het heel erg druk op zijn werk heeft en dat hij zich alleen daar maar gewaardeerd voelt. Ondanks dat zijn vrouw zegt dat hij veel weg is wil hij alleen nog maar werken. Dan zegt hij iets waar ik kippenvel van krijg: De kinderen hebben mij toch nooit nodig. Ze lopen altijd gelijk naar hun moeder. ( Auw.) Nu voel ik vader zijn pijn. Mijn vrouw is altijd de gevierde in gezelschap alsof ze alles voor elkaar heeft en alles doet voor mijn kinderen. Maar ze voelt zo "nep". Helemaal "niet echt". Je ziet nooit hoe ze zich echt voelt.

Ze wilt alles maar voor mij “oplossen” en doen.Dat voelt "verstikkend" en ik voel mij er gewoon al tijden niet meer bij horen. Het is allemaal zo saai en uitgedokterd door haar. Ze gaat vroeg naar bed en is altijd moe.

Ik ben het zat. Ik vind haar een echte controle freak en ze is super dominant. Dat vind ik zooo A sexy.

Trouwens seks hebben we ook al in geen maanden meer gehad. Ze geeft bakken met geld uit en is alleen maar met haar uiterlijk bezig en hoe ze overkomt op anderen. Maar een avondje lol en genieten samen ho maar. ( vader heeft geen idee dat hij juist moeder steeds kleiner maakt) en dat deze vrouw daarom zichzelf steeds stoerder en sterker voor heeft gedaan dan hoe ze zich werkelijk voelt. (zijn eigen gedrag werkt dus averechts, de man heeft geen idee hoe tegenstrijdig hij is en hoe onzeker hij zijn vrouw maakt).

( de man wijst zijn vingertje alleen naar zijn vrouw, wat een hoop “bagger” stort hij uit over zijn vrouw. Deze man is duidelijk gefrustreerd over iets anders: oprechte aandacht en intimiteit. Hij vecht zich een weg terug onder het verstikkende dominante gedrag van zijn vrouw en trapt haar nu letterlijk op haar ziel. Een gebrek aan zelfinzicht en vooral aan duidelijke communicatie tussen hen beiden).

Dan blijft het even stil. Jeetje dat is nogal wat, wat je zegt over je vrouw?

Heb je dat wel eens eerder zo duidelijk tegen je vrouw gezegd?

Nou ja, misschien niet ZO maar wel geprobeerd haar dit duidelijk te maken. Hoe dan vraag ik hem? ( opeens moet ik denken aan zijn dochter die zei dat hij haar moeder altijd plaagt met haar figuur – het uitdagen om meer aandacht te vragen en moeder die hem dan terug plaagt: en zegt: je kunt toch niet beter krijgen). Deze zin blijft galmen. Zou vader dit als een “uitdaging” hebben opgepakt. Omdat hij zich afgewezen voelde. De 2 verstaan elkaar duidelijk niet meer. Ze doen elkaar bewust en onbewust pijn omdat ze niet eerlijk durven zijn wat hun werkelijk behoefte nu is en wat ze echt voelen en nodig hebben van elkaar.( Ze doen zich beiden sterker voor dan ze zich echt voelen).

Dan besluit ik vader recht op de man af te vragen of er een ander in "het spel" is.

Ik vraag: ga je weg omdat je een ander hebt ontmoet. ? Zijn reactie is kil en bot. Begin jij nu ook al?

Opeens zie ik nu ook de buurman die naast moeder stilletjes afwacht op wat komen gaat , heen en weer schuiven op zijn stoel. Aha….Die weet meer.

Dan word ik iets stelliger om te kijken of ik deze man uit zijn tent kan lokken. Dus ik zeg> ik heb het gevoel dat er een andere vrouw in het spel is en dat je daarom even afstand zelf wilt nemen van jouw gezin. Misschien om zo te voelen wat jij nu werkelijk wilt en om een besluit te nemen? Zou dat kunnen? ( oh wie denk ik wel niet dat ik ben: ik zit toch niet in mijn eigen praktijk pffffff ).

Dan zegt vader: waar slaat dat dan op? Ik zeg: zodat je rustig even kunt nadenken of je jouw gezin mist en zo kun jij je wat vrijer bewegen en dingen voor jezelf op een rijtje zetten. Dan wordt de man boos. Hij zegt: je doet net of dit de waarheid is maar jij kent ons helemaal niet en ik ga nu ook niets meer met jou delen. Want jij bent "een wild vreemde". ( ik kan de man geen ongelijk geven). Wat weet jij daar nu van? Het wordt duidelijk heel heet onder zijn voeten. En nu moet hij zich groot maken om zijn eigen onzekerheid en angst om betrapt te worden, te verbergen. Ik laat hem.

Ik zeg hem heel rustig. Niets weet ik van jouw verhaal. Daarom vraag ik het je gewoon eerlijk en ik zeg je wat mijn gevoel is. Daarnaast doe ik dit al 8 jaar voor mijn werk. Ik ben Kindertolk®, Relatie-GezinsTherapeut. Dagelijks help ik mannen, vrouwen en kinderen met verschillende soorten "problemen".

Het spijt mij dat ik jouw zulke intieme vragen stel als "vreemde" hier. Maar jouw dochter heeft mij dit met heel haar hart gevraagd & toevertrouwd om dit voor haar te doen. Zij koos speciaal mij uit. En dat is vast niet voor niets. Daarom zit ik hier, uit liefde en respect voor haar. Ik luister graag naar kinderen en hun innerlijke wijsheid en gevoel.

De man is stil. Dit had hij zeker niet verwacht. Wist mijn dochter dat jij relatie Therapeut bent? ( de man is duidelijk verward logisch ook> Nee, zeg ik. Zij heeft het gewoon goed aangevoeld. Soms hoef je dingen niet te weten maar voel je gewoon wat goed is of niet. Dat kunnen kinderen vaak heel goed. (boem).

Zijn vrouw begint opeens heel heftig te huilen. Ja, onze dochter is ook bang net als ik. WE zijn bang om jou te verliezen aan een ander. Ik heb altijd zo mijn best willen doen. God, man weet je dan niet hoeveel ik van je hou!? Weet je dan niet meer hoe wij elkaar leerde kennen en hoe gelukkig we altijd zijn geweest?

Gooi je dat nu allemaal weg omdat het een jaar lang niet naar jou zin is? ( geweldig hoe moeder zich overgeeft). Maar haar man doet ijskoud en arrogant. ( hij moet zich sterk houden om zichzelf te overtuigen van zijn “gelijk”’ en keuze.) Ook hij twijfelt dat zie en voel ik. Maar hij zit er middenin. Tussen 2 vuren zegt mijn intuïtie.

Het is toch niet zo gek en ze kijkt mij aan, als er kinderen in het spel zijn, en na 15 jaar huwelijk dat er soms dingen insluipen die anders zouden kunnen? Dan loop je toch niet zomaar weg? ZE huilt en huilt. Ik wil jou en ons prachtige gezin niet verliezen. WE hebben het zo goed. Laten we er toch voor "vechten" samen. Vlucht niet in de armen van een ander. Dat lost niets op. Ik kan het niet ALLEEN.

Haar man staat op. En loopt weg van de tafel. Hij is er klaar mee. Zichtbaar aangedaan. Dit had hij nooit verwacht. ( ik weet dat dit hem tot denken zal aanzetten ook in de week dat hij afstand gaat nemen). Soms is het beter om even afstand van alles te nemen en van een afstandje te kijken en voelen.

Tegen de vrouw zeg ik: Jij kunt hem niet veranderen. Verlies jezelf niet langer en ga aan de slag met wat jij wel kunt “veranderen” aan jouw eigen gedrag? Waar komt dit vandaan? Ja, bij mijn ouders zegt ze. Die zijn ook gescheiden & mijn vader ging vreemd. Het is altijd mijn Angst ook geweest. (AHA, en nu overkomt het haar De angst om te verliezen wordt "de werkelijkheid" en misschien ook het "overspel", die ander.

Klopt het dat je zo "boven op" alles zit? En dat je hem weinig ruimte laat en nooit om hulp vraagt als het om de kinderen of thuis gaat? ZE knikt. Ja, zo ben ik . Bloed eerlijk nu. Ik ben ook altijd aan het "zorgen" en "moederen" voor de kinderen. Daardoor heb ik weinig aandacht voor mijn man. Ik hoopte zo dat hij mij een geweldige moeder en een sterke vrouw zou vinden. Maar niets van dat al. Nu "verlies" ik hem juist daardoor?

Ik wil het juist té goed doen. Ik wil het juist voor hem “opruimen” omdat hij altijd zo druk op zijn werk is . Hij verdient de meeste centjes en ik doe de rest zeg maar. Maar nu voel ik ook een onderstroom bij deze vrouw. Ze wil graag “haar best” doen en de beste zijn om de liefde van haar man te verdienen. Altijd sterk maar nooit echt kwetsbaar of zo open als dat ze nu is. Daardoor voelt ze niet echt Authentiek. En waar is de intimiteit en het samen ZIJN dan? tja dan ben ik vaak moe en wil ik vroeg naar bed want morgen is er weer een dag.

Dat is een mooie in kopper voor mij. Tja, voor mij is er morgen ook weer een dag. Ja, ja ,tuurlijk zegt ze.. ( ik heb ook even genoeg gehad voor vandaag, ik wil naar huis). En dat zeg ik ook.

Wat moet ik nu doen? Je man even laten gaan. Verlies je zelf niet langer maar pak het aan. Bel mij morgenochtend maar en dan maken we samen een afspraak en gaan we aan de slag als jij dat wilt. En mijn man dan? Die laten we even lekker. Begin maar bij jezelf.

Als ik wegga geef ik haar een dikke knuffel. Dankjewel voor jouw vertrouwen in jouw dochter en jouw openheid naar mij toe. Zet door, je doet het goed. Dan loop ik naar haar man in de gang en vraag of ik hem ook een knuffel mag geven?

Hij kijkt mij wantrouwend aan maar voelt mijn oprechtheid. Ik meen het niet kwaad met hem en dat zeg ik ook. Alles heeft een reden. Hij laat het toe als ik zeg ik kom hier niet om je "de les te lezen" maar om jullie misschien te kunnen “helpen”.

Jouw dochter vroeg mij dit. Zij heeft haar vader nodig & haar moeder. Net als jullie prachtige zoon. Dan geef ik hem een dikke knuffel en hou hem stevig vast met al mijn liefde en fluister in zijn oor: Ga niet pas je benen waarderen als je ze straks niet meer hebt. Want dan is het te laat. ( zijn vrouw kan dit niet horen).

Denk goed na voor je besluit te gaan scheiden. Loop niet weg van jouw eigen verantwoordelijkheid en wat jij zelf “beter had kunnen” doen in deze relatie. Het ligt nooit alléén maar aan die ander.

Even hebben we echt contact. Zijn muur mag even omlaag. Maar dat duurt maar heel kort. Ik ga naar huis. ( in de hoop dat deze man echt gaat nadenken alvorens hij besluit dit pracht gezin te “verlaten”;).

Eerlijk is eerlijk. Dit gaat mij ook niet in de koude kleren zitten. Het voelt niet alsof ik iets heb kunnen ‘betekenen” en of doen voor dit stel. Maar erger nog voor dat “het dappere meisje en haar broertje”.

's Avonds in mijn bed spreek ik hardop uit wat ik voel en hoop voor dit gezin. Ik vraag om hulp en bid om een wonder. De volgende ochtend vroeg belt de vrouw mij. We maken die week een afspraak. Ze werkt 4 weken keihard aan haar zelf.

Er vallen bergen kwartjes en veel angsten en emoties komen los. Ook vraag ik of ze nog een keer haar dochter wilt meenemen. Ik wil het meisje graag spreken en zeggen wat ik nu voel dat er nodig is. Eerlijk en oprecht. Zoals ze ook om mijn hulp vroeg.Nu hebben haar ouders en ik haar hulp nodig.

Als ze bij mij is zegt ze, ik voel mij zo boos dat ik er niets aan kan doen. Dan zeg ik. Jij kunt wel iets doen. Wil jij nu mij helpen?

Zoals je alles eerlijk aan mij hebt verteld zou ik graag willen dat je ook jouw waarheid gaat spreken naar jouw papa. Dat verdient hij. Kinderen zijn soms de bruggetjes die de ouder(s) weer kunnen VER-BINDEN. Net als de lijm bij de vlieger.

Hmmm…

Als je papa, per ongeluk, ziet deze week dan ga je hem vertellen wat jij voelt. Ik leg haar uit dat zij “de waarheid “ heeft en dient uit te spreken. Ik zeg; je bent zo wijs durf dit nu ook eens met je vader te delen. Hij heeft je zo nodig. Dan zegt ze maar dat durf ik niet hoor. Stel nou dat mijn ouders juist dan gaan scheiden omdat ik iets “verkeerd “zeg. Dan is het mijn schuld misschien. ( De tranen schieten in haar ogen). Wat is ze sterk.

Maar stel nou zeg ik, als jij NIETS zegt> dat ze toch gaan scheiden? zou het dan niet veel beter voelen als je gewoon eerlijk jouw waarheid & gevoel deelt en laat weten waar jij papa nu zo voor nodig hebt en hoe veel je van hem houdt en hoe erg je hem mist en gaat missen? Waarom moeten we bang zijn om eerlijk te zijn over onze echte gevoelens? Er is niemand schuldig. We hebben allemaal ons eigen gevoel en dat is belangrijk.

Tja, zegt ze. Dat ook waar. Nou ik ga het proberen. Maar ik weet niet of ik het wel kan. Waar ben je nog meer bang voor? vraag ik haar. Nou dat ik heel hard moet huilen en ga schreeuwen. Ik kan echt niet zo rustig blijven als nu met jou.

En wat geeft dat? Vraag ik haar? Nou dan vind hij mij misschien een dom en suf. ( Ha hier lijkt de kleine dame al op haar moeder). Ik leg haar dit eerlijk uit. En laat haar die spiegel ervaren en zien.

Maar het is toch gewoon jouw papa? Die houd toch van je gewoon zoals jij bent. Hij is heel trots op je hoor. Maar soms heeft hij ook het ook wel eens nodig dat je iets met hem deelt over jouw gevoel en wat jou dwars zit.

Dan kunnen wij daar als volwassen mensen misschien ook iets van leren. Anderen mensen moeten toch ook van ons weten hoe belangrijk ze voor ons zijn. Geef jezelf maar een stem. Dit deed jij ook heel dapper op het strand & in de auto naar mij toch? En ik ben geeneens jouw papa of mama.

Ik vertel haar een verhaal over dat kinderen vaak de lijm –verbinding zijn tussen de ouders. Ik laat dit aan de hand van poppetjes zien. Ik speel het na. Dat de Ouders ook iets van hun kinderen kunnen leren zoals bijvoorbeeld: “om hulp vragen” zoals dit meisje deed aan een “wilde vreemde” die goed voelt.

En dat je je niet hoeft te schamen om jouw gevoelens met een "vreemde" of "bekende" te delen als je iets op je hart hebt.

Ik leg haar uit dat haar Papa haar nu ook nodig heeft. Dat ze eerlijk mag zeggen wat ze voelt voor hem en waar ze zoo bang voor is. Dan weet Papa ook dat hij “nodig is” en dat jullie van hem houden. Heb je dat wel eens gezegd vraag ik? Nee, zegt ze. Is dat niet gek? Nee, hoor zeg ik. Waarom? Als ik zeg dat ik van jou houd vind je dat dan raar of juist fijn. Nee, juist fijn. Nou precies, waarom zou Papa dat dan niet fijn vinden van jou?

Ze begrijpt het maar vind het natuurlijk doodeng. ( Zij ziet dit als voorbeeld van haar moeder en durft nu ook niet anders meer).

Toch bemoedig ik haar in haar eigen kracht te gaan staan. Dan ziet ze een doos met kaarten op mijn dressoir liggen. Ze vraagt mag ik zo’n engelen kaart trekken. Tuurlijk.

Ze trekt de kaart: Spreek jouw waarheid. Dat werkt bevrijdend voor alle mensen betrokken in deze situatie. Ontdek dat jij iets te zeggen hebt en zeg het! ( Hoe bizar dit). Het geeft het meisje net dat laatste zetje en bevestiging wat ze nodig heeft. ( mooi).

Moeder belt mij, na nog 4 intensieve sessies zelf gedaan te hebben, spontaan op. Het is maandagochtend heel vroeg. Ze zegt, Sonja!? Sonja er is een wonder gebeurd. Dit geloof je nooit!

En dan vertelt ze wat er is gebeurd. Mijn dochter moest afgelopen vrijdag naar een verjaardagsfeestje van haar beste vriendinnetje. Maar omdat ik bij jou moest zijn heeft mijn man haar toch maar gebracht omdat zij hem dit had gevraagd zelf.

Op dat feestje waren al haar vriendinnetjes met al hun ouders die ook hun kinderen brachten. Toen de kinderen vroegen: Waar is jouw moeder eigenlijk?

Toen brak ze waar iedereen bij was. Ze schreeuwde. Mijn moeder is in Therapie want mijn ouders gaan SCHEIDEN. Ze heeft geschreeuwd dat ze wilde dat haar vader weer thuis kwam wonen en dat ze hem zo nodig heeft en niet wilt dat haar ouders gaan scheiden. En dat ze niet weet hoe het nu verder moet.

Mijn man schaamde zich de oren uit zijn hoofd omdat iedereen hem aanstaarde. Mijn dochter wilde toen naar huis en in de auto hebben ze samen alles besproken. Ze heeft alles gezegd wat op haar hartje ligt. En dat heeft mijn man doen besluiten om “Thuis “ te komen. Hij wist niet dat ze hem zo nodig had.

Vanochtend vroeg kwam mijn man naar ons huis en heeft gevraagd of hij weer thuis mocht komen bij ons. Ik kon mijn oren niet geloven. Hij zei dat hij de meest stomme fout had gemaakt in zijn leven door niet ook met zijn kinderen te praten. En dat hij niet wilde eindigen zoals “onze ouders” en dat hij ook bereid is om mee te komen naar jou toe. Hij wilt het echt proberen. Is dat niet fantastisch.

Ik kan mijn oren niet geloven! Dit had ik niet verwacht. Geweldig zeg!

Op lang aandringen van mij heeft hij bekend dat hij wél een korte verhouding heeft gehad, zegt ze, en dat hij daarom moest nadenken buitenshuis. Want ook die vrouw trekt aan hem, zoals jij al dacht. Zij heeft geen kinderen maar hij wel. Dat besef kwam nu pas voor hem. Ook omdat jij had gezegd : denk erom als het een vrouw is zonder kinderen dan lijkt het allemaal “makkelijker” maar hoe zou het zijn als zij nu de 2 kinderen van een ander erbij krijgt.

Hij vertelde dat hij pas zag wat hij aanrichtte toen zijn dochter zo hartverscheurend begon te brullen in bijzijn van iedereen. Dat ze hem had vastgehouden in de auto en geknuffeld en gehuild dat ze hem zo miste en dat hij naar huis moest komen. Dat ze zoveel van hem houdt. Het had hem zo geraakt.

( Ik ben er helemaal stil van). Het raakt mij diep. Dat dit mooie kind zo dapper is geweest om al haar gevoelens eerlijk te delen. Haar waarheid en liefde.

Wat moet ik nu vraagt moeder? Dan zeg ik? Wat wil je nu? Je moet niets?

Nou ik wil wel heel graag samen door met mijn man. Maar dit kan ik niet zomaar even wegwuiven.

Nee, dat begrijp ik en dat hoeft ook niet. Ik wil dan samen met hem in Therapie omdat ik denk dat we beiden iets dienen “onder ogen te zien” , veranderen en uit te spreken naar elkaar. Ik wil weer in een echte verbinding met mijn man zijn. Toch heeft dit mij onzeker gemaakt. Dan zeg ik> was je dat niet altijd al?

Was je niet altijd al bang om “hem te verliezen” en ging je je daarom zo “gek” gedragen. Zo je best doen om zijn liefde te verdienen? En juist daarom verloor je hem. Door jouw eigen angst en onzekerheid. En juist door jouw "gekke" gedrag werd jouw man ook onzeker van jou. Hij wist niet meer wie je echt bent. Nu heb je "NIETS “voor” hem gedaan maar aan jezelf gewerkt en kijk eens wat er gebeurd.

Dan moet ze lachen. Ja, dat is best gek eigenlijk. Ik was er altijd al bang voor en nu is het gebeurd. Precies zeg ik. Alsof hij is gaan uitvoeren waar jij bang voor was. Nu heb jij jouw ergste angst onder ogen gezien.

Maar als jij onderdeel bent van dit probleem dan ben jij zelf dus ook onderdeel van de oplossing. Niet meer wegrennen, niet meer “vechten” en zo "je best doen", niet meer verstoppen maar nu eerst jezelf leren liefhebben en daarna ook écht die ander.

Als je je zelf niet langer verliest in de ander dan kom je terug in jouw Ware Hart en dat zit vol liefde, kracht, energie en warmte. Dan kun je dit “vrijgeven”. Een goede relatie begint echt bij jezelf.

Je kunt een ander niet "bezitten" en "verstikken". Dat heet Emotionele Afhankelijkheid en is gebaseerd op Angst niet op Pure Liefde.

En natuurlijk geldt dit ook voor jouw man. Hij zocht het buiten zichzelf die warmte, liefde, kracht en warmte. Een vlucht weg van zichzelf in de armen van een ander. Maar de leegte & zijn Angst bleef. Vandaar dat hij het zo’n moeilijke beslissing ook vond.

Diep van binnen weten we dat we "op de vlucht" zijn voor onze eigen Liefde & Kracht. We verliezen onszelf liever in die ander en geven anderen de schuld van ons ongelukkig zijn. Maar deze opvulling is maar tijdelijk wat we “zoeken”. Uiteindelijk zoeken we alleen maar “onszelf” in de ander. Maar dat blijkt veelal een onmogelijke taak. Totdat we onszelf vinden en voelen wie we werkelijk zelf zijn, zonder die ander. DE liefde zelf.

Moeder is opgelucht. Wat fijn dat je het zo simpel uitlegt en ziet. Dat geeft mij kracht en hoop. Dankjewel voor jouw liefde en hulp. Dan zeg ik: bedank jouw dochter liever, als zij niet zo dapper was geweest om dit tegen mij op het strand te zeggen dan hadden wij elkaar nooit ontmoet )

Jouw dochter is wijs en heel gevoelig. En Stop er alsjeblieft mee om haar “dik” te noemen en kleiner te maken dan ze is.( Dit laatste kan ik niet laten). Oh ,zegt moeder heeft ze dat tegen jou gezegd dan? Ja, zeg ik. Ze voelt zich zo "klein" daardoor. Maar jouw dochter is groots en mooi en dapper. Dat zie je nu maar weer. En dat gevoelige randje buik vet en snoepen dat komt omdat ze stress heeft van jullie ruzies en spanningen. Ze zit in de bloei en groei van haar leven. Reageer je stress niet op haar af. Want jij weet zelf ook wel hoe dat voelt toch? Ja, zeker zegt ze. Ik schaam mij dood nu je dit zo zegt. ( dat begrijp ik)

Dat maakt onzeker. Juist. Dus creëer nu niet diezelfde angst bij jouw dochter als die bij jou gezaaid is. Nooit goed genoeg. “ Laat” haar Schitteren en gewoon haar zelf ZIJN. Liefde hoeft zij niet “te verdienen” en jij ook niet. Dan zul jij ook stralen. Zij is de kleine jij. We hangen op.

Maar dan belt haar dochter terug. Ze zegt: Sonja ik heb het gedaan. Mijn waarheid gesproken tegen mijn vader. En hij komt weer thuis wonen. Fijn hè! De tranen stromen nu over mijn wangen. Het raakt mij diep. En ik laat het gebeuren. Lieverd, hakkel ik, ik ben zo blij voor je. Wat ben je dapper geweest. Huil je vraagt ze?: ja, zeg ik . Van vreugde. Wat ben ik blij dat ik jou mocht leren kennen.

Ik jou ook zegt ze. Jij bent onze Engel. En jij de mijne zeg ik. Tot gauw zegt ze. Dikke lieve kus, Smak. We hangen op. Moe maar voldaan.

Er glijdt ook een grote spanning van mijn schouders af. Wow wat een avontuur. En dit heet “LEVEN”.

Niets te netwerken en uitleggen wat je doet. ( wat zwaar vermoeiend is omdat je dit niet zomaar even uitlegt ) Want dat gelooft toch geen hond. Tenzij je er gewoon deelgenoot van bent en dit samen mag ervaren.

Gewoon plezier maken en onderweg ben je “dienstbaar “ aan HET LEVEN ZELF en word je beloont op manieren die het verstand voorbij gaan. Overvloedig is de liefde en de rijkdom van ons hart. Als we het maar laten "stromen" dan ontvang je al ALLES wat je nodig hebt. Onvoorwaardelijke liefde. De rest volgt dan vanzelf.

(S) Amen.

I believe the Children are OUR Future,

Teach them WELL, and let them LEAD the WAY!

Blog: Praktijk Face The Truth Amstelveen by Sonja de Heer.

www.EmotionalHealing.nl

www.PraktijkFaceTheTruth.nl

Komt een jonge dame bij de Therapeut (33 jaar). 

Help!? Ik kan er niet meer tegen!

ik ben 33 jaar oud en echt aan het einde van mijn Latijn.

Eigenlijk moet ik toegeven dat ik zelf geen antwoorden meer heb. Wie ben ik eigenlijk? Ik kan het even niet meer zelf “oplossen”! Ik voel mij moe gestreden, onrustig, eenzaam, boos en verdrietig tegelijk. Ik wil iets “DOEN” maar ik weet niet meer wat? Het verward mij enorm. Ik ben zakelijk super succesvol en toch ben ik niet écht gelukkig.

Na veel weerstand en het bedenken van 1000 excuses om vooral géén hulp te zoeken besluit ik toch hulp te vragen bij een maatschappelijk werkster die al 25 jaar in het vak zit.

Als ik aanbel dan doet er “bijna” een hoog bejaarde vrouw open. Totaal tegen mijn verwachting in. Want aan de telefoon had ik mij een heel andere voorstelling gemaakt van haar.

Meteen zegt mijn verstand, zit ik hier wel goed? Is ze al gepensioneerd of zo? Ze doet de deur maar half open. Ik zeg, “hallo” ik ben Sonja. Ik heb om 16. 00 uur een afspraak met Nel, bent U dat?

“Hallo” zegt de vrouw, met grijze knot en streng brilletje. Dat weet ik, ik ben Nel. Hoe laat is het nu? Ze kijkt mij vragend aan? Ik kijk op mijn horloge en zeg: uh, ja 16.15 uur. Precies zegt ze. Dus wat kom je doen?

Ja, wat denk je zelf ( denk ik). :-))

Direct begin ik natuurlijk met tal van excuses: Nou ja , ik kom helemaal vanuit Nijmegen en ik kon dat niet precies uitkienen met al dat verkeer. Ik hoop op wat begrip? Ze kijkt mij aan en trekt haar linker wenkbrauw omhoog. (Grappig, dit deed mijn vader vroeger ook als hij ons streng en serieus toesprak als hem iets niet beviel) .

Wat denkt die “ouwe heks” wel niet. (ze is toch mijn vader niet). Weet ze wel hoe druk het is op de weg & op mijn werk?! Hoeveel moeite ik heb gedaan om hier te komen?

Heel kort en direct zegt de oudere vrouw. Niets mee te maken met al jouw excuses. Jij bent hier voor jezelf. En niet voor mij. Volgende keer ben je op tijd. Dit is mijn tijd en die van jou. Als jij jezelf en mijn tijd niet serieus neemt dan kun je beter niet meer komen. Ik doe dit niet voor het geld. Dit is hoe ik werk.

Tsssss….

Wat een takkentrol zeg. Ik voel mij klein worden en rood. Van binnen kook ik zo wat. Bijna 3 uur sturen en dan krijg je zoiets.? Ik vond het nog knap van mijzelf 15 minuten te laat. Das toch niets?!

Mijn Ego en Weerstand zijn huizenhoog. En toch diep van binnen roept mijn geweten en dat rottige eerlijke stemmetje “ze heeft gelijk” Ik had eerder moeten vertrekken. Maar het was ook zo druk op de zaak. Een slecht excuus. Heb respect voor andermans tijd leerde mijn vader mij al jong. Maar dat was ik een beetje verleerd na al die tijd. Eerlijk is eerlijk.

Ik besluit daarom te buigen en mijn Ego en trots in te slikken. Ik heb immers niet voor niets 3 uur hier naar toe gestuurd. All the Way is wat ik NU WIL. Nu ik eindelijk besloten heb om om hulp te vragen moet ik dit maar op de koop toenemen. ( ik schakel snel).

Dus ik zeg, “sorry dat was niet mijn bedoeling”. Ik wil mijzelf en mijn therapie graag serieus nemen en U dus ook. Ik zal volgende keer op tijd zijn en anders bellen. Dan opent ze de deur en ik mag naar binnen. ( ik heb mijn eerste test doorstaan, zo voelt het. ) Ik ben niet meer gewend dat iemand anders autoriteit is. Maar mijn verstand maalt op volle toeren verder. Koud en afstandelijk voelt ze. Bahh. Ik had gehoopt op een beetje begrip en een warm bad. Niets van dat al.

Ze neemt mij mee naar een donker kamertje in haar bejaarden flat. Mijn verstand is continue bezig met “oordelen”. Wat doe ik hier? Het ziet het er niet professioneel uit en wat een vervelend mens.

Liefde en zachtheid had ik verwacht. Dit toch niet?!

Met minachting in mijn stem zeg ik, is het hierrrr??

Dat ziet er niet heel erg professioneel uit. Ik had mij iets heel anders voor gesteld. Wat is het hier donker. Het blijft ijzig stil. Nel, is in de keuken. Ze heeft mij vast niet gehoord?

Als Nel later dit kamertje ook binnen komt zet ze een pot thee met heuse theemuts neer. ( Van binnen moet ik lachen). Dit is 1 grote vergissing. Ik zit potverdrie bij een Oma, op 6 hoog om mijn hart uit te storten? Zie je wel, ik had gewoon niet moeten gaan.

Maar dan zegt ze: het gaat hier niet om “die buitenkant” maar om de “inhoud” zullen we maar zeggen. Zullen we dan maar gewoon beginnen, Sonja.

Ze zet mij gelijk even met beiden beentjes op die keiharde grond. Boem. Zij heeft hier de touwtjes in handen en niet ik. Deze dame is niet makkelijk van haar stuk te brengen en heeft duidelijk vertrouwen in haar eigen aanpak. Ik ( nog) niet.

Haar eerste vraag zal ik nooit meer vergeten: Weet je wat jij hier komt doen?

Nou ja? Tuurlijk weet ik wat ik hier kom doen. ( wat een domme vraag zeg). Ze zegt> ik wil geen verhalen. Ik wil de kern. Ik wil van jou in paar zinnen horen waarom je juist NU naar mij toe komt . Jouw druppel zeg maar.

Ik zeg> ik kom hier omdat ik sinds een aantal jaren steeds meer ruzie met mijn moeder heb. Ze heeft veel kritiek op wat ik zeg & doe en ik begrijp niet waarom? Ik kan er echt niet meer tegen. Nu hoop ik dat U mij inzicht kunt geven wat ik “verkeerd” doe? Ik heb echt van alles geprobeerd. Maar het is nooit goed.

Ze is stil en ik krijg een liefdevolle blik van haar met een grote glimlach. Ze is één en al rust. Ze gebruikt de stilte. Een en al Charisma & Kracht.

Dan krijg ik een groot compliment. Wat goed & duidelijk verwoord. Fijn dat je dat helder hebt voor jezelf. Dat is meer dan 50 procent gewonnen van jouw therapie. Jij bent lang niet gek. Nou dat vind mijn moeder anders van wel hoor.:-))

Ik begrijp er nog niets maar dat compliment doet mij toch heel erg goed. Dat is lang geleden. Misschien is ze toch zo “slecht nog niet”. ( denk ik).

Dan vraagt ze hoeveel afstand voel je tot je moeder. Als je jouw moeder, in deze ruimte, op een stoel zou zetten waar zou je haar dan neerzetten ?

Wat een rare vraag denk ik.

Maar ik denk na en zeg een beetje lacherig> Heeft U ook een groot balkon? ( Diep in mijn hart moet ik lachen om mijn eigen gekke uitspraak). Het is grappig en verdrietig tegelijk. Maar wel mijn eerlijke waarheid en dus gevoel.

De vrouw kijkt mij aan, nog steeds met diezelfde blik van compassie. Ze is vol concentratie. Dan zegt ze, Jeetje Sonja daar schrik ik echt van. Dat is ver weg hoor. Je meent het he? Ja, duhhh…tuurlijk. Ben hier niet voor niets.

Ze staat op en geeft mij een lege stoel. Hier zegt ze, ga die stoel maar op het balkon zetten. En kijk hoe dat voelt voor jezelf.

Ik kijk haar aan en denk dat ze een grapje maakt. Dus ik lach. Maar de vrouw is bloed serieus. Hier, ga maar naar mijn balkon en zet die stoel daar neer. Dan is ze stil. Er is niets tussen te krijgen.

Schoorvoetend ga ik met die stoel naar het balkon. Ik schaam mij kapot ik moet eerst haar hele huis door. Wat een dom gedoe allemaal zeg. Maar toch doe ik nu gewoon wat ze zegt. Het is ijskoud buiten en het voelt heel gek omdat ik besef dat dit precies is wat er is.

Als ik de stoel op het balkon neerzet zeg ik lacherig: zo Ma, ga jij hier zelf maar eens even in de kou zitten. Het voelt zwaar als ik "mijn moeder" over die drempel naar buiten til. Maar als ik haar daar neerzet. Voel ik gelijk "opluchting".

Bij het teruglopen aarzel ik, zal ik de balkondeur sluiten of open laten? Ik sluit de deur. Een heel gek gevoel bekruipt mij. Mijn hele lichaam reageert. Als ik de deur dicht trek. ( dit mag eigenlijk niet van mijzelf en toch doe ik het! ). Het voelt gek genoeg GOED. Nel heeft gezegd voel of het klopt en laat je gevoel spreken. Dat doe ik. Een bizarre ervaring.

Als ik weer in dat kleine donkere benauwde kamertje terug keer nipt Nel rustig van haar thee.

Zonde van mijn geld denk ik nog. Maar natuurlijk durf ik niets te zeggen. Dat veroordelen gaat maar door. Het lijkt wel alsof ik dat “veroordelen” nodig heb om mij sterk "te houden" tov haar.

Als ik ga zitten vraagt Nel, Sonja, wat doe je eigenlijk voor werk. Vol trots vertel ik haar dat ik Internationaal Inkoper van mode accessoires ben en dat ik de hele wereld rond reis. Ik ben er duidelijk vol van. Het is ook een geweldige baan. Het geeft mij weer even een sterk en goed gevoel over mijzelf. Wow, zegt Nel dat klinkt erg avontuurlijk en geweldig zeg. Je straalt er helemaal van.

Maar opeens zegt ze: en hoe voelt dat nou voor je dat je moeder buiten in de kou zit terwijl wij hier samen zitten te praten over jouw mooie werk. Ze kan dit nu allemaal niet horen? Voelt het goed voor jou dat ze dit niet kan horen?

Direct in de Roos, recht in mijn hart. Even probeer ik mijn emotie weg te slikken en flink te zijn maar dan begin ik onbedaarlijk te huilen. Ze laat mij lekker gaan. Heerlijk. Dat lucht op. Hortend en stotend vertel ik haar. Afschuwelijk vind ik dat. Het voelt heel raar maar ik ben haar kritiek en lelijkheid zo zat! Ze klaagt alleen maar dat ik er nooit ben en dat ik beter voor haar en mijn oma moet zorgen. Dat ik teveel verjaardagen mis etc. Ze is nooit eens enthousiast voor mij.

Ik begrijp het ook niet. Waarom is mijn moeder toch altijd zo kritisch en lelijk naar mij toe? Waarom luistert ze niet ook eens naar mij en neemt ze mij niet serieus. Ze zegt dat ik verantwoordelijk ben voor haar ziekte en dat als ze dood gaat dat dit mijn schuld is. Niet die van die man. Ze zegt ook de hele tijd dat ik gek ben en vreemd in elkaar zit? Dat doet mij zoveel pijn. Ik begrijp niets van haar.

Dan zegt Nel, oke, stop. Draai het nu eens om? Ik snap er geen bal van wat ze bedoelt. Hoezo, vraag ik?

Vervang “mijn moeder” eens door “ik”. En lees dan nog eens deze paar zinnen opnieuw. Ik heb ze voor jou heb opgeschreven. Hier. Hardop graag lezen zegt ze.

Ik begin: Waarom ben ik toch altijd zo kritisch en lelijk naar mijzelf toe?

Waarom luister ik niet ook naar mijzelf en neem ik mijzelf niet serieus? Ik zeg dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn “ziekte” en dat als ik “dood” ga dit mijn “eigen schuld” is. Niet die van mijn “man” ( of mijn vader) Ik zeg ook de hele tijd tegen mijzelf dat ik “gek” ben en “vreemd” in elkaar zit. Dat doet mij zoveel pijn. Ik begrijp niets van mijzelf.

Wow! Die komt binnen. Ze laat mij de vertaling naar mijn binnenwereld maken. ( Ze legt uit hoe dat werkt).

Waarom doe ik dan zo tegen mijzelf? Herken je het, vraagt ze.

Helemaal versuft zeg ik: “ja, heel erg.

Wat ben jij “lelijk” en kritisch naar jezelf toe he, zegt ze. Poeh. (Wat een harde waarheid om te horen en onder ogen te komen ) Maar kloppen doet het zeker.

Voel je je schuldig misschien vraagt Nel dan? En na een lange denk pauze herken ik het “schuldgevoel” en de machteloosheid dat ik mijn vader niet heb kunnen “redden” helpen. Maar nu ook mijn moeder niet gelukkig kan maken zoals mijn vader dat wel kon. Ik wilde mijn moeder graag weer gelukkig zien met een leuke man maar niet met deze "botte boer" met als zijn sekistische opmerkingen. Waarom luistert mijn moeder nu niet naar mij?

Dan zegt Nel opeens, Sonja je bent goud eerlijk. Wat een mooie eigenschap. Weet je dat wel?! Dan begin ik nog harder te huilen. Het is allemaal zo verwarrend. Je hebt teveel verantwoordelijkheid gevoeld en dat is je kracht maar ook je valkuil zegt Nel.

Wie draag je nog meer allemaal met je mee? Hoe zijn jouw relaties met mannen tot op heden?

En opeens zie ik die spiegel zo duidelijk. Juist ja, waardeloos. Die draag ik ook. Terwijl ik eigenlijk ook zo graag eens gedragen wil worden. Ik volg gewoon mijn moeder en denk “ niets waard te zijn”. Ben al blij met een aai over mijn bol en neem steeds met minder genoegen. Omdat ik mijzelf “nooit goed genoeg vind”. Ik moet duidelijk “hard werken” om de liefde van de ander te verdienen. Het gaat ook steeds mis. Ze roepen ook altijd dat ze mij te lief vinden? Maar dat heb ik nooit gegrepen. Hoe kun je nu te lief zijn?

Dan vraagt ze: Sonja wat mis je zo?

En dan roep ik: mijn vader, mijn vader, mijn vader. Ik mis mijn vader zo. Zijn liefde, zijn steun, zijn kracht, zijn humor, zijn rust. Waarom ging hij zo plotseling DOOD? Waarom is er niemand die mij steunt, waarom mocht ik geen afscheid meer nemen? Ik was pas 16. En Ik hield zoveel van hem. God zoveel. Waarom moest ik hem nou verliezen. En nu ook nog mijn moeder? Het voelt zo oneerlijk. Ik voel mij zo machteloos!

Het lucht mij enorm op dat ik even niet meer sterk hoef te zijn. Ik gooi het er allemaal uit. Ze laat mij snikken zonder mij te troosten. Ik voel haar liefde en mededogen. Wat heerlijk om mij “over te geven” aan mijzelf en aan haar. Het mag er allemaal zijn van haar. Zovelen vragen & onzekerheden in mijn hoofd.

Heb je nog broertjes of zusjes vraagt ze, ja 3 oudere broers maar die waren al het huis uit. Naar hun steun konden wij beiden ook fluiten. Ik bleef met mijn moeder "alleen" thuis. Maar mijn moeder kon “ niet alleen zijn” en dus heeft ze vrij snel een andere man gekozen die zelf ook niet alleen kon zijn. Daar heb ik echt nooit iets van begrepen.

Echt een “botte boer” & helemaal niet goed voor mijn moeder. Helemaal niet zoals mijn vader. Ik snap er helemaal niets van. Ze is heel snel bij hem “ ingetrokken”. Terwijl ze de dood van mijn vader helemaal nog niet goed had verwerkt.

En jij dan? daar is weer die spiegel. Nee, ik heb dit ook helemaal niet goed verwerkt dat blijkt nu wel.

Nel vraagt door: en wat deed dit dan met jou, waar bleef jij dan? Dan ben ik stil. Nou thuis gewoon ik DACHT opgeruimd staat netjes. Het rijk alleen. Want van die vent krijg ik echt de bibbers. Wat had ik mijn moeder graag weer een lieve, goede, krachtige gentleman gegund. Maar niets van dat al.

Dat vroeg ik niet zegt Nel, streng nu. Hoe VOELT dat je moeder je in jouw eindexamen jaar “ALLEEN” liet en voor die “botte boer” koos in plaats van voor jou als dochter?

En dan opeens valt het kwartje. “in de steek gelaten door mijn moeder” ? vragend kijk ik Nel aan? Vraag je dat nu aan mij? vraagt Nel. Het lijkt net zegt ze: of jij dat niet “zo mag voelen” van jezelf.

Ik neem de tijd en dan zeg ik. Nou dat klopt wel wat je zegt. Ergens begreep ik haar beslissing wel met mijn verstand. Maar mijn hart voelde dus iets heel anders hierbij. Ja, zegt Nel. Precies en dat is helemaal ok. Jij hoeft niet altijd alleen maar rekening te houden met jouw moeders gevoelens.

Vertaal die zin ook maar eens op diezelfde manier zegt ze: Ik voel mij in de steek gelaten door ( mijn moeder) mijzelf. Dat komt hard aan. Want eigenlijk is het zo. Maar hoe is dat dan mogelijk?

Als je naar de ander "toegaat" dan ga je altijd een beetje bij jezelf vandaan. En als dit teveel gebeurd dan raak je dus jezelf kwijt. Dat is gebeurd. Als je bang bent om de ander te verliezen? Zul je uiteindelijk jezelf verliezen.

Dan zegt Nel, Sonja wat ben jij gaan doen om de liefde, bevestiging en aandacht van je moeder te krijgen nadat zij jou “ook verliet”?

Ik ging erg mijn best doen om haar liefde terug te “verdienen”. Door aardig voor haar te zijn en haar te gaan "helpen". Ik cijferde mijzelf totaal weg. Iedere dinsdag en woensdag kwam ze thuis en klaagde steen en been over die man. Ik vond dat echt verschrikkelijk. Ik sliep er gewoon niet van. Want ik zag en hoorde aan haar dat ze helemaal niet gelukkig was met die man. Ze ging er steeds "ouder" en "slechter" uitzien. Waarom ging ze niet bij hem weg? Elk weekend ging ze toch weer naar hem toe. Zij was het kwijt maar ik sliep er toen niet van.

Ze luisterde nooit. Het waren alleen maar KLAAG Verhalen. Iets veranderen deed ze niet. Al die jaren. Het was mij echt veel te zwaar. Ik heb echt van alles geprobeerd maar ze werd alleen maar boos op mij als ik zei dat ze beter Thuis kon komen wonen weer. Iets in mij mocht haar niet in de steek laten. Ik vond het gek en had ook wel medelijden met mijn moeder, ze was toch meer waard dan dit?

Maar je vergat jezelf, zegt Nel dan. Wie had er nu haar vader verloren? En Wie werd er in de steek gelaten voor een “nieuwe “ man ? Wie moest zichzelf leren redden? En wie was er hier het kind? Wie kon er niets doen aan het verleden van jouw moeder?

Ik , zeg ik. Ik ben meer waard! Precies. Ik ben er stil van. Zo had ik het nog nooit bekeken.

Dat is het gene wat je zo teleurstelt lieve Sonja . Het maakt je “onbewust” boos dat je moeder je in de steek heeft gelaten en steeds weer voor haar zelf kiest en haar leven. Jij begrijpt dit maar niet. (ergens diep in mijn hart begrijp ik het wel. Mijn moeder had echt geen leuke vader & moeder en ik wel tot 16 jaar).

Mijn moeder wilde dat “een man “ deze leegte voor haar zou blijven opvullen. Maar helaas. Er komt voor ons allen een moment dat we teruggeworpen worden op ons DIEPSTE ZELF ALLEEN om onze EIGEN PIJN te voelen. Het is tijd dat jij dit ook gaat leren. Jij kunt je moeder niet meer veranderen. Maar wel de manier hoe je met jezelf en haar omgaat en hoe je zelf gaat kijken naar “Jouw (Over) Leven “. Doorbreek dit familie patroon nu. Vind je "Eigen Waarde".

Dus stop je energie nu maar eens in jezelf en jouw leven. Leer grenzen trekken en leer nu een liefdevolle vader en moeder voor jezelf te zijn. Onafhankelijk. Anders blijf je bang om “iets buiten jezelf” te verliezen. Die Angst is zo groot bij jou dat je daardoor koste wat het kost vasthoudt aan "de ander" buiten jou.

Kennelijk heeft je moeder meer behoefte aan die man dan aan jou? En dat mag je leren accepteren. Leren Loslaten uit liefde. Want je doet jezelf heel veel pijn nu. En natuurlijk mag dit verdriet er zijn. Want dit doet ook pijn.

Dat is wat je hier gaat leren. Anders blijft “het leven” je teleurstellen. Zij kiest ook voor haarzelf en haar leven en haar geluk. Nu ben jij aan de beurt om hetzelfde te doen. Maar je blijft “hangen” in oude pijn wat jij niet kunt “fixen” of oplossen voor de ander. Zo stel je jouw eigen “leven en geluk uit”. Zo blijf je je “KLEIN” voelen. ( Een slachtoffer). Jouw Toekomst ligt voor je, Sonja. Sta op.

Jij zoekt nog de bevestiging en goedkeuring bij jouw moeder omdat je jouw vader hebt verloren die jou dit wel gaf. Laat al die verwachtingen en oordelen los. Wat jou moeder zelf niet kreeg gaat ze jou ook niet geven. (Auw, deze waarheid was pijnlijk & verdrietig om zo duidelijk te horen en voelen).

En leer goed voor jezelf te zorgen, jezelf serieus te nemen, jezelf aandacht te geven, jezelf te bemoedigen, jezelf te steunen, jezelf lief te hebben, jezelf te vertrouwen dan pas die ander. Leer onderscheiden wat van jou is en wat van de ander?

Een ander kan dit echt niet voor jou doen zolang jij dit zelf niet eerst kan. Dit heet “Volwassen “ worden. Leer jezelf opvoeden en wordt de beste versie van jezelf waar jij zelf heel blij van zult worden. Dit bepaal jij zelf. Leer je eigen beste partner, vriendje te zijn. Makkelijk gezegd maar hoe doet je dat dan?

Daar gaan we de komende weken aan werken. Stap voor Stap naar een beter zelf beeld. Jezelf ruimte geven en aandacht, jezelf leren waarderen & accepteren. Niemand kan dit voor ons doen alleen wijzelf. Heel ons leven zoeken we buiten onszelf naar “de Ware Liefde”. Maar deze zit gewoon in ons EIGEN HART.

Dat maakt veel mensen moe, teleurgesteld, onrustig, boos en verdrietig. Omdat we het nooit in die ander zullen "vinden" als we ons eigen hart niet echt “leren kennen” & liefhebben. Want die ander kun je “verliezen” Sonja. Dit heb jij meegemaakt. Die ander “is tijdelijk” maar jij bent permanent met jezelf. Dus verlies jezelf niet langer in de ander. Tenzij je eenmaal weet wie je bent en wat jou kracht is alleen.

Ik ben er stil van. Zoveel liefde en wijsheid van deze “ouwe Oma”. Ze geeft mij een lieve dikke knuffel en aait mijn wang. Ze zegt< ik ben moeder van 5 dochters en ook ik deed het niet altijd goed. Het is niet makkelijk als Ouder om toe te geven dat je steken hebt laten vallen. Ik maakte ook grote fouten maar ik heb er van geleerd. Het maakt ons menselijk. Jij mag ook fouten maken, net als je moeder. WE zijn hier om te leren. En Ik hoop voor jou dat je moeder ook haar eigen "tekortkomingen" zal gaan inzien.

Maar jij hebt in ieder geval gekozen voor groei. Je bent een vlotte leerling. Want ik voel dat je graag wilt en heel eerlijk naar jezelf durft te kijken. Met 10 sessies ben je echt veel dichter bij jezelf. Heb geduld en liefde voor jezelf.

Vind je eigen weg en koers lieve Sonja. Het zal je lukken. Dan staat ze op en “duwt” mij bijna de deur uit. ( ja haar zetje in de rug had ik letterlijk nodig om verder te groeien). Ja, de volgende staat voor de deur zegt ze. Daar is het ijskonijn weer. Maar nu begrijp ik het en lach erom. Ook zij is maar mens en heeft begrip en grenzen nodig.

In mijn auto kan ik niet geloven wat ik zonet allemaal heb gevoeld en beleefd. Ik hoef niets te “op te lossen” met mijn moeder. Alleen maar met mijzelf. Dat geeft rust en kracht. Het voelt lichter. Ik grinnik. Wat een( h) eerlijk gek mens.

Trots ben ik dat ik al mijn eigen weerstand en vooroordelen heb overwonnen over deze “EUCALYPTA” in mijn hoofd. ZE is gewoon mens net als ik en mijn moeder. Ieder met zijn of haar eigen Angsten en Waarheid.

En dat maakt het voor mij lichter, makkelijker te accepteren dat ik ook GEWOON MENS ben en dus gelukkig ook niet PERFECT hoef te zijn. Dat ik niemand meer iets hoef te bewijzen of iets hoef voor te stellen wat ik niet ben. Dat we allen mens zijn en “fouten” maken en mogen maken. Ook ik. En dat de Ware Liefde in ons eigen hart schuilt. Verscholen onder de lagen van pijn, verdriet & angst.

De ander uit liefde loslaten en mijzelf leren (ver) geven wat ik nog van die ander verwacht en hoop te krijgen. Wat ik mijzelf nog niet kan geven. Met een “open gebroken” hart keer ik terug naar huis. Moe maar voldaan. Misschien is het allemaal anders en veel simpeler als dat ik het in mijn eigen gekke gedachten had gemaakt. Ik zie nu al uit naar onze volgende afspraak. Een nieuwe kijk, een nieuw begin. Een kracht zo groot schuilt er in allen van ons. Als we maar zouden durven “voelen”.

Wat als ALLES nu Liefde is? En dat de pijn van het VERLIEZEN van de ander WINST betekende voor mijzelf en mijn eigen hart vol “Eigen “ Waarden, liefde en kracht. Dankbaar voor hen die op mijn pad verschenen als “SPOKEN” zij waren mijn “denkbeeldige ‘ANGSTEN en hielden mij weg van mijn eigen Kracht, Talenten en Liefde. Nu mijn hart is open gebarsten voel ik dat ik “LEEF”.

Hoe pijnlijk ook dit is het geschenk wat “LEVEN” Heet! We hebben alleen tijd, inzicht en zelfliefde nodig om dit te accepteren en leren. Wij hebben alleen een diepe angst om “HET LEVEN” in al haar facetten “ te ervaren” en mogen voelen. We blijven “hangen” in “oude” pijnlijke herinneringen. Door mijn pijn & angst te durven toelaten en ervaren voelde ik mij daarna vrijer, lichter, blijer en zachter. Wat een rijkdom! Nu weet ik het zeker: Ja, Ik wil “LEVEN” in plaats van steeds maar “OVERLEVEN”.

Lieve Nel dankjewel dat jij een richtingaanwijzer was op mijn pad terug naar "Ware Liefde". Mijn Hart. Voor eeuwig in mijn hart. Till we meet again. Ik weet dat je meekijkt met een grote glimlach op jouw gezicht. Jouw hart is goud waard. Dag mooi mens. Het gaat om de inhoud & niet om de regels en/of de buitenkant.

(S) AMEN. Take Your Passion and Make it Happen.

Jij bent : HET LEVEN, DE WARE LIEFDE & RIJKDOM ZELF.

Blog: Praktijk Face The Truth Amstelveen by Sonja de Heer ( 45) www.PraktijkFaceTheTruth.nl / www.EmotionalHealing.nl

Komt een kleine jongen bij de Therapeut! (8 jaar).

Papa, Schreeuw niet zo!!

Mijn mobiel rinkelt. Ik neem op: Praktijk Face the Truth Amstelveen, met Sonja de Heer.

...

Ik krijg een man aan de lijn. Vader legt uit dat hij zich ernstig zorgen maakt over zijn zoon van 8 jaar.

.

Ik vraag vader waarom hij juist naar mij toe wilt komen? Vader zegt: ik heb gehoord en gelezen dat U goed met kinderen kan "praten" en dat U erg goed bent om “Probleem gedrag” kinderen te begrijpen en te vertalen naar Ouder(s).

Ze zeggen dat U het kind heel goed kan aanvoelen, wat er zich onbewust in mijn zoon afspeelt. Dat wil ik graag weten want we hebben al van alles geprobeerd.

Maar mijn zoon zit totaal op slot. Hij zegt niets. Hij huilt soms alleen maar als ik vraag waarom? komt er niets zinnigs uit .Het lijkt alsof hij dan wat gaat zeggen maar, nee hoor. Heb het gevoel dat hij dan van mij wegvlucht. En gauw naar zijn moeder rent.

Daarnaast komt mijn zoon niet goed mee op school. Hij loopt "achter". Hij is erg stil en introvert. Ik maak mij echt zorgen! Dat hij steeds meer gepest gaat worden als hij niet voor zichzelf opkomt. Ook zijn juffrouw beaamt dit.

Hij komt niet goed voor zichzelf op. Spreekt zichzelf niet uit wat hij voelt. Hij laat over hem heen lopen en ik probeer hem van alles te leren maar het komt er niet uit.

Ik heb hem ook naar Judo gestuurd maar dat vind hij maar niets. Toch moet hij van mij op vechten maar dat wilt hij niet. Dan gaat hij in een hoekje zitten heel stil en doet niet mee. Hij blokkeert en hij zegt dan niets meer. En komt ook niet mee in die lessen. Als ik dan vraag wat er is dan blijft hij stil en gaat hij gauw bij zijn moeder zitten. Dat irriteert mij. "Hij moet toch een beetje een vent worden" voordat hij straks naar de hogere school gaat. Ze pesten hem. Dat maakt mij boos.

Ja zeg ik, dat voel en hoor ik aan U. Een soort van machteloos gevoel is het niet? Ja, zegt vader precies. Zullen we dan maar een afspraak maken. Ja, zegt vader dat is goed.

Volgende week donderdag 10.00 tot 12.00.

Dat is prima zegt vader, mijn vrouw en zoon komen dan volgende week donderdag. (Van binnen moet ik al een beetje glimlachen.) Heel direct zeg ik hem> Nou dit is niet de bedoeling. Ik kan U zoon alleen maar helpen als U ook mee komt samen met U vrouw en uw zoon. Pas dan kan ik voelen wat er precies aan de hand is. Dat is belangrijk in dit proces, het intake gesprek.

Vader zegt: Hoezo!?: dit gaat toch niet over mij ? Ik heb het druk. Ja, dat begrijp ik zeg ik heel rustig. Maar ik help alleen kinderen als de Ouders zelf ook mee komen en tijd maken voor hun zoon om dit “probleem” gedrag te leren "begrijpen" en waar dit vandaan zou kunnen komen. Dit gedrag is namelijk niet zomaar ontstaan.

Het heeft een reden. En ik ga hier proberen die reden te vinden en te kijken wat er nu werkelijk aan de hand is in dit gezin. Dat kan alleen als U ook aanwezig bent. Een vader is heel belangrijk voor zijn zoon. Mmmm, moppelt de man.

Ik weet niet of mij dat gaat lukken, ik heb het veel te druk.

Dat is nu precies de reden van wat er zich hier afspeelt.

Hoe bedoelt U dat vraag vader? ( er zit een kleine irritatie in zijn stem).

Dat leg ik U uit als U allen hier bent. Ik ben resoluut. En zeg, denkt U er rustig over na en bel gerust terug wanneer het U wel lukt. Ik werk alleen op deze manier tenzij het niet anders kan. En daar bedoel ik mee als het kind nog maar 1 ouder heeft of gescheiden ouders. Maar dat is hier niet aan de orde

Als ik alleen het kind help en daarna terug plaats in het “oude” systeem dan wordt het probleem en dus het contrast des te groter voor het kind. Daarmee help ik het kind dus niet. Hier gaat het mij en U toch om? Ja, dat wel zegt vader.

Vader vindt mij bloed irritant. Ik hoor het aan zijn stem. Het is een “echt” mannetje.

Nou zegt hij , ik heb net 3 maanden een opleiding gevolgd voor Persoonlijke Ontwikkeling dus mij kunt U niet veel meer vertellen of leren want ik heb alle stappen goed doorlopen. Ik heb geen maskers meer zoals U zo mooi schrijft. Ik ben reeds ontmaskerd.

Denk eerder dat het aan mijn vrouw ligt die zit zo op slot vandaar. Was U vrouw dan niet mee? Nee die vond dat groep gedoe onzin. Die wilt liever individueel en daarom dacht ik dat zij beter met mijn zoon kon mee komen.

Ha, hij probeert het weer. Stil grijns ik. Manipulatie van het allerhoogste niveau. Een zeer groot “Ego” nog steeds na 3 maanden training? Maar ik zeg niets. Ik blijf stil.

De man is ook stil en zucht diep. Dan zeg ik met een rustige stem. U zoon heeft U nodig. Doe het dan voor hem. U belt nu toch ook. En opeens is daar een heel andere man aan de lijn. Tja, U heeft gelijk. Laat ik het voor hem doen. Ik hoef het immers niet voor mijzelf te doen :-)) Noteert u die afspraak maar voor donderdag. Tot dan.

Donderdag 12 febr

Hallo, welkom. Er staat een chagrijnig en bleek kind voor mijn gezicht als ik de deur openzwaai.

Hai, en jij bent? Dat zeg ik niet , zegt hij. Nou zeg ik: jij hebt niet zo’n goede bui. Volgens mij heb je geen “drol” zin in om hier te zijn.

Hij kijkt mij aan. Dat klopt ! Ik zeg dat begrijp ik hoor. Stom gedoe allemaal. Ik zeg loop maar door naar binnen.

Jij hoeft niets waar jij geen zin in hebt ok?

Hij kijkt mij "ongelovig" aan. Echt zegt hij? Ja, geef je jas maar & ga maar lekker bij de dieren zitten op de bank. Wil je iets drinken? Ja, limonade. Ok.

Direct voel ik dat deze jongen het nodig heeft om ruimte te krijgen en de kat eerst uit de boom te kijken. Ik wil hem graag een veilige en ongedwongen gevoel geven. Dat hij veilig is bij mij. ( Geen vragen vuur op hem en ook even geen indringende aandacht).

Zijn vader kijkt mij onderzoekend doch dringend aan. (alsof hij zou willen zeggen: wat zeg en doe jij nou? noem je dat nou professioneel). Ik zie het maar negeer het en ga verder met koffie en thee zetten.

Gaat U samen maar aan tafel zitten en laat hem maar lekker op de bank. Koffie? Ja, lekker zeggen beide ouders.

Ik zeg tegen de jongen, die een beetje onhandig bij de bank staat, doe lekker je schoenen uit en klim op de bank bij de dieren. Moeder is stil maar lacht vriendelijk. We hebben contact. Ze voelt dat ik haar man “aankan” met de liefde en waarheid die nodig is. Ze houdt zich stil en observeert mij goed.

Vader vindt het maar niets en wil dat zijn zoon aanschuift aan tafel na 15 min. Hij maant de jongen. Maar de jongen blijft zitten waar hij zit.

Ik zeg tegen vader: "laat hem maar even". Hij mag even wennen en gewoon zijn wie hij is en hoe hij zich voelt. Hij hoeft zich niet te “gedragen” hier. Anders kan ik niet voelen en zien wat er echt speelt en aan de hand is. Moeder zegt niets maar zucht opgelucht. Vader vind het niet prettig dat zijn zoon niet naar hem luistert en geeft hem een “boze blik”. Vader is gewend de touwtjes in handen te hebben maar hij voelt dat hij dat hier "die grip" niet heeft. Dit zint vader niets.

Ik vraag vader eerst naar de opleiding die hij onlangs heeft gedaan en geef hem een compliment. Wat geweldig dat jij als man en vader aan jezelf wilt werken. Vertel er eens iets over, wat heb je geleerd en gevoeld?

Als vader begint te vertellen houdt hij niet meer op. Boem: een schot in de roos. Het gaat niet meer over zijn zoon. “Maar eindelijk gaat het over hem”. ( Daarom wilde ik vader bij dit intake gesprek hebben).

Ik voel dat vader graag de aandacht heeft en erg graag op zijn praatstoel zit zonder enige rekening te houden met zijn vrouw en/ of zoon meer.

Zijn vrouw luistert. Hij praat zo snel dat hij struikelt en hij maakt zich heel groot naar mij & zijn vrouw, en klopt zichzelf, na mijn compliment nog 3 keer zelf op de borst. Het voelt of hij ook aan mij als therapeut iets wilt bewijzen. Boven mij uit wilt. Ik laat hem even lekker zijn gang gaan en stel af te toe vragen.

Dan begint hij zijn vrouw opeens af te kraken dat zij toch ook nodig eens iets aan haarzelf moet doen. Dat zij nu aan de beurt is en dat hij andere vrouwen in de groep zag groeien. Hij spreekt vol bewondering over de "andere vrouwen". Ik vraag door en door en door. Ik kom veel aan de weet over deze man. Het lijkt hem niet veel uit te maken dat zijn vrouw steeds stiller wordt en in elkaar krimpt.Ik voel de pijn/steek in het hart van moeder. Vader gaat maar door.

Zijn zoon kijkt mij aan vanuit de bank. Zijn ouders zitten met de rug naar hem toe. Maar ik kijk hem aan. En ik voel : "dit is wat er is"Sonja, let op nu: zonder woorden begrijp ik de : liefdevolle boodschap van dit kind voor zijn vader en moeder.

Ik laat niets merken: geef hem een knipoog en laat hem lekker verder spelen en knuffelen met de dieren.

Hij hoort alles en dat is ook mijn bedoeling, zodat hij gaat horen dat grote mensen ook onzeker en bang zijn en dus ook heel gewoon mens, net als hij!

Na 30 minuten naar vader te hebben geluisterd, verleg ik de aandacht naar moeder, zijn vrouw. Is er een positieve verandering merkbaar voor jou, vraag ik?. Nou , nee zegt moeder. Hij praat nu nog meer alsof hij alles al weet en beter weet. Daarnaast voel ik mij steeds kleiner en dommer worden. Ik kom er niet tussen. Hij maakt mijn zinnen af. Het gaat al maanden over die opleiding en hoe geweldig andere vrouwen zijn.

Maar het gaat al helemaal niet meer over "ons" en "ons gezin". Het gaat alleen maar over hem. Het heeft mijn man alleen maar ongeduldiger gemaakt en nog sterker in praten.

Ok zeg ik. Dus geen positieve veranderingen voor jou of je zoon merkbaar?

Nee, niet wat ik had gehoopt voor hem en ons. Wat had je dan gehoopt? Nou dat hij meer innerlijke rust zou vinden en niet zo ongeduldig meer zou zijn en niet zo betweterig en boos op mij en op onze zoon.

Maar het is alleen erger geworden. Dit heb ik hem ook gezegd. Maar hij vindt dit onzin. Dan had ik maar mee moeten gaan zegt hij. Ik blijf achter volgens hem. Maar het maakt mij alleen maar onzeker mijn man maakt nu afspraakjes met "andere vrouwen" van die opleiding omdat hij zo goed met ze kan praten?

Dat maakt mij nog onzekerder. In de opleiding hebben ze hem vertelt dat je je vrij moet voelen en gedragen en hij heeft dat opgepakt om lekker vrij met andere vrouwen af te spreken en dan moet ik al die verhalen 's avonds aanhoren.

Dan sluit ik mij af. Want het doet mij pijn en maakt mij bang. Dan denk ik wat voor opleiding is dat? ( of heeft mijn man hun verhaal lekker op zijn eigen manier uitgelegd) ?

WE komen niet dichter naar elkaar toe en hij is helemaal niet open naar mij. Lijkt wel of we nog verder bij elkaar vandaan zijn. Het zijn alleen maar verhalen maar ik voel helemaal geen zachtheid of opening en verbinding in ons gezin.

Terwijl dit toch jouw doel was? Nu kijkt ze haar man, onzeker en bang aan.

Haar ogen slaat ze direct neer op de tafel. ( schaamte en angst voor zijn reactie).

Daar voel ik iets. Ik vraag aan vader: wat wilde je daar leren?

Nou mijzelf vooral mogen voelen en openen. Dit lukte mij door andere mensen. Ik kon mij zelfs overgeven aan een ander vrouw die mij dan vasthield.

Oh mooi wat fijn voor jou. Wat deed dat met jou? Nou dat voelde goed. Ik voel mij nu veel "vrijer". Alsof zij mij begreep zonder woorden. Ik ontving zoveel warmte en liefde daar van verschillende vrouwen. Ik vraag: en waren er ook nog andere mannen? Nou nee, niet echt veel. Een stuk of 3.

Merendeel waren vrouwen. Er is mij gezegd om mij vooral met vrouwen te "verbinden" zonder schaamte. En dat doe ik nu ook en dat geeft mij een erg sterk gevoel. Dat ik er mag "Zijn.

Ik vraag< "Had je dan het gevoel dat dit niet mocht thuis bij jouw vrouw en zoon"? De man denkt na, Uh nou ja best wel. Ze is zo introvert en stil! Geen lol mee te beleven. Altijd maar met mijn Zoon bezig. nooit met mij!

Ik vraag heel subtiel: en heb je je ook overgegeven aan mannen daar? Hij kijkt mij bijna “vies “aan . Nee, tuurlijk niet zegt hij. Geef mij maar vrouwen. Aha zeg ik.

Ja, ik weet hoor dat mijn vrouw het niet leuk vindt. Maar daar heb ik maling aan. Ze wilde zelf niet mee naar de opleiding. En nu straf je haar zeg ik ? Zo voelt het zegt zijn vrouw.

Ik verleg de aandacht naar moeder en vraag haar hoe voelt dit als je man dit zegt? Ze kijkt mij verlegen aan en zegt, nou niet echt leuk. Hij opent zich misschien wel naar andere mensen en vooral naar andere vrouwen toe maar naar mij toe zeker niet.

Hij is er zo vol van dat hij "zichzelf juist steeds groter maakt" en ik kom er niet meer tussen. Het maakt mij moe en verdrietig en heel onzeker. Alsof ik helemaal niets meer goed doe. Dat begrijp ik zeg ik: Maar waarom ging U niet mee?

Nou zegt ze, ik wilde liever in relatie therapie waar het om ons draait en niet ook om alle anderen. Ik ben zo gevoelig dat ik mij telkens verlies in andermans problemen en verhalen. Dit heb ik gezegd maar mijn man vindt dat “grote onzin”. En zo kom ik nooit bij mijn eigen gevoel. Ik vind het lastig om er woorden aan te geven. Nou dat is ook lastig zeg ik als je zo gevoelig bent. Zeker als je partner heel goed kan praten.

En wie in dit gezin vind dat ook lastig?

En dan gebeurd het meest geweldige wonder wat je je maar kunt voorstellen: het kleine joch heeft alles gehoord en mij geobserveerd. En uit de hoek van de bank zegt hij: “ik mevrouw”. Ik kijk hem aan met zoveel liefde. Wow, zeg ik. Ja, wat goed van jou dat je dit durft te zeggen en herkent. Wil je er nu misschien wel bij komen zitten?

Want het gaat dus niet alleen maar over jou maar ook over jouw papa en mama. Vandaar dat ik jullie allemaal samen heb laten komen. En nu hoop ik dat jij mij ook wilt vertellen wat jij voelt en vindt van alles. Dat vind ik belangrijk. Dan krijgt iedereen een kans om zijn/haar stem te laten horen.

Hij twijfelt en kijkt direct naar zijn vader. Maar zijn vader houd dit keer wijselijk zijn mond. Ok ,zegt de jongen. Ik kom. En hij schuift bij ons aan.

Hij zit rechts naar zijn vader. Moeder zit links van vader. Ik doe dit expres. Ik wil dat de jongen zijn eigen kracht en Angst gaat voelen en overwinnen alleen zo naast zijn vader. Hij kijkt mij aan en ik zeg: nou wij luisteren naar jou nu. ( ik zit schuin aan de overkant van de tafel tegenover moeder.)

Hij is stil en kijkt nogmaals zijn vader aan en zoekt bevestiging. Deze krijgt hij niet van hem. Maar wel van mij.

Ik geef hem een bemoedigend knikje.

Papa en Mama zijn al geweest dat heb jij gehoord. Nu ben jij aan de beurt. De grote lieverd zoekt en zoekt naar de juiste woorden en ik voel zijn angst steeds groter worden zo naast zijn vader aan tafel. Koud krijg ik het. Overal kippenvel. Hij blokkeert en vader begint ongeduldig op zijn stoel te schuiven en kijkt voortdurend met een strenge blik opzij.

Vader kijkt eens naar de klok achter mij en naar mij. Alsof hij zeggen wilt: nou schiet eens op. Ik heb wel meer te doen. Ik kijk hem strak aan. En in de stilte communiceer ik : Heb het lef om dit hardop te zeggen. Want in die stilte gebeurd er van alles. De stilte is mijn grootste kracht. Ik geef "de dappere jongen" alle ruimte.

.

Als ik naar het onzekere wijze mannetje kijk zeg ik: je zoekt naar de juiste woorden he? Hij zegt , ja hoe weet je dat? Dat zie ik aan je. Je denkt veel na om de goede woorden te kiezen maar nu zit je in je hoofd en dan kan ik je hart niet meer voelen. Klopt het dat je bang bent om fouten te maken en verkeerde dingen te zeggen? Ben je bang voor onze reacties op wat jij zegt?

Hij kijkt mij aan en zegt dan vlug: ik moet plassen waar is dat?

Het wordt te heet onder zijn voeten. Ik moet lachen, maar dan schiet vader uit zijn slof. Daar moet je niet om lachen! Dit doet hij nu altijd. Hij wil er weer onderuit komen! En vlucht naar het toilet. Ik kijk vader aan en zeg: waar ken ik dat van? Die uitvluchten en excuses zoeken.(aan de telefoon). En geef hem en moeder een knipoog. Ik loop met de jongen mee naar het toilet. Ik geef vader de kans niet om verder te spreken.

Ik pak de kleine jongen losjes bij zijn schouder en ik zeg : dat doe ik nou ook altijd net als jij. Op het toilet krijg ik altijd de beste woorden en ideeën.

En opeens is daar het ijs gebroken. Hij lacht voluit. De spanning glijdt van zijn jonge schouders. Kijk maar eens even goed rond op mijn toilet en alle foto’s van die kinderen. Zij gingen jou allemaal voor en waren dapper. Ik weet dat jij heel dapper bent maar je hebt een steuntje nodig.

Als je terug komt zeg je gewoon gelijk wat jij voelt en denkt ok. Hij kijkt mij aan en het lijkt alsof hij zeggen wilt. Ok maar je moet mij helpen. Ik open de kast en gooi spontaan een nieuwe toilet rol naar hem toe. Hier vangen roep ik, en hij vangt. Nou, zeg ik . Weer een talent. Het voelt goed.

Het duurt even voordat hij van het toilet is. Ik maan vader ondertussen tot rust en vertel hem dat deze jongen ruimte nodig heeft om te mogen spreken. Zijn moeder beaamt dat.

Dat vader zijn zinnen niet moet afmaken maar geduld mag leren hebben. Anders voelt de jongen zich klein en gaat hij ons helemaal niets vertellen uit angst voor jouw reactie. Hoezo zegt vader? Ik heb nu wel lang genoeg gewacht.

Het moet maar eens afgelopen zijn dat hij bepaalt wanneer hij praat en wanneer niet. ( ik merk dat vader het niet leuk vindt als zijn zoon teveel aandacht en tijd krijgt, ondanks dat vader net zelf meer dan 30 minuten heeft gesproken.).

Aha weer een pijnpunt. Ik vraag kun jij praten over jouw gevoel op commando? Hoe was dat in de opleiding? Of ging je dat daar juist ook leren? Boem die is raak zie ik aan vader.

Jouw zoon heeft die opleiding nog niet gehad. Praten over je gevoel en ergens woorden aan geven is lastig. Zeker als je zo jong bent. Dat moet jij toch weten nu na 3 maanden? Heb wat meer geduld met hem. Ook jouw zoon mag nu eens even 30 minuten aandacht als hij terugkomt. Die heb jij net toch ook gekregen?

Opeens borrelt er in mij op. Vraag naar de vader van vader. Dat doe ik.

Hoe ging dat eigenlijk vroeger bij jou thuis? Vader is stil. Juist daarom. Ik werd ook gepest en ik weet hoe dat voelt. En wat had je toen nodig vroeg ik? Nou dat mijn vader echt naar mij luisterde en mij serieus nam. Maar hij was altijd druk en had geen tijd voor mij. En hoe reageerde jouw vader ? Nou boos. Dan moest ik huilen. Ik moest een vent zijn. Aha zeg ik. Maar wat had je nou echt nodig van je papa? De vader kijkt mij onderzoekend aan. Dat weet ik eigenlijk niet. Gewoon een luisterend oor denk ik, begrip. ?

Ok, misschien gaat jouw zoon daar antwoord op geven. Hoe bedoel je zegt hij? Nou dat merk je zo wel. Nou zegt vader je bent wel erg overtuigd dat mijn zoon gaat praten. Ja, zeg ik . Ik voel dat hij dat gaat doen als hij terug komt.

Ik hoop het zegt zijn moeder. Ik vraag bewust moeder niet verder uit want ik wil dat vader het van zijn zoon hoort. Dan zal het kwartje vallen wat er werkelijk speelt op onbewust niveau. Niemand doet dit express. Alleen zijn zoon heeft het antwoord/ de oplossing.

De jongen komt terug van het toilet en gaat krachtig naast zijn vader zitten. Ik vraag nogmaals.

Jouw ouders zeggen dat je gepest wordt op school en dat je het maar lastig vind om jezelf te verdedigen en uit te spreken? Is dat waar? Hij kijkt mij aan, met heel mijn energie geef ik hem de kracht om dapper te zijn. Ik zeg jij mag nu eens jouw waarheid zeggen. Ik heb alle tijd en ik luister.

Ja, dat is wel waar soms. En hoe vind je dat zelf? Nou niet leuk. Maar ik heb het ook leuk op school hoor. Klopt het dat je moeite hebt met volgen van de les? Dan zegt de jongen iets wat mij raakt: Het gaat mij soms veel te snel. Dan kan ik mijn aandacht er niet bij houden. Want in mijn hoofd zit het dan gewoon vol. En dan raak ik de draad kwijt. Dat irriteert de juf.

Dan zegt ze dat ik “langzaam” ben en dat ze zich zorgen maakt. Ze vraagt helemaal niet hoe dat komt? Ze denkt dat ik het " Express" doe en dat ik dan weg droom en niet naar haar luister. Dan wordt ze boos op mij. Net als mijn vader. Ze weten helemaal niet wat er echt aan de hand is.

Dan zeg ik: nee, dat klopt. Dat kan ook niet als jij het ze nu niet eens haarfijn gaat vertellen wat jou werkelijk dwars zit en wat er aan de hand is met jou. ?

"dat is ook waar "zegt de jongen. ( bijzonder hoe eerlijk deze kinderen zijn als jij eerlijk en authentiek bent met hun). Ze begrijpen het gewoon.

De jongen denkt lange tijd na, en kijkt dan zijn vader weer aan. ( hij zit nog steeds rechts van zijn vader). Het volgende valt mij op: de jongen is bang van zijn vader. Ik benoem wat ik zie. Ik vraag: ben je een beetje bang van je vader? De jongen kijkt mij “betrapt” aan. En kijkt dan gauw naar de tafel voor zich. Het mooie gebeurd. Vader geeft antwoord: natuurlijk is mijn zoon niet bang voor mij. Hoe kom je daar bij. Ik probeer hem juist te helpen.

Ik voel de jongen "in elkaar krimpen". En geef hem de ruimte maar dan zeg ik, voelt het ook zo voor jou dat papa jou wilt helpen? Ik vraag het nogmaals: de jongen blijft stil, de schouders worden opgetrokken en hij zegt na 5 minuten stilte, " Ik weet het niet". Ik zeg: je weet het best dat voel ik maar je durft niet want ik zie je naar jouw vader kijken. ( heel bewust benoem ik wat ik zie).

De jongen loopt van tafel en gaat naar zijn moeder toe en hangen. Vader zegt : kijk nu doet hij het weer. Als hij het niet weet , of geen antwoord wilt geven dan gaat hij zich "verstoppen" achter zijn moeder. “watje” . Vader begint een beetje smalend te lachen. Ik zeg tegen de jongen weet je wat ik voel? '

Nou zegt hij: dat jij dit echt wel zelf kan vertellen. En dat jij dit ook graag wilt.

Maar dat jij naar de juiste woorden zoekt omdat je bang bent dat jouw papa boos op je wordt en jou zal straffen. Jij bent zo gevoelig dat je hem niet wilt kwetsen. Maar , en ik kijk zijn papa en mama aan. Zij beloven dat ze niet boos op jou zullen worden. Ik kijk vader aan en deze zegt: Nee, je mag alles zeggen. Daarom zijn we hier juist. We willen je echt helpen. We zullen je niet straffen. Dan zeg ik erachter aan en anders bel je mij. Ik knipoog naar hem.'

DE jongen heeft een dolletje soms nodig. Wat losser. Het is allemaal veel te serieus, te zwaar. Ik pak een van de honden beet en zeg: vertel het maar tegen hem! Heb ik al gedaan zegt de slimmerd. Nou doe nog maar een keer maar dan hardop graag. Nu heeft hij mij in de tang. Leuk! ( hij heeft gevoel voor humor).

Zie je nou zei ik: Als jij "niets zegt" kunnen we ook "niets veranderen" of leren van jou?!

Ik weet dat jij heel veel wijsheid en waarheid in jezelf hebt zitten. Maar doordat je zo goed en lang nadenkt over wat je nu precies wilt zeggen en jouw woorden zorgvuldig kiest maken mensen op school en thuis en in de klas jouw zinnen af. De lieve schat kijkt mij aan. Boem. Ja, dat is zo zegt hij. Komt dat daardoor?

Ja, zeg ik. Je mag wat directer en eerlijker worden. Gewoon boem zeggen wat je voelt. Dat is veel duidelijker. Probeer maar.

Ja, want het is vaak helemaal niet wat ik bedoel of wil zeggen, zegt de jongen.

Maar dan denk ik “Laat maar”. Je wilt toch niet luisteren naar wat ik bedoel, je begrijpt mij toch niet.

Ik zeg: dat is nou precies wat jij mag leren. “Laat je stem maar horen, jij krijgt nu alle ruimte en aandacht van mij. Jij bent belangrijk voor ons. En als jij niet vertelt wat jij voelt hoe moeten wij dan iets van jou leren en hoe kunnen wij jou dan begrijpen.

Dat is slim zegt hij. Ja dat is eigenlijk best gek wat ik dan zelf denk en doe. Ja, zeg ik. Zo begrijpt nooit iemand jou. alleen de hond.

Ok zullen we het opnieuw proberen. Hij gaat weer op zijn plek zitten. Moeder vind het allemaal zielig voor haar zoon. Ze begint met haar betutteling. Is het niet een beetje veel voor hem Sonja. Misschien moet hij even rusten.

Ik vraag haar om vertrouwen in haar wijze en gevoelige zoon te hebben. Hem een stem te geven en niet voor hem te spreken en of hem zielig te vinden. Jouw zoon is super sterk en super slim. Meer dan wij allemaal bij elkaar.

Dat geeft de kleine man kracht. Ik zie het aan hem en ik voel het. Goedzo!

Dit is zijn moment: Ik zet nog wat limonade voor hem neer.

Hij ontspant zich. Nogmaals stel ik hem de vraag: wil je het vertellen wat je dwars zit? Waar ben jij zo verdrietig van?

Hij kijkt mij aan met vochtige ogen en ziet mijn tranen die ik voor hem voel en laat zien.

En dan opeens begint hij te vertellen. Recht uit zijn oprecht gevoelige hart.

Ja, ik ben heel bang voor mijn vader. Hij maakt mijn zinnen af en is heel vaak druk en ongeduldig. Als ik iets wil vertellen dan weet hij het altijd beter en gaat hij zijn verhaal vertellen. Hij luistert niet naar mij.

Hij wordt boos op mij en dat maakt mij bang. Als ik iets niet snel genoeg kan uitleggen dan gaat hij "bulderen". De jongen kijkt mij, de hele tijd, strak aan. Hij zegt, ik voel mij dan zo onzeker & klein.

Maar ik kan niet tegen hem op. Net als mijn moeder.

En opeens begint hij hartverscheurend aan de keukentafel te huilen. Vader doet niets. Moeder wil opspringen en ik maan haar vooral nu te blijven zitten waar ze zit. Dit gaat over vader en zoon. ( en natuurlijk indirect wat moeder hier zelf te leren heeft). Ze mag de pijn in haar zoon gewoon "zien".

De jongen durft ook nu niet naar zijn vader te kijken. Ik vraag aan vader: wat doet dit nu met jou? Als je eigen zoon dit zegt en zo hartverscheurend moet huilen. De jongen snikt door. Zijn vader is stil en kijkt beteuterd.

Het raakt hem dat zie ik.

Ik weet het niet, zegt vader. Wat er nu van mij verwacht wordt? Ja, ik ben ongeduldig en ja, ik maak zijn zinnen af omdat het altijd zo lang duurt. Omdat hij toch niet praat.

Maar dat hij dus bang van mij is had ik nooit gedacht. Dat vind ik heel erg. Ik wil hem juist "helpen". Zo voelt dat dus blijkbaar niet voor hem zeg ik.

Ik vraag aan vader: wie maakte jou vroeger bang en klein? Zijn vader buigt zijn hoofd naar de tafel.

Ja, mijn vader. Opeens kijkt de kleine jongen zijn vader aan en begint nog harder te huilen. En kijkt zijn vader aan. Zijn vader kijkt hem aan en begint tegen de kleine jongen te “praten”. Met troostende woorden. Hij zegt je hoeft niet zo verdrietig te zijn. Ondertussen slikt vader zijn eigen verdriet en kwetsbaarheid weg.( maar de jongen is wel verdrietig).

Het valt mij op: dat vader zijn zoon niet pakt, niet troost niet omhelst. Ik benoem het. Dan vraag ik aan vader, wat had je vroeger nou zelf zo nodig? “praten” of om geknuffeld te worden en je vader "te voelen", de liefde, de troost, je begrepen “voelen”. Veilig.

Vader blokkeert aan alle kanten als ik dat zeg. Moeder geeft mij een knipoog.

Vader zegt: nou ik weet niet hoe dat moet hoor dat is mij nooit geleerd. Ik zeg: Ben je zelf misschien bang? Dan wordt vader boos. En begint zijn stem te verheffen. Maar ik zit aan de andere kant van de tafel. En heel rustig zeg ik : wat maakt je nu zo boos. ?

Dat jij dat durft te zeggen. Ik ben een sterke vent en ik ben helemaal niet bang. En dan zeg ik: wat is er zo erg aan bang zijn? Waarom maakt jou dat boos? Vind je je zelf dan zwak en een “watje”. ?

Dat is nu precies wat jouw prachtige zoon je laat zien: ik ben klein en het maakt mij bang als mensen zo tegen mij schreeuwen en boos doen, het maakt mij van binnen onzeker en onmachtig. Het voelt alsof ik er niet tegenop kan. Alsof mensen boven mij proberen te staan met macht. De jongen mist liefde, warmte en zachtheid. Net als jij vroeger.

Jouw vader deed dit vroeger ook bij jou. Je wilt je "niet laten kennen", je wilt "boven" hem staan zoals jouw vader ook deed. Altijd maar sterk moeten zijn.

Vanuit je eigen Angst om kwetsbaar te zijn nu naar je zoon toe. Dat jij je soms ook machteloos en eenzaam, alleen voelt.

Vader blokkeert volledig opeens heeft hij 'even geen woorden meer". Hij voelt en voelt wat ik bedoel. Ik neem hem aan de rode draad mee naar zijn eigen levensverhaal.

En nu vader zijn eigen blokkade bewust wordt en zichtbaar maakt hoeft de kleine jongen het niet meer te dragen. Ik zeg tegen de kleine jongen en wat zou jij nu doen als papa jouw zoon was?

De kleine jongen die alles heeft gehoord over de jeugd van zijn vader nu, omhelst zijn vader. Twee armpjes om vader heen. Vader voelt zich ongemakkelijk hierbij. En slaat zijn zoon, als een koe op zijn rug. Onhandig en ongemakkelijk in deze omhelzing. Want ik voel dat de tranen boven komen bij vader nu. De verdediging zakt en zijn mooie kwetsbare hart opent zich, heel even.

Door zijn prachtige zoon.

Mooi en erg ontroerend. Als ik naar de kleine jongen kijk doet hij al het werk met heel zijn hart. Hij houdt zijn vader stevig vast en vader klopt zijn zoon op de rug. Heel apart om te zien.

Hij gaat terug zitten op zijn stoel en legt zijn voetjes op de schoot van zijn vader.

Zijn vader pakt zijn voeten. En begint onrustig en heel ongemakkelijk heen en weer te wrijven over zijn voetjes. Vader schaamt zich en kijkt mij aan maar durft niet naar zijn zoon te kijken. Moeder en ik kijken toe en zijn heel stil.

En dan zegt de jongen: pak ze maar gewoon alleen vast. Dat is voldoende. Wel heb je ooit.!!

Dan begint zijn vader te snikken. En alle machteloosheid glijdt van hem af. En opeens beginnen we allemaal te lachen als vader zegt: en nu ik: mag ik nu mijn voeten op jouw schoot doen. Er ontstaat een vader –zoon spel van liefde en stoeien. Ze lachen en kriebelen en kietelen om de beurt. Het ijs is gebroken. Daar is die gelijkwaardigheid. Het kind in vader is los. ( zomaar opeens boem).

De harde blik op vader zijn gezicht verandert in een heel erg gelukkige man.

Hij straalt van top tot teen. En ook vader heeft zijn HUMOR terug. Losser.

Het is wonderlijk wat er zomaar mag gebeuren.

Opeens ziet vader dat de onzekerheid en angst van zijn kind, de angst en onzekerheid van hem zelf zijn, en dat hij daarom altijd zichzelf zo overschreeuwt, snel boos en ongeduldig is. Vader wilde zich groter maken om zijn onzekerheid te verbergen voor zijn eigen zoon & vrouw en medemens. Niemand mocht meer dichtbij komen. Maar zijn zoon heeft het patroon doorbroken.

De zoon maakt duidelijk dat de vader zijn snelle praatjes en verhalen wat meer mag inslikken en dus wat introverter mag worden zodat zijn zoon en vrouw de ruimte en aandacht krijgen om wat meer te gaan spreken over hun gevoel. En vader wat meer mag gaan luisteren naar zijn gevoel. Zich mag laten “raken” en weer aangeraakt worden en vooral zijn eigen zoon en vrouw mag aanraken met zijn hele hart. Niet met zijn “woorden en praatjes” van controle en stoer doen maar daden.

Als de sessie over is: zegt de kleine jongen: mag ik jou knuffelen Sonja ? Oh, graag zeg ik.

Hij omhelst mij met zoveel liefde. Dat ik er ook echt van geniet.

Je hebt mij écht goed geholpen! Daar ben ik blij om zeg ik en hou hem stevig vast. Dit prachtige kind voelt ook aan wat ik nodig heb. Hoe bijzonder is dat! De bevestiging en terugkoppeling van een jongen van 8 jaar. Hoe wijs en hoe liefdevol. Hij voelt dat het voor mij ook niet altijd even makkelijk is om op het scherpst van de snede proberen een opening te vinden tussen ouder(s) & kind(eren).

Hoe "puur" is dit kind. Wat ben ik trots ! Ik wist dat jij dit kon. En ik knuffel hem. We houden elkaar stevig vast. Nu voel ik zijn kracht en dat zeg ik hem ook. Dit is jouw kracht. Jezelf durven uitspreken vanuit je echte hart. Jij helpt mij nu ook weet je dat. Juist door dit tegen mij te zeggen. Dat heb ik ook nodig hoor als therapeut en als mens! dankjewel. Het joch , glimt van trots! En kijkt zijn ouders aan.

Niet meer bang zijn voor die “praatjes makers” hoor. Ook die jongens op school die jou pesten zijn : praatjes makers. En we moeten allemaal lachen. Nu begrijp ik wat ik moet doen zegt de jongen: ook op school. Maar je moet mij nog wel leren hoe ik dat het beste kan doen als jij er niet bij bent.

Moeder is zo vertederd en trots dat ze zegt, nou dat zou ik ook wel willen leren. Ze geeft hem een compliment. Ik zeg haar vraag of je zoon jou dit wilt leren. Met heel je hart spreken en met je gevoel dus. Ja, zegt vader tegen zijn vrouw. Er is werk aan de winkel voor jou. En opeens is daar de geweldige kracht van moeder: ze grijpt haar kans en volgt het voorbeeld van haar zoon. Wow.

Moeder zegt opeens: nou ik weet niet wat jij in die 3 maanden persoonlijke ontwikkeling groep hebt gedaan voor zoveel geld? Die bla bla die laten we achter ons. We gaan nu voor het echte werk.

Na 1 sessie is mij meer duidelijk geworden over jou, mij en onze zoon dan ik voor mogelijk kon houden. Dit geeft mij ook echt heel veel inzicht in onze relatie. Ik had altijd het gevoel dat ik maar tegen mijn man op moest kijken omdat hij mij jaloers maakte met anderen vrouwen. Ik voelde mij nooit “goed genoeg”.

Maar nu begrijp ik gewoon dat hij eigenlijk de liefde van zijn vader en dus van een man zocht /zoekt en nodig heeft en dat ik niet zo bang hoef te zijn. Maar dat mijn eigen bazige dominante & ongeduldige man dus ook gewoon onzeker is en kwetsbaar. Net als ik. En nu begrijp ik ook beter wat ik anders kan doen in deze relatie. Dat mag leren wat ik zelf ook te bieden heb. In plaats van af te wachten of ik wel goed genoeg ben volgens mijn man.

Ook ik had angst voor mijn man. Mijn zoon lijkt op mij. Maar hij heeft zich nu uitgesproken en ik durfde dat ook niet echt. Wilde zelf ook de harmonie bewaren altijd. Maar nu zie ik dat ook ik dapper moet zijn en mijn eigen ruimte mag en moet gaan innemen in deze relatie en dat mijn gevoel er ook toe doet. En dat ik mijzelf niet met anderen vrouwen hoef te vergelijken en angst hoef te hebben. Het is eigenlijk de angst van mijn man die ik overneem. Daardoor verlies ik mijn kracht, door al die verhalen van hem.

Maar eigenlijk heeft mijn man dan juist mijn knuffels nodig en dat ik zelf durf te zeggen dat ik bang voor hem was en zijn grote mond. Maar eigenlijk is hij zelf ook bang. En omdat ik steeds stiller werd door mijn angst, ging hij steeds meer schreeuwen. Ik mag ook leren voor mijzelf op te komen.

En opeens knuffelt ze haar man. En staat daar gewoon een heel andere vrouw. En jawel vaders is: stil en lacht naar mij. Daarom ben ik naar jou toegekomen zegt hij met een trotse blik. Dit is wat ik miste. Alleen dacht ik dat ik dat op mijn manier juist zou bereiken om te laten zien aan mijn vrouw dat ik een “echte man” ben. Nu begrijp ik mijn vader ook veel beter. Hij had dus ook angst voor zijn eigen gevoelens. Ik glimlach naar hem. Hoe bijzonder als mensen opeens het hele plaatje gaan zien en begrijpen en zelf tot inzicht komen waar ze steken hebben laten vallen en zelf mogen veranderen in relatie tot de ander.

Vader geeft mij een dikke knuffel, hij zei ik wist dat ik bij jou moest zijn. Inderdaad moest ik er vandaag bij zijn. Anders had ik het niet geloofd.

Had mij een hoop geld bespaard als ik gelijk hier naartoe was gekomen. Ik zeg: voor alles is een juiste tijd en plaats. Blij dat je nu jouw muur kon laten zakken en was dat andere nodig om dit aan te kunnen. Niets is voor niets.

Een goede relatie begint immers altijd bij jezelf. ) Het één heeft het ander uitgelokt. En met jouw krachtige intuitie kwam je uiteindelijk toch zelf bij mij terecht.

We maken daarna voor alle drie een nieuwe afspraak. Dankbaar voor zoveel vertrouwen. Ik zeg: (S) AMEN!

I believe the Children are our Future

Teach them well, and led them LEAD the Way!

Liefs Sonja

Kindertolk, Relatie & Gezinstherapeut Sonja de Heer

Praktijk Face the Truth Amstelveen.

www.PraktijkFaceTheTruth.nl

www.EmotionalHealing.nl

Komt een kleine jongen bij de Therapeut! ( 11 jaar)

Papa, Luister nou! 

BLOG: geschreven door Sonja de Heer

Kindertolk®, Relatie en GezinsTherapeut at Praktijk Face the Truth Amstelveen

Een moeder geeft tijdens het telefoongesprek aan dat haar zoon helemaal op slot zit. Zijn vader is net aan kanker overleden. Ze geeft aan dat haar zoon altijd een band met zijn papa had willen hebben en daar zijn jonge leven al voor gevochten heeft.

Maar dat zijn vader haar zoon keihard afwees. Ouders wonen niet meer bij elkaar. Hij had Angst voor zijn vader. Hi...j heeft veel gedaan om met zijn vader te praten maar zijn vader wilde niet naar hem luisteren. Zijn vader was lelijk naar hem en boos. Het zit hem zo dwars . Hij heeft dringend hulp nodig. Het gaat niet goed met hem. Hij blokkeert aan alle kanten, met praten en met al zijn emoties.

Mijn zoon geeft aan dat zijn hoofd vol zit en dat hij hulp nodig heeft omdat hij het niet meer weet.

We maken direct een afspraak, dit is spoed.

Hallo kom binnen. Wat fijn dat je er bent. Hallo zegt de jongen schuchter. 

Zijn moeder en hij stappen samen naar binnen. Hij ziet er slecht uit. Heel wit en zijn ogen dof en ver weg. Eenmaal binnen kijkt hij mij onderzoekend aan. Ik vraag wil je thee of liever een sapje? Ik wil niets mevrouw zegt hij netjes. Misschien een glas water. Dat is goed zeg ik en zet het voor hem neer.

Uit het niets vraagt hij met een bijna wantrouwende wijze blik: Waarom heeft U eigenlijk voor dit beroep gekozen. ?

Ik voel als ik de jongen aankijk dat ik heel open en authentiek met hem moet zijn. Mijn hart voelt zijn wijze hart. Hij vraagt mij dit met een reden en ik voel waarom hij dit nodig heeft. Ik zeg hem, jou ik heb dit beroep eigenlijk niet echt gekozen. Het heeft mij gekozen.

Zie je die foto daar, dat is mijn papa. Hij is overleden toen ik 16 jaar jong was. Plotseling. Daar heb ik heel veel verdriet van gehad. Maar omdat ik zo gevoelig ben kon ik ook alle pijn en verdriet van mijn moeder en mensen om mij heen voelen. Ik wilde sterk zijn en anderen troosten en helpen.( De jongen kijkt medelevend. WE hebben contact ik voel het. Hij herkend zichzelf in mij.)

Maar ik vergat mijn eigen verdriet en mijn eigen pijn en machteloosheid van het verlies van mijn papa.

Jarenlang heb ik deze pijn in mijn eigen hartje bewaard, gedragen en op slot gedraaid. Pas toen ik 33 jaar was kwam het eruit. En omdat ik mij zelf graag wilde leren kennen en ontwikkelen ben ik toen opnieuw gaan studeren en mijn hoog gevoeligheid gaan ont-wikkel-en.

Ik begreep anderen mensen vaak heel erg goed maar mijzelf vergat ik gewoon. Terwijl ik ook gewoon mens was. Maar dat mocht ik niet van mijzelf zijn. Want ik kon zo veel voelen.

De jongen kijkt mij aan en daar hebben we het: hart- contact. Zijn ogen spreken uit wat zijn hart voelt. Hij zegt: wat mooi zeg! Fijn om te horen. Dus eigenlijk heb je jouw echte kennis niet uit de boekjes ?

ik zeg dat klopt helemaal. En nu wil ik graag mensen maar vooral kinderen een stukje op weg helpen en de weg wijzen terug naar hun eigen mooie kwetsbare hart vol talenten en kwaliteiten maar ook vol van pijn, kwetsingen, verdriet en woede. Want ik vond het veel te zwaar om alles alleen te dragen.

Mooi zegt hij weer. Zijn moeder kijkt ademloos toe.

De rollen zijn omgedraaid. Ik ben voor heel even de klant en hij stelt de vragen en vast de tekst samen. Ik laat het totaal toe dat hij de regie heeft. Dat voelt hij. En dan neem ik direct het stokje over. Er is een opening voel ik op gelijkwaardig niveau. Ik vraag hem: jij hebt ook pas geleden jouw papa verloren he. Wil jij vertellen wat er gebeurd is? En dan begint hij te vertellen. Hij houdt niet meer op. Een ware filosoof vol wijsheid en veel heel veel pijn, woede en angst. Ik ben er stil van.

Ik laat hem vertellen. Hij zegt ik ben boos op mijn vader maar ik kan niet bij mijn boosheid. Dat vind ik zo gek. En ik kan ook niet huilen. Mijn hoofd zit zo vol. Ik kan zelfs niet meer nadenken, want dat doet pijn.

Mooi zeg ik. Dat is de bedoeling. De maat is vol voor jouw hoofd. Jouw hartje wil gevoeld & gehoord worden nu.

Zullen we mama, wegsturen. Dit gebeurd na 20 minuten.

Trek je schoenen maar uit en klim maar op de tafel met matras. De jongen vraagt niets maar doet het gewoon. Moet je nog plassen vraag ik?

Uh, ja eigenlijk wel. Nadat hij geplast heeft klimt hij op de tafel. Ik dek hem toe. Ik vertel wat er gaat gebeuren. Hoe mijn handen hem zullen vasthouden en zijn lichaam terug zullen zetten in zijn gevoel.

We doen het samen zeg ik: we ademen en blazen weg. Doe mij maar na: ik laat hem door zijn neus inademen en alle pijn wegblazen. Ik laat hem nog dieper inademen en doorblazen. Hij houdt in. Ik zeg hem laat je stem eens horen. En luister eens naar je eigen ademhaling en stem. Op de inademing waar begint het pijn te doen? Hij haalt door zijn keel adem en blaast ook uit door de mond en laat dan geluid horen. Ik kan gelijk horen waar hij in houdt en waar dit voelbaar is in het lichaam. Het zit pijnlijk vast op de borst en bij zijn keel zegt hij. Ik vraag hem of hij Angst voor zijn vader had.

Hij zegt ja. Als hij zo boos werd. Ok zeg ik. Als je bang bent wat doe je dan? Hij denkt na: hij zegt: ik hield mijn adem dan in. Kortademig.

Doe eens voor zeg ik: Hij doet het en voelt dan diezelfde pijn op zijn borst ( verbonden met zijn longen = verdriet)

Als je dat veel doet in je leven dan zet je daar dus je adem en dus angst vast. Dat doet nu pijn. Hij kijkt mij alles begrijpend aan. Ik zeg voel maar: ik maak je nu aan het schrikken en voel waar het pijn doet. Hij laat zich horen en houdt zijn adem in. De schrik. En met zijn handen laat ik hem voelen waar hij zijn angst vast zet. Rondom zijn borst, en keel. Hier doet het erg pijn zegt hij , ik hoor het ook aan mijn stem. Juist ja zeg ik. Wat goed, dat kun je dus al voelen.

Wat moeten we nu dus doen om deze vastgezette angst losser te maken? Hij denkt na> en zegt ik denk in plaats van mijn adem in te houden nu juist mijn adem eruit te gooien en erdoor heen te blazen. Wow, zeg ik. Precies en dat is wat we nu gaan doen. Hij kijkt mij even benauwd aan. Echt?

Ja, ik help je. Ik doe het voor . En jawel hoor: daar gaat hij. Eerst nog een beetje schuchter en met schaamte maar als hij ziet hoe gek ik doe dan doet hij lekker mee. Heel serieus. Ik besluit dat ik deze prachtige kleine filosoof in zijn totaal losser wil hebben. Ik bespreek het met hem. Ik vind hem te serieus, te volwassen met 13 jaar. ( logisch als je het zo zwaar hebt in je jonge leven en dit meemaakt).

Weer kind mogen zijn. We doen een tijdje gek met elkaar. Ik vertel hem ook dat ik hem te volwassen vind. Dat vindt hij zelf ook maar ik heb het niet geleerd. Wil je het leren zeg ik. Ja, zegt hij. Steek je tong maar lekker uit. En zeg maar eens even lekker wat jij te zeggen hebt. En dat doet hij volmondig. Prachtig. Hoe voelt dat vraag ik: fijn zegt hij.

Losser. Mijn hoofd vindt het fijn. Nu gaan we dingen loslaten met ons adem. Ik doe hem voor hoe dat werkt. Hij doet het na en na dik kwartier is daar die overgave. Dikke tranen en schreeuwen en zijn machteloosheid als kind.

Zijn hart opent heel even en daar ligt hij dan in al zijn kwetsbaarheid. Hij houdt mijn handen stevig vast. Ik zeg zacht: ik ben bij je. Ga maar……je hoeft het niet allemaal vast te houden. Jij mag boos zijn en jij mag verdrietig zijn. Het was heel zwaar voor jou dat jou papa er niet voor jou is geweest.

ER mag nu eerst iets uit jouw verkrampte hartje voordat er weer echte liefde, vreugde en vertrouwen in kan. En dan als laatste pas: jouw cijfers van school ) hij moet lachen en opeens wordt hij weer ernstig. Daar maak ik mij ook veel zorgen over. Ik wil mijn doel bereiken en mijn vader en juffrouw van de lagere school laten zien dat ik geen dombo en of sufferd ben zoals zij denken en zeiden. Mijn hart bloed. Hoe gek zijn we nou allemaal als we dit mooie mensje zo op die tafel zien liggen.

En zijn hart en ziel bloot geeft. Ik zeg tegen hem: voortaan zeggen we: wat je zegt ben je zelf. Goed? En bij lacht een klein beetje. Maar het zit hem ernstig dwars. ER is nog veel werk aan de winkel om dit prachtige kind met een hart van Goud & Innerlijk wijsheid uit zijn verwarring te halen wat volwassen mensen hem hebben aangeleerd. Opvoeders. Mensen van wie dit kind afhankelijk was. Mensen die hem diende te steunen en liefde te geven.

Als ik zijn handje vast houdt voel ik zijn liefde stromen. Ik zeg het komt goed hoor. Vanaf nu gaat het anders worden. Zijn ze helemaal betoeterd. Deze mensen zijn bang voor jouw wijsheid van het hart.

Hij zegt die wijsheid heb ik van God gekregen net als iedereen. Maar niet iedereen gebruikt dit. We zijn er soms bang voor omdat mensen ons afwijzen. Zoals bij mijn vader. ( ik ben sprakeloos) Waar haalt die kleine het vandaan. Wonderlijk mooi.

Wij zijn alle geliefde kinderen van God. Ik zeg;. Dus jij ook lieverd. Vergeef jezelf. O ja, zegt hij. Ik ook! ) Jij houdt van alle mensen maar nu wordt het tijd dat jij ook van jezelf leer houden. En dat je trots gaat zijn en tevreden over jouw dapperheid en "zijn".

Ja, jij hoeft niet alles te dragen en op te lossen. Laat God dat zelf maar doen. God wil dat je weer plezier krijgt in je eigen hartje en leven en dat jij ook weer gewoon mens & kind mag zijn.

Dat wil ik heel graag zegt hij: anderen mensen moeten leren volwassen te worden zegt hij maar ik wil graag leren kind zijn. Eerlijk is eerlijk: daar waren mijn tranen als therapeut. 

Jij hebt helemaal gelijk lieve schat. We gaan jou weer leren spelen en losser worden zonder schaamte. Alles wat jij zo graag met jouw papa had willen doen. Stoeien, spelen, gek doen. Je gesteund voelen en geliefd.

We knuffelen samen en hij zegt: dankjewel ! ik voel weer lucht en mijn hoofd is leeg, blij. Het stroomt weer. Wanneer mag ik mijn woede eruit laten. We maken samen een nieuwe afspraak.

Daarom dank ik het leven dat ik dit werk mag doen. In deze kleine momenten schuilt een liefde zo groot. Een omhelzing die meer waard is dan wat dan ook in de wereld. Een heldere krachtige zachte blik. Een kind met zoveel kracht en dapperheid maar totaal in de war door alle vastgezette emoties.

De weg terug naar zijn eigen authentieke hart ons doel. Wat een bijzondere opdracht gekregen van een ander prachtige jonge vrouw die eenzelfde wijsheid en kracht van het hart heeft zo schoon dat ze anderen helpt om ook de weg terug naar huis te vinden.

Ik zeg: (S)  Amen.

Our children are our future. Take care and teach them well. Let them "Lead the Way"! 

Liefs Sonja de Heer

Praktijk Face the Truth Amstelveen

www.PraktijkFaceTheTruth.nl

www.EmotionalHealing.nl

www.Hart-Verbinding.nl

Komt een klein meisje bij de Therapeut ( 8 jaar)

Mama, Luister nou!

Mijn deurbel gaat. Ik doe de deur open en kijk recht in het gezicht van een afwachtende, verlegen moeder die er oververmoeid uit ziet. Voor haar staat haar dochter met dezelfde vermoeide blik, bruine wallen onder haar ogen, maar veel assertiever en daadkrachtiger. Vol vertrouwen zegt ze, “Hallo, ik moet van mijn moeder met U praten” Het gaat niet goed met mij. En ik vind dat een goed idee. Het is de hoogste tijd.

Ik grinnik en kijk het meisje vol compassie aan. Wat een dapper kind. Zo , zeg ik. Dan ben je hier dus aan het goede adres. Kom maar binnen en ga maar lekker zitten op de bank. Dan kun jij mij mooi eens alles vertellen wat je dwars zit.

Dapper stapt ze door de gang en vraagt netjes. Moet ik hier links of rechts. Ik wijs haar de weg.

Haar moeder is lang zo zeker niet en kijkt mij wat schuldig en onzeker/verlegen aan. Net als ik de deur dicht wil doen komt er ook nog een man binnen stappen.

Even ben ik verrast. Ik vraag wie hij is en moeder stamelt, o ja dat was ik vergeten te zeggen. Dit is mijn EX, de vader van mijn dochter. Hij wilde op het laatste moment ook mee. Dat is toch wel goed. Als ik de man aan kijk voel ik dat het goed is dus ik zeg ja dat is prima hoor.

Ik schud de man zijn hand. Kijk hem in zijn ogen. Hij voelt zich heel “onhandig” met deze situatie. En dat begrijp ik ook. Ik geef daarom de man direct een groot compliment. Fijn dat je mee bent gekomen. De man voelt zich hierdoor zichtbaar meer op zijn gemak en welkom.

Ze nemen alle drie plaats op de bank. Nadat iedereen iets te drinken heeft gekregen pak ik mijn notitieblok en begin even wat eerste gevoelens op te schrijven voor mijzelf. Zo bewaar ik even de stilte en kan iedereen even naar mij kijken, observeren en voelen wat hij/zij voelt. Want ik voel de spanning van alle drie. En ook ik neem even de tijd en rust voordat ik begin.

Als ik alle namen en leeftijden genoteerd heb vraag ik aan de kleine dame:

vind je het spannend? Iedereen kijkt haar vol verwachting aan maar dapper zegt ze : ja, wel een beetje maar toch wil ik het U graag vertellen. U moet mij en mijn moeder helpen. Bam. ( Dat is eruit!)

Ik besluit allereerst even kort het probleem samen te vatten waarom de moeder van het meisje mij heeft gebeld.

Mama heeft mij gebeld en gezegd dat zij en haar vriend ( jouw “stiefvader” nu) grote problemen hebben en dat jij hier veel onder te lijden hebt. Je slaapt niet meer en je ben snel boos en heel erg moe.Mama weet niet meer hoe ze jou kan helpen en heeft mijn hulp ingeroepen. Klopt dat?

De kleine dame kijkt mij serieus aan en kijkt naar haar moeder. Nou zegt ze heel eigenwijs: mijn mama wilt gewoon niet naar mij "luisteren". Het hoge woord is eruit. Mijn moeder wil zelf geen hulp maar ze wilt wel elke keer dat ik word geholpen. Dat maakt mij heel boos. Ze luistert niet naar mij. Ze is alleen maar druk met werk, zichzelf & “die vent”. Mijn vader wilt haar ook helpen maar naar hem luistert ze ook al niet. Ik begrijp er niets meer van waarom mijn moeder dit allemaal “laat gebeuren”. Dan denk ik: “waar is je kracht”. ?

Goed zo! (denk ik) Ik moedig haar aan. Haar biologische vader zit rechts van haar en haar moeder zit links van haar. Ze zit “letterlijk tussen hen in”. ( bijzonder dat schrijf ik op- de kleine dame is de “verbindende schakel” tussen deze twee mensen. En toch zijn ze gescheiden. (interessant).

De kleine psycholoog in spé zit hier op mijn bank. En ik geef haar het woord. Zou jij mij kunnen vertellen wat er volgens jou aan de hand is thuis en wat er volgens jou zou moeten gebeuren. ( heel bewust kies ik om het kind eerst iets te laten vertellen over "de situatie" zodat ze ruimte krijgt om haar verhaal te doen ( verstand) en daarna dus in "ver-binding" te komen met wat dit met haar doet/haar gevoel.

Ze kijkt mij aan en vraagt: echt ? mag ik dat zeggen. Ze kijkt haar mama en papa aan. Zij knikken met een vriendelijk lachje “ toe maar”.

Haar vader moedigt haar nog extra aan. ( prima). Vertel maar wat jou dwars zit want dat kun jij heel goed. Beter dan ik. ( dat is erg lief van papa). De kleine dame steekt van wal.

De vriend van mijn moeder is gemeen. Hij doet mijn moeder heel vaak pijn. Hij zegt en doet zulke lelijke dingen. En mijn moeder “doet niets”. Ik begrijp dat echt niet. Hij slaat met, en schopt tegen deuren, en schreeuwt heel hard. ik voel mij zo rot als dat gebeurd. Hij is ook heel grof.

Ook houd hij mijn moeder wel eens te stevig vast totdat het pijn doet. Hij laat haar dan niet los. Tegen mij schreeuwt hij ook als ik het voor mijn moeder opneem en zeg dat hij haar “los” moet laten.

Dan voel ik mij ook heel bang en boos. Als het meisje het vertelt zie ik “haar machteloosheid” en boosheid. Ze verkrampt helemaal en trekt haar schouders omhoog. Ze houdt haar adem letterlijk in.

Dit gaat nu al maanden zo en als ik mijn moeder vraag waarom ze niet bij hem weg gaat? Dan blijft ze maar zo depressief op de bank zitten hangen en wachten tot hij haar, na een fikse ruzie weer, smst. Geen lol aan. Ze kijkt de hele dag op de telefoon en ze is daar alleen maar mee bezig. De sfeer is al maanden meer dan vreselijk. Ik kan er niet meer tegen.

Als ik haar dan iets wil vertellen over mijn gevoel of van school en de paarden dan luistert ze gewoon niet. En ze is met haar aandacht altijd met die vent bezig. Het is thuis nooit meer gezellig of vrolijk. Al heel lang niet. Iedere keer neemt ze hem weer terug en “koopt’ hij haar weer terug. Ik kijk haar aan en vraag: wat bedoel je daarmee? Nou zegt ze: hij geeft mijn moeder na een fixe ruzie altijd weer een duur cadeau zoals schoenen, tas, make up, en dan gaat ie slijmen en zeuren zogenaamd lief doen en dan neemt ze hem weer terug en dan is mijn moeder gelijk weer “blij”. Dan is het stil. Haar diepe “verontwaardiging en boosheid zijn voelbaar”. “ mevrouw, hoe kan dat nou? Dat mijn moeder zo is?

Waarom denkt ze niet ook aan mij. Als die vent ook zo lelijk tegen mij doet, dan doet mijn moeder “NIETS”.

Dan vraag ik aan de “vurige vertelster”. Hoe voelt dat dan voor jou.? Als je moeder de hele tijd met die man bezig is en ook niet voor jou opkomt? Terwijl jij wel voor haar opkomt. Nu is ze stil en haalt diep adem. Ik kijk haar met heel veel liefde aan en dan gebeurd het “ze breekt” eindelijk zijn daar haar eigen dikke tranen vanuit haar prachtige kinderhart. Het komt uit haar tenen. Ze snikt hevig en diep. Ze kijkt haar moeder aan. ( Nu hebben ze “Ver-Binding). Het ontroerd moeder zichtbaar. Moeder pakt haar stevig vast en knuffelt haar. Ook krijgt het kind een aai over haar bol. Maar het kind worstelt zich na een paar minuten los : zo gedreven om nu “ haar waarheid” te vertellen.

Nou heel rot en verdrietig zegt het meisje. Het maakt mij ook woest en moe. Dat zie ik aan je zeg ik. En dat begrijp ik ook heel goed. Slaap je wel goed? Nee, schudt ze driftig. Nog steeds in haar tranen.

Lig je dan te piekeren en je zorgen te maken over mama en die man? Ja, zegt ze vol overtuiging en opluchting. Opeens zegt ze: Ik vind het zo fijn dat jij mij wel begrijpt en mij niet gek vind.

Want ik kan het met niemand delen wat ik voel. Behalve met mijn hond en de paarden. Mijn mama luistert niet en die vent ook niet. Ik zit zo vol. Deze man is niet goed voor ons, mevrouw. Ik besluit haar bondgenoot te worden en zeg, je mag wel Sonja zeggen hoor anders voel ik mij zo’n oude mevrouw. Ze grinnikt.

En kun je dit gevoel dan ook niet met jouw “ echte papa delen”.

De lieverd kijkt opzij naar haar vader. Niet echt he pap, zegt ze. Hij is ook niet voor niets van mijn moeder gescheiden ( in mijn hart grinnik ik nu). Wat een (h)eerlijke wijsneus. Mijn vader kon ook niet tegen mijn moeder op. Iedereen vindt gevoelens moeilijk en daarom begrijpen ze mij ook niet. Ze willen er niet over praten.

Klopt dat? Vraag ik aan haar vader. Hij lacht en kijkt wat schuldig naar zijn prachtige dochter en zijn “ex” vrouw. Het klopt helemaal zegt hij. Daarom zijn wij gescheiden we lieten onze gevoelens niet aan elkaar zien en spraken er ook niet over. Terwijl wij zo ’n prachtig kind samen hebben die ons dat juist probeert te “leren en laten zien”.

Het kleine meisje voelt zich gesteund. Heerlijk voor haar dat haar vader eerlijk is hierover! Dat geeft haar kracht. Nou zeg ik: , ik begrijp jou heel erg goed hoor en papa dus ook. En ik geef haar een knipoog. Wat heb je het goed vertelt zeg. Trots kijkt ze opzij. Haar moeder kan alleen nog maar janken.

Toch vraag ik aan moeder of het verhaal klopt wat haar dochter haar vertelt. Moeder schaamt zich maar geeft wel eerlijk toe dat dit de waarheid is zoals het is. Ze moet nu heel hard huilen als wij haar allemaal aankijken. Ze verdwijnt naar het toilet. Dat doet ze nou altijd zegt het meisje. Dan gaat ze zich “verstoppen”. Maar ze doet er niets aan. Mama, is ook bang denk ik. Zou dat niet kunnen? Ze weet niet misschien ook even niet waarom ze zo doet en hoe het nu verder moet.

Als ik het meisje aankijk dan vraag ik door over haar zienswijze. Wat moet er nu gebeuren volgens jou?

Nou heel simpel zegt ze: mijn moeder moet op haar zelf gaan wonen en ik & mijn hond gaan mee. Dan wordt het weer leuk thuis en beter voor ons allemaal. Ik wil niets meer met die man te maken hebben. Hij doet mijn moeder en mij pijn. Dat komt ook nooit meer goed hoor. Dat weet ik zeker.

Dat maakt je boos he. Ja, zegt ze fel. Ik vind het zo suf dat mijn moeder hem steeds maar weer terugneemt en niet voor haarzelf en voor mij kiest. ( diep in mijn hart voel ik de tranen voor dit mooie krachtige machteloze kind). Ze schreeuwt letterlijk: Luister nu eens naar mij en ga eens voor jezelf zorgen en voor mij. Ik ben je kind! Wat een wijsheid en dan ben je pas 8 jaar oud.

Ik zeg tegen haar: ik vind jou heel erg wijs en je kunt het ook heel goed vertellen. Echt? vraagt ze. Nou er luistert anders niemand naar mij. Je bent de eerste. Nou dat is wel een beetje dom van grote mensen, vind je niet. Ze lacht, ja zeker. Maar grote mensen zijn soms ook nog heel bang, zeg ik. Om de waarheid te “horen” en dan ook nog van hun "eigen kind". Dat vinden ze niet altijd leuk. Ze roepen dan al gauw, bemoei je er niet mee. Maar ze vergeten dat jij ook veel “last hebt” van deze ellende.

Grote mensen willen hun kinderen geen “gelijk” geven. Ze denken dan dat ze het van hun kind “verliezen”. Nou, dat is toch ook dom, zegt ze, ik wil alleen maar helpen. Ja, zeg ik dat begrijp ik. Maar nu lijkt het net of jij de “ouder” bent. En dat willen grote mensen liever niet “horen”. Want eigenlijk horen zij het “beter” te weten en jou te beschermen in plaats van andersom.

Nou zegt de krachtige wijze dame : dat doet ze toch helemaal niet! Ook die vent niet hoor. Ik lach. Nee, dat klopt. Soms mogen we best eens wat meer naar jullie wijsheid van het hart luisteren. En kunnen we ook wijze dingen van jullie leren. Ik leer iedere dag van kinderen. Voor het eerst zie ik een glimlach op haar gezicht. De zon breekt door. Wat een knap kind, heel even straalt ze. En wat draagt ze veel.

Ik besluit haar weer even terug te willen brengen naar haar kind zijn. Het “ontlasten” en haar hartje mogen luchten doet haar zichtbaar goed. Ik stel de ouders nog een paar hele directe vragen en ik vraag dan of ze even en uurtje naar het terras in de buurt kunnen gaan.

Ik wil met deze lieve kanjer lichaamswerk doen. Ze is in de war geraakt door al die gekke “gedragingen” van volwassen mensen die haar gevoelens en wijsheid “afwijzen” en haar dus niet serieus nemen. Dit maakt haar machteloos en dus boos. Ik wil haar uit die verwarring halen en haar weer wat kracht en geloof in haar zelf meegeven.

Moeder en vader zijn allang blij. Weg uit deze vuurdoop en vragen zee. Voor moeder is het goed om even een luchtje te gaan scheppen want ze kan alleen nog huilen en haar ex man toont zich vol medeleven en begrip. Oprecht wil hij deze vrouw helpen met zijn wijsheid en liefde welke nog steeds in hem zit voor haar maar nooit krachtig genoeg was om tegen deze vrouw op te kunnen. De vrouw is bloed mooi van buiten, en zo lijkt het veel met de uiterlijke schijn bezig maar een vat vol onderdrukte emoties en pijn en dus bloed onzeker van binnen. Toch is het een hele lieve en gevoelige vrouw merk ik. Het hart op de goede plek maar volledig even de weg kwijt en verzonken in haar eigen "droom "wereld (verstand).

Ik vraag als laatste vraag nog: vertel mij eens waarom ben jij bij je “ex man” weggegaan toen?

Moeder kijkt vol schaamte weg. Hij was te lief voor mij en trok nooit zijn mond open als hem iets niet aanstond van mij. Ik heb een “sterke” man nodig.

Dan “kop ik hem in”. Je bedoeld zoals de man die je nu hebt? Dan grinnikt ook moeder en word zich bewust van haar eigen “valse & gekke ‘overtuiging.

Ik vat het even kort samen voor haar. Dus als ik het goed begrijp vind je deze “schreeuwlelijk die jou & je dochter constant pijn doet” sterker dan jouw “ex man” die jou nu weer uit alle liefde steunt en probeert te helpen en zelf met jou en je dochter mee komt in Therapie?

Het kleine meisje vult mij aan: mijn vader hoeft alleen maar te leren praten over zijn gevoel maar hij is wel echt heel lief en hij steunt altijd iedereen. Maar omdat hij het niet goed onder woorden kan brengen komt hij slapper over. Dat is het gewoon.

Moeder zegt, ja dat is raar van mij eigenlijk. Zo heb ik het nog nooit gekeken. Ik heb dus een vertekent beeld van wat “een sterke” man eigenlijk is? Ja, zeg ik . Het zou goed zijn als jij volgende week zelf voor een sessie zou komen.

Zodat je gaat zien waarom je doet wat je doet en waarom je verlangt wat je verlangt. Je hebt een vertekend beeld van wat liefde en echte kracht nu precies zijn. Maar dat bewaren we voor de sessie samen, afgesproken? Afgesproken.

(( heel bewust heb ik deze vraag gesteld aan moeder en maak ik gebruik van de aanwezigheid van haar EX man. Dit was mijn kans om moeder ook naar haarzelf te laten kijken en haar eigen tegenstrijdigheid te "laten zien". Ik kan haar dochter alleen maar "echt helpen" als ik moeder ook mag "helpen". ))

Moeder en haar ex man gaan zichtbaar opgelucht weg. Ze hebben wel zin in een drankje op een zonnig terras. Al die lastige “gevoelens” vinden ze maar zwaar. Maar ze merken dat Therapie ook met een lach en een traan kan samen gaan.

Dit haalt de ergste spanning eraf en geeft al wat meer helderheid. Juist omdat ze nu wel naar "hun kind " moeten luisteren. Die keuze maak ik bewust.

Het kind voelt zich gehoord, serieus genomen en gesteund. Dat is mijn doel.

Nu eerst dit dappere meisje “ontladen” en weer opladen. Een kans welke haar moeder vroeger niet heeft gekregen en ook werd genegeerd op haar eigen wijsheid en gevoeligheid.

Om de kleine vrouw te helpen wil ik dit patroon in de vrouwenlijn doorbreken.

Moeder gebruikt haar uiterlijk om zo mannen te “binden”. Dit is wat ze nu voor VOORBEELD geeft aan haar eigen dochter en kind. Ook leert ze haar kind indirect: Dat als mannen je dus “zo verschrikkelijk gemeen en rot behandelen” je dus bij hen blijft omdat je ze sterk vindt. En als mannen “te lief zijn“ je bij deze “watjes” vertrekt omdat ze te slap zouden zijn? Dit zou dan “Liefde” heten. Haar kind vertelt haar de waarheid hoe liefde werkelijk zit en wat hier voor nodig is.

((Rust, Veiligheid, spelen, dieren, vreugde. verbinden met je hart, communicatie, emoties laten zien en uitspreken en naar elkaar luisteren))

Moeder heeft niet geleerd hoe ze kan “ver-binden” op het niveau van het hart ( de vrouwelijke gevoelige kant in haar zelf). Want hier zit haar pijn en dus angst vanuit haar jeugd ( meest waarschijnlijk is dat ook moeder niet gehoord, gezien en serieus genomen werd (geen aandacht) Haar kind( hart) laat van zich horen en schreeuwt om de waarheid te willen “horen” en serieus te nemen. Het kind spiegelt welke kant moeder niet “durft te leven “ = haar emoties tonen, haar dapperheid en kracht tonen en dit goed onder woorden leren brengen zoals haar dochter dit “laat zien en horen”>

Ik laat de kleine dame in haar kleding op de massage tafel plaats nemen. Ik kijk haar aan. WE gaan samen eerst een paar ademhalingsoefeningen doen. Ik vraag of ik haar aan mag “raken”. Ze zegt gelijk , ja dat vind ik fijn. Ik pak haar bij haar enkels vast. En ik voel haar energie binnen in haar lichaam. Ik word ijskoud.

Dan vraag ik waar ben jij zo bang voor? Het blijft stil. Ik voel dat je heel bang bent? Klopt dat? Plotseling gaat ze rechtop zitten en kijkt mij vol angst aan. Ze zegt: dat mijn moeder nooit bij hem weggaat!! Dan is ons leven verpest. Nooit meer plezier, nooit meer rust. Hoe moet dat nou? En ze begint hevig te huilen. Dikke tranen rollen over haar gezicht. Ik laat haar even lekker snikken.

Dan vraagt ze opeens: vind jij ook dat ik zeur en gek ben? Ik kijk haar aan: en ik zeg: waarom vraag je dat? Omdat mijn stief vader dat steeds zegt. Weet je wat hij gedaan heeft? Ik zeg nou? Hij heeft mijn hond expres zomaar verkocht zonder dat ik het wist. Mijn moeder had hele erge ruzie met hem voor de zoveelste keer en ze had gezegd dat bij hem weg zou gaan. Dat maakte hem razend. Want mijn moeder had hem nog nooit zo lang het huis uit gestuurd.

Toen ik thuis kwam uit school was mijn hond weg. Dus ben ik hem gaan zoeken. Ik vroeg of hij misschien mijn hond had gezien. Pas avonds vertelde hij mij dat hij hem verkocht had en dat hij niet ging vertellen aan wie. En dat ik hem ook nooit meer zou mogen zien. Hart verscheurend begint ze nu te huilen en spreken door elkaar heen. Ik houd haar hand stevig vast. Toe maar meisje. Gooi het er maar uit. .Is dat niet heel erg gemeen van hem, roept ze.

Schreeuw,Schop en sla het er maar eens even lekker uit zeg ik en ik houd haar een paar box kussens voor. Doe maar alsof hij het is en lekker niets terug kan doen. Want je hebt alles maar ingeslikt uit Angst. Daarom ben je zo moe maar kun je toch 's nachts niet slapen. Het wilt eruit. Ik leer haar om zichzelf even helemaal te laten gaan en door haar eigen diepe ademhaling te gebruiken komt ze weer terug in haar centrum/kracht. Ik leer haar spelen met haar adem. We doen lekker gek en gooien ons lijf en onze stem los. Diep inademen geeft kracht. Angst geeft een korte ademhaling en dus voel je je "zwakker". Dat geeft haar een sterk gevoel dat ze zichzelf kan ont-laden en ook weer opladen. Ze voelt nu het verschil. De druk mag even van de ketel. Stoom afblazen en daarna weer lachen.

Ik leer haar een balans te zoeken tussen haar verstand en gevoel. Na een tijdje zegt ze:Zo'n man is toch niet goed voor ons! Ze vertelt mij nog veel meer in het volste vertrouwen dat ze veilig is. En dat is ze.

Daarna breng ik het meisje terug in een liggende positie en laat ik haar haar ogen sluiten. Ik houd haar lichaam op verschillende plekken stevig vast en met liefde. Binnen 30 minuten slaapt ze. Ze heeft even alles “losgelaten” en komt in een hele diepe ontspanning terecht. Ik houd haar enkels vast en geeft haar mijn kracht en energie in de stilte. Haar lichaam reageert maar haar hoofd rust en is even stil. Even geen zorgen en piekeren en praten. Maar gewoon even lekker “kind” zijn veilig en rustig.

Na nog 30 minuten maak ik haar wakker en bellen haar “ouders” aan die het zichtbaar ook gezellig hebben gehad. Waar het al niet goed voor is. J) We plannen we de volgende afspraak voor moeder en voor haar dochter. Het valt haar ouders en mij op dat het meisje een hele andere uitstraling heeft. Ze kijkt ook heel anders uit haar ogen. Ze zegt: ik voel mij opgelucht en lichter lijkt wel.

Als we elkaar knuffelen in de gang zegt de dappere kleine dame, dankjewel dat je zo goed naar mij geluisterd hebt. Mijn hart kan voelen dat jij mijn hart begrijpt. Dat is zo fijn! Ik ben echt blij dat je ons gaat “helpen”. Misschien dat het toch nog allemaal goed komt. Mama het is echt te zwaar voor mij alleen. ( de tranen springen in onze ogen). We hebben hulp nodig.

Als we elkaar gedag zeggen zegt haar vader plotseling: "zal ik dan ook maar naar Sonja" gaan. Wel zo gezellig met zijn allen. Wie weet komt dan echt weer helemaal goed. En dan moeten we allemaal, ondanks de pijn en zwaarte, gelukkig ook weer even lachen. Hoe bijzonder. (S) AMEN.

Blog: Praktijk Face The Truth Amstelveen/ Sonja de Heer/ http://www.EmotionalHealing.nl

BLOG: 5 mei 2015 - Bevrijdingsdag door Sonja de Heer

Kindertolk®, Relatie en GezinsTherapeut at Praktijk Face the Truth Amstelveen

Voel jij je werkelijk Vrij? of zit jij nog steeds "gevangen"!?

Wat een opluchting "anderen" hebben ons bevrijdt

maar hoe komt het dan dat jij nog steeds zoveel pijn lijdt?

Voel jij je wel echt vrij? of zit jij "gevangen in jouw eigen Angst?

Ben jij zo bang om te "Falen" ?

En blijf je maar om de Waarheid heen "Dralen"?

Uit angst voor kritiek, het boze oog, het oordeel of buitenaardse "Krachten"?

Of zijn het gewoon jouw eigen "Complexe Gedachten?"

En ben jij het ZELF! die dit doet

en van alles van zichzelf "Moet" !!

Wat moet, die Angst,toch veel van jou, de Perfectionist,

waardoor jij zelf nu zoveel Liefde mist.

 Jezelf bewijzen, presteren, liefde moet je immers verdienen,

waarom die negens? Jij wilt liever  gewoon  "tienen".

Maar zo voel jij je nog steeds niet "Vrij".

De "strijd" en "oorlog" in jou, vieren steeds weer "Hoogtij".

 Jouw kwetsbare pijnlijke hart is in strijd met jouw "Verstand",

zo wordt je steeds weer door depressieve gevoelens "Overmand"

 (On) vrede met jezelf is de oplossing maar ook "de Reden",

waardoor velen in die buitenwereld in "de oorlog" Streden.

 Waarom is er toch zoveel "oorlog" en "Vechten",

en moeten zoveel mensen dit met "de dood" Beslechten?

 Wij projecteren onze innerlijke onvrede over onszelf op elkaar,

Het is nooit hier, het is altijd "daar". Wanneer is dat strijden klaar?

Pas als we het daarbuiten laten & zien "gebeuren",

beginnen we "onze pijn" te "betreuren".

 Maar onze "pijn" zit al eeuwenlang van "binnen".

Waarom? We weten niet hoe we onszelf kunnen leren "beminnen".

 We vechten daarbuiten, voor liefde, vrede en ons bevrijden, .

maar hebben we ook door dat we onze eigen innerlijke pijn steeds maar weer vermijden. Waarom laten we ons toch steeds weer afleiden?

 We wijzen ons vingertje naar de anderen,

Toch is het onze "onvrede" met onszelf , welke we zelf mogen leren veranderen.

Waarom voelen we onszelf nooit "goed genoeg"

en "verdrinken" we onze pijn liever in de kroeg.

Waarom zijn we niet echt blij met wie ik "ben",

en voelen we ons nooit helemaal "Zen".

Wij willen ons liever met de ander bemoeien,

omdat onze eigen pijn en ontevredenheid ons alleen maar vermoeien.

 Onszelf groter voordoen om onze pijn te "verbergen",

We "sterven" steeds weer een stille dood door onszelf zo te "tergen".

Nooit (te) vrede (n) met onszelf? En een staakt het "vuren",

We bouwen, om ons hart, steeds dikkere "verdedigingsmuren".

De wereld weerspiegelt voortdurend, onze "innerlijke strijd",

Onze Angst die "denkt" dat het de pijn van ons Hart, zo "vermijdt".

 Niets is minder waar,

De angst, De pijn, Het gevang, Het verzet,

Versluiert onze "Liefde, Kracht en fijne innerlijke eigen "Pret".

 Jij wilt vooral controle & macht over die ander en jouw eigen gevoel,

 Jij lijkt stoer en "cool"

 Maar van binnen voel jij je onzeker, moe & vooral minderwaardig.

Altijd op zoek buiten jezelf: vinden jullie mij wel " (W) aardig"?

En als die ander jou en jouw ideeën niet goedkeurt,

dan hebben we weer iets "om te strijden"! =Dat is hoe het gebeurd.

Waar zet jij jezelf nog, uit Angst, gevangen?

En koester jij diep van binnen de Liefde alleen als Verlangen?

Wil jij de ander grijpen en het liefst bezitten,

en zit je daarom de hele tijd op die ander te "vitten"? 

Voelt het alsof  anderen jouw zullen "overmeesteren" of "eronder willen krijgen", 

en ben jij constant op je hoede en zie je alles als een bedreiging? 

Durf jij niet helemaal jezelf te "zijn" ? 

En voel jij je daarom totaal niet fijn?

 Blijf jij "dromen"

dat de liefde & bevrijding, van buiten jou zelf moet "komen", ?

 Blijf jij wachten met jezelf leren bevrijden?

en blijf jij zo eindeloos zelf  pijn lijden?

Probeer jij die oorlog "daarbuiten" steeds weer te "voorkomen"?

Maar versluier jij zo die innerlijke strijd met jezelf en blijf je van die Betere Wereld, Man, Vrouw "dromen".

 Zwaar teleurgesteld dat anderen jou niet "geven,

wat jij jezelf nog niet kunt geven,

om Liefde, Vreugde, Vrijheid, Rust en Kracht in & met jezelf te ""beleven"?

 Jij bent het zelf gevangen in "woorden" als Mij & Wij.

Zo ben je nooit werkelijk Vrij.

 Het oordeel dat jij al jaren ,uit angst voor pijn, doet mijden,

Laat juist jouw mooie liefdevolle hart lijden.

"Het verzet" dat jij biedt uit jouw eigen diepe Angst,

nooit goed genoeg te zullen "zijn",

Doet jouw eigen Liefde en Kracht verloren gaan in "pijn".

 Dat is toch gek, jij wilde jouw kwetsbare hart juist verdedigen,

Maar de oplossing lag in jouw hart "te ledigen"

 Angst hebben voor "macht" ,

bezorgd ons steeds maar weer "die tegenkracht". 

We maken ons daardoor groter &  proberen nu Zelfs ,die ander te "domineren",

om ze zo een lesje te leren. 

Zo verbergen we liever ons "Ware Gezicht" voor elkaar, 

maar, 

Uiteindelijk lossen we niets op, 

wanneer gaan wij onze eigen verantwoordelijkheid hiervoor dragen en roepen we : "Ik Stop". ?

Geef jouw eigen machteloosheid  = angst gewoon toe,

Verberg of onderdruk niet langer hoe jij je echt voelt van binnen! Onzeker, eenzaam, bang, verdrietig, boos of moe

 De-Press Yourself en geef jezelf maar vrij,

dat is wat we vandaag  vieren lieve mens ook dat ben jij, 

 Jij bent het: die jezelf "klein" houdt en gevangen zet,

Maar het is nu echt tijd voor dikke "pret".

 Wil jij ook zo graag vrede op aarde?

Kijk dan binnenin jou zelf in welke "tegenstrijdigheid" jij nog zit. Schat nu al jouw gevoelens op Waarde.

 Laat ze maar stromen,

want alleen zo blijft de Liefde niet bij dromen.

 Jouw "vervelende negatieve" gevoelens wijzen jou de weg,

terug naar wie jij nu werkelijk zelf bent,

Deze liefde heb jij nog nooit gekend.

Zo groots, onafhankelijk en zo vrij,

Vier "het leven" in jou vandaag! Jij bent ook gewoon mens. En daarom voel jij je niet altijd echt "blij". 

 De "Ware Vrijheid" zit van binnen,

 laten we minder vrezen en onszelf eens echt leren beminnen.

 Laat maar los wat jou niet langer dient,

 en wordt nu eerst jouw eigen beste vriend omdat jij dat echt verdient.

 Geef jezelf maar eerlijk vrij,

jij bent een andere "mij" en daarom ook "wij".

Laat jouw emoties ( = energie in beweging) maar stromen, 

Veroordeel jezelf en de ander niet langer maar durf weer van een nieuw begin & een mooie toekomst te dromen.

 En lukt jou dat niet helemaal "alleen"

vraag dan om hulp dat is geen schande maar draai er niet langer om heen, immers We zijn alle(e)n één.

 Sta je zelf toe om "alles" te voelen! Ook jij bent gewoon "Mens",

dat is voor jou en mij, mijn allergrootste Wens.

Alle liefs! Sonja de Heer

www.PraktijkFaceTheTruth.nl

www.EmotionalHealing.nl

www.Hart-Verbinding.nl

Komt een Kind bij de Therapeut!

BLOG: geschreven door Sonja de Heer

Kindertolk®, Relatie en GezinsTherapeut at Praktijk Face the Truth Amstelveen

Een moeder geeft tijdens het telefoongesprek aan dat haar zoon helemaal op slot zit. Zijn vader is net aan kanker overleden. Ze geeft aan dat haar zoon altijd een band met zijn papa had willen hebben en daar zijn jonge leven al voor gevochten heeft.

Maar dat zijn vader haar zoon keihard afwees. Ouders wonen niet meer bij elkaar. Hij had Angst voor zijn vader. Hi...j heeft veel gedaan om met zijn vader te praten maar zijn vader wilde niet naar hem luisteren. Zijn vader was lelijk naar hem en boos. Het zit hem zo dwars . Hij heeft dringend hulp nodig. Het gaat niet goed met hem. Hij blokkeert aan alle kanten, met praten en met al zijn emoties.

Mijn zoon geeft aan dat zijn hoofd vol zit en dat hij hulp nodig heeft omdat hij het niet meer weet.

We maken direct een afspraak, dit is spoed.

Hallo kom binnen. Wat fijn dat je er bent. Hallo zegt de jongen schuchter. Hij net 13 jaar.

Zijn moeder en hij stappen samen naar binnen. Hij ziet er slecht uit. Heel wit en zijn ogen dof en ver weg. Eenmaal binnen kijkt hij mij onderzoekend aan. Ik vraag wil je thee of liever een sapje? Ik wil niets mevrouw zegt hij netjes. Misschien een glas water. Dat is goed zeg ik en zet het voor hem neer.

Uit het niets vraagt hij met een bijna wantrouwende wijze blik: Waarom heeft U eigenlijk voor dit beroep gekozen. ?

Ik voel als ik de jongen aankijk dat ik heel open en authentiek met hem moet zijn. Mijn hart voelt zijn wijze hart. Hij vraagt mij dit met een reden en ik voel waarom hij dit nodig heeft. Ik zeg hem, jou ik heb dit beroep eigenlijk niet echt gekozen. Het heeft mij gekozen.

Zie je die foto daar, dat is mijn papa. Hij is overleden toen ik 16 jaar jong was. Plotseling. Daar heb ik heel veel verdriet van gehad. Maar omdat ik zo gevoelig ben kon ik ook alle pijn en verdriet van mijn moeder en mensen om mij heen voelen. Ik wilde sterk zijn en anderen troosten en helpen.( De jongen kijkt medelevend. WE hebben contact ik voel het. Hij herkend zichzelf in mij.)

Maar ik vergat mijn eigen verdriet en mijn eigen pijn en machteloosheid van het verlies van mijn papa.

Jarenlang heb ik deze pijn in mijn eigen hartje bewaard, gedragen en op slot gedraaid. Pas toen ik 33 jaar was kwam het eruit. En omdat ik mij zelf graag wilde leren kennen en ontwikkelen ben ik toen opnieuw gaan studeren en mijn hoog gevoeligheid gaan ont-wikkel-en.

Ik begreep anderen mensen vaak heel erg goed maar mijzelf vergat ik gewoon. Terwijl ik ook gewoon mens was. Maar dat mocht ik niet van mijzelf zijn. Want ik kon zo veel voelen.

De jongen kijkt mij aan en daar hebben we het: hart- contact. Zijn ogen spreken uit wat zijn hart voelt. Hij zegt: wat mooi zeg! Fijn om te horen. Dus eigenlijk heb je jouw echte kennis niet uit de boekjes ?

ik zeg dat klopt helemaal. En nu wil ik graag mensen maar vooral kinderen een stukje op weg helpen en de weg wijzen terug naar hun eigen mooie kwetsbare hart vol talenten en kwaliteiten maar ook vol van pijn, kwetsingen, verdriet en woede. Want ik vond het veel te zwaar om alles alleen te dragen.

Mooi zegt hij weer. Zijn moeder kijkt ademloos toe.

De rollen zijn omgedraaid. Ik ben voor heel even de klant en hij stelt de vragen en vast de tekst samen. Ik laat het totaal toe dat hij de regie heeft. Dat voelt hij. En dan neem ik direct het stokje over. Er is een opening voel ik op gelijkwaardig niveau. Ik vraag hem: jij hebt ook pas geleden jouw papa verloren he. Wil jij vertellen wat er gebeurd is? En dan begint hij te vertellen. Hij houdt niet meer op. Een ware filosoof vol wijsheid en veel heel veel pijn, woede en angst. Ik ben er stil van.

Ik laat hem vertellen. Hij zegt ik ben boos op mijn vader maar ik kan niet bij mijn boosheid. Dat vind ik zo gek. En ik kan ook niet huilen. Mijn hoofd zit zo vol. Ik kan zelfs niet meer nadenken, want dat doet pijn.

Mooi zeg ik. Dat is de bedoeling. De maat is vol voor jouw hoofd. Jouw hartje wil gevoeld & gehoord worden nu.

Zullen we mama, wegsturen. Dit gebeurd na 20 minuten.

Trek je schoenen maar uit en klim maar op de tafel met matras. De jongen vraagt niets maar doet het gewoon. Moet je nog plassen vraag ik?

Uh, ja eigenlijk wel. Nadat hij geplast heeft klimt hij op de tafel. Ik dek hem toe. Ik vertel wat er gaat gebeuren. Hoe mijn handen hem zullen vasthouden en zijn lichaam terug zullen zetten in zijn gevoel.

We doen het samen zeg ik: we ademen en blazen weg. Doe mij maar na: ik laat hem door zijn neus inademen en alle pijn wegblazen. Ik laat hem nog dieper inademen en doorblazen. Hij houdt in. Ik zeg hem laat je stem eens horen. En luister eens naar je eigen ademhaling en stem. Op de inademing waar begint het pijn te doen? Hij haalt door zijn keel adem en blaast ook uit door de mond en laat dan geluid horen. Ik kan gelijk horen waar hij in houdt en waar dit voelbaar is in het lichaam. Het zit pijnlijk vast op de borst en bij zijn keel zegt hij. Ik vraag hem of hij Angst voor zijn vader had.

Hij zegt ja. Als hij zo boos werd. Ok zeg ik. Als je bang bent wat doe je dan? Hij denkt na: hij zegt: ik hield mijn adem dan in. Kortademig.

Doe eens voor zeg ik: Hij doet het en voelt dan diezelfde pijn op zijn borst ( verbonden met zijn longen = verdriet)

Als je dat veel doet in je leven dan zet je daar dus je adem en dus angst vast. Dat doet nu pijn. Hij kijkt mij alles begrijpend aan. Ik zeg voel maar: ik maak je nu aan het schrikken en voel waar het pijn doet. Hij laat zich horen en houdt zijn adem in. De schrik. En met zijn handen laat ik hem voelen waar hij zijn angst vast zet. Rondom zijn borst, en keel. Hier doet het erg pijn zegt hij , ik hoor het ook aan mijn stem. Juist ja zeg ik. Wat goed, dat kun je dus al voelen.

Wat moeten we nu dus doen om deze vastgezette angst losser te maken? Hij denkt na> en zegt ik denk in plaats van mijn adem in te houden nu juist mijn adem eruit te gooien en erdoor heen te blazen. Wow, zeg ik. Precies en dat is wat we nu gaan doen. Hij kijkt mij even benauwd aan. Echt?

Ja, ik help je. Ik doe het voor . En jawel hoor: daar gaat hij. Eerst nog een beetje schuchter en met schaamte maar als hij ziet hoe gek ik doe dan doet hij lekker mee. Heel serieus. Ik besluit dat ik deze prachtige kleine filosoof in zijn totaal losser wil hebben. Ik bespreek het met hem. Ik vind hem te serieus, te volwassen met 13 jaar. ( logisch als je het zo zwaar hebt in je jonge leven en dit meemaakt).

Weer kind mogen zijn. We doen een tijdje gek met elkaar. Ik vertel hem ook dat ik hem te volwassen vind. Dat vindt hij zelf ook maar ik heb het niet geleerd. Wil je het leren zeg ik. Ja, zegt hij. Steek je tong maar lekker uit. En zeg maar eens even lekker wat jij te zeggen hebt. En dat doet hij volmondig. Prachtig. Hoe voelt dat vraag ik: fijn zegt hij.

Losser. Mijn hoofd vindt het fijn. Nu gaan we dingen loslaten met ons adem. Ik doe hem voor hoe dat werkt. Hij doet het na en na dik kwartier is daar die overgave. Dikke tranen en schreeuwen en zijn machteloosheid als kind.

Zijn hart opent heel even en daar ligt hij dan in al zijn kwetsbaarheid. Hij houdt mijn handen stevig vast. Ik zeg zacht: ik ben bij je. Ga maar……je hoeft het niet allemaal vast te houden. Jij mag boos zijn en jij mag verdrietig zijn. Het was heel zwaar voor jou dat jou papa er niet voor jou is geweest.

ER mag nu eerst iets uit jouw verkrampte hartje voordat er weer echte liefde, vreugde en vertrouwen in kan. En dan als laatste pas: jouw cijfers van school ) hij moet lachen en opeens wordt hij weer ernstig. Daar maak ik mij ook veel zorgen over. Ik wil mijn doel bereiken en mijn vader en juffrouw van de lagere school laten zien dat ik geen dombo en of sufferd ben zoals zij denken en zeiden. Mijn hart bloed. Hoe gek zijn we nou allemaal als we dit mooie mensje zo op die tafel zien liggen.

En zijn hart en ziel bloot geeft. Ik zeg tegen hem: voortaan zeggen we: wat je zegt ben je zelf. Goed? En bij lacht een klein beetje. Maar het zit hem ernstig dwars. ER is nog veel werk aan de winkel om dit prachtige kind met een hart van Goud & Innerlijk wijsheid uit zijn verwarring te halen wat volwassen mensen hem hebben aangeleerd. Opvoeders. Mensen van wie dit kind afhankelijk was. Mensen die hem diende te steunen en liefde te geven.

Als ik zijn handje vast houdt voel ik zijn liefde stromen. Ik zeg het komt goed hoor. Vanaf nu gaat het anders worden. Zijn ze helemaal betoeterd. Deze mensen zijn bang voor jouw wijsheid van het hart.

Hij zegt die wijsheid heb ik van God gekregen net als iedereen. Maar niet iedereen gebruikt dit. We zijn er soms bang voor omdat mensen ons afwijzen. Zoals bij mijn vader. ( ik ben sprakeloos) Waar haalt die kleine het vandaan. Wonderlijk mooi.

Wij zijn alle geliefde kinderen van God. Ik zeg;. Dus jij ook lieverd. Vergeef jezelf. O ja, zegt hij. Ik ook! ) Jij houdt van alle mensen maar nu wordt het tijd dat jij ook van jezelf leer houden. En dat je trots gaat zijn en tevreden over jouw dapperheid en "zijn".

Ja, jij hoeft niet alles te dragen en op te lossen. Laat God dat zelf maar doen. God wil dat je weer plezier krijgt in je eigen hartje en leven en dat jij ook weer gewoon mens & kind mag zijn.

Dat wil ik heel graag zegt hij: anderen mensen moeten leren volwassen te worden zegt hij maar ik wil graag leren kind zijn. Eerlijk is eerlijk: daar waren mijn tranen als therapeut. J

ij hebt helemaal gelijk lieve schat. We gaan jou weer leren spelen en losser worden zonder schaamte. Alles wat jij zo graag met jouw papa had willen doen. Stoeien, spelen, gek doen. Je gesteund voelen en geliefd.

We knuffelen samen en hij zegt: dankjewel ! ik voel weer lucht en mijn hoofd is leeg, blij. Het stroomt weer. Wanneer mag ik mijn woede eruit laten. We maken samen een nieuwe afspraak.

Daarom dank ik het leven dat ik dit werk mag doen. In deze kleine momenten schuilt een liefde zo groot. Een omhelzing die meer waard is dan wat dan ook in de wereld. Een heldere krachtige zachte blik. Een kind met zoveel kracht en dapperheid maar totaal in de war door alle vastgezette emoties.

De weg terug naar zijn eigen authentieke hart ons doel. Wat een bijzondere opdracht gekregen van een ander prachtige jonge vrouw die eenzelfde wijsheid en kracht van het hart heeft zo schoon dat ze anderen helpt om ook de weg terug naar huis te vinden.

Ik zeg: Amen.

Our children are our future. Take care and teach them well.

Liefs Sonja de Heer

Praktijk Face the Truth Amstelveen

www.PraktijkFaceTheTruth.nl

www.EmotionalHealing.nl

www.Hart-Verbinding.nl

Komt een Gezin bij de Therapeut!

Feb 18, 2015

 Komt een Gezin bij de Therapeut!

Papa, Mama en zoon ( 8 jaar).

Mijn mobiel rinkelt. Ik neem op: Praktijk Face the Truth Amstelveen, met Sonja de Heer.

...

Ik krijg een man aan de lijn. Hij legt uit dat hij een vader is en zich ernstig zorgen maakt over zijn zoon van 8 jaar

.

Ik vraag hem waarom hij juist naar mij toe wilt komen? Vader zegt: ik heb gehoord en gelezen dat U Kindertolk bent en dat U erg goed bent met HSP met “Probleem gedrag” kinderen.

Ze zeggen dat U het kind heel goed kan aanvoelen en wat zich onbewust in mijn zoon afspeelt. Dat wil ik graag weten want we hebben al van alles geprobeerd. Maar zit totaal op slot. Hij zegt niets. Hij huilt soms alleen maar als ik vraag waarom komt er niets zinnigs uit .Het lijkt alsof hij dan wat gaat zeggen maar nee, hoor. Heb het gevoel dat hij dan van mij wegvlucht. En gauw naar zijn moeder rent.

Daarnaast komt mijn zoon niet goed mee op school. Hij loopt achter. Hij is erg stil en introvert. Ik maak mij zorgen! Dat hij steeds meer gepest gaat worden als hij niet voor zichzelf opkomt.

Hij komt niet goed voor zichzelf op. Spreekt zichzelf niet uit wat hij voelt. Hij laat over hem heen lopen en ik probeer hem van alles te leren maar het komt er niet uit. Heb hem ook naar Judo gestuurd maar dat vind hij maar niets. Toch moet hij van mij op vechten maar dat wilt hij niet. Dan gaat hij in een hoekje zitten heel stil en doet niet mee. Hij blokkeert en hij zegt dan niets meer. En komt ook niet mee in die lessen. Als ik dan vraag wat er is dan blijft hij stil en gaat hij gauw bij zijn moeder zitten. Dat irriteert mij. Hij moet toch een beetje een vent worden voordat hij straks naar de hogere school gaat. Ze pesten hem. Dat maakt mij boos.

Ja zeg ik, dat voel en hoor ik aan U. Een soort van machteloos gevoel is het niet? Ja, zegt vader precies. Zullen we dan maar een afspraak maken. Ja, zegt vader dat is goed.

Volgende week donderdag 10.00 tot 12.00. Dat is prima zegt vader, mijn vrouw en zoon komen dan volgende week donderdag. Van binnen moet ik al een beetje glimlachen. Heel direct zeg ik hem> Nou dit is niet de bedoeling. Ik kan U zoon alleen maar helpen als U ook mee komt samen met U vrouw en uw zoon. Pas dan kan ik voelen wat er precies aan de hand is. Dat is belangrijk in dit proces, het intake gesprek.

Vader zegt: Hoezo!?: dit gaat toch niet over mij ? Ik heb het druk. Ja, dat begrijp ik zeg ik heel rustig. Maar ik help alleen kinderen als de Ouders zelf mee komen en tijd maken voor hun zoon om dit “probleem” gedrag aan te pakken en op te lossen. Dit gedrag is namelijk niet zomaar ontstaan.

Het heeft een reden. En ik ga hier proberen die reden te vinden en te kijken wat er nu werkelijk aan de hand is in dit gezin. Dat kan alleen als U ook aanwezig bent.

Een vader is heel belangrijk voor zijn zoon. Mmmm, moppelt de man.

Ik weet niet of mij dat gaat lukken, ik heb het veel te druk.

Dat is nu precies de reden van wat er zich afspeelt.

Hoe bedoelt U dat vraag vader? Dat leg ik U uit als U allen hier bent. Ik ben resoluut. En zeg, denkt U er rustig over na en bel gerust terug wanneer het U wel lukt. Ik werk alleen op deze manier tenzij het niet anders kan. En daar bedoel ik mee als het kind nog maar 1 ouder heeft of gescheiden ouders. Maar dat is hier niet aan de orde

Als ik alleen het kind help en daarna terug plaats in het “oude” systeem dan wordt het probleem en dus het contrast des te groter voor het kind. Daarmee help ik het kind dus niet. Hier gaat het mij en U toch om? Ja, dat wel zegt vader.

Vader vindt mij bloed irritant. Ik hoor het aan zijn stem. Het is een “echt” mannetje. Nou zegt hij , ik heb net 3 maanden een opleiding gevolgd voor Persoonlijke Ontwikkeling dus mij kunt U niet veel meer vertellen of leren want ik heb alle stappen goed doorlopen. Ik heb geen maskers meer zoals U zo mooi schrijft. Ik ben reeds ontmaskerd.

Denk eerder dat het aan mijn vrouw ligt die zit zo op slot vandaar. Was U vrouw dan niet mee? Nee die vond dat groep gedoe onzin. Die wilt liever individueel en daarom dacht ik dat zij beter met mijn zoon kon mee komen.

Ha, hij probeert het weer. Stil grijns ik. Manipulatie van het allerhoogste niveau. Een zeer groot “Ego” nog steeds na 3 maanden training? Maar ik zeg niets. Ik blijf stil.

De man is ook stil en zucht diep. Dan zeg ik met een rustige stem. U zoon heeft U nodig. Doe het dan voor hem. U belt nu toch ook. En opeens is daar een heel andere man aan de lijn. Tja, U heeft gelijk. Laat ik het voor hem doen. Ik hoef het immers niet voor mijzelf te doen :-)) Noteert u die afspraak maar voor donderdag. Tot dan.

Donderdag 12 febr

Hallo, welkom. Er staat een chagrijnig en bleek kind voor mijn gezicht als ik de deur openzwaai.

Hai, en jij bent? Dat zeg ik niet , zegt hij. Nou zeg ik: jij hebt niet zo’n goede bui. Volgens mij heb je geen “drol” zin in om hier te zijn.

Hij kijkt mij aan. Dat klopt ! Ik zeg dat begrijp ik hoor. Stom gedoe allemaal. Ik zeg loop maar door naar binnen.

Jij hoeft niets waar jij geen zin in hebt ok?

Hij kijkt mij ongelovig aan. Echt zegt hij? Ja, geef je jas maar & ga maar lekker bij de dieren zitten op de bank. Wil je iets drinken? Ja, limonade. Ok. Direct voel ik dat deze jongen het nodig heeft om ruimte te krijgen en de kat eerst uit de boom te kijken. Ik wil hem graag een veilig en ongedwongen gevoel geven. Dat hij veilig is bij mij. ( Geen vragen vuur op hem en ook even geen indringende aandacht).

Zijn vader kijkt mij onderzoekend doch dringend aan. Ik zie het maar negeer het en ga verder met koffie en thee zetten.

Gaat U samen maar aan tafel zitten en laat hem maar lekker op de bank. Koffie? Ja, lekker zeggen beide ouders.

Ik zeg tegen de jongen die een beetje onhandig bij de bank staat. Doe lekker je schoenen uit en klim op de bank bij de dieren. Moeder is stil maar lacht vriendelijk. We hebben contact. Ze voelt dat ik haar man “aankan” met de liefde en waarheid die nodig is.

Vader vindt het maar niets en wil dat zijn zoon aanschuift aan tafel na 15 min. Hij maant de jongen. Maar de jongen blijft zitten waar hij zit. Ik zeg tegen vader: laat hem maar even. Hij mag even wennen en gewoon zijn wie hij is en hoe hij zich voelt. Hij hoeft zich niet te “gedragen” hier. Anders kan ik niet voelen en zien wat er echt speelt en aan de hand is. Moeder zegt niets maar zucht opgelucht. Vader vind het niet prettig dat zijn zoon niet naar hem luistert en geeft hem een “boze blik”.

Ik vraag vader eerst naar de opleiding die hij onlangs heeft gedaan en geef hem een compliment. Wat geweldig dat jij als man en vader aan jezelf wilt werken. Vertel er eens iets over, wat heb je geleerd en gevoeld?

Als vader begint te vertellen houdt hij niet meer op. Boem: een schot in de roos. Het gaat niet meer over zijn zoon. “Maar eindelijk gaat het over hem”. Ik voel dat vader graag de aandacht heeft en erg graag op zijn praatstoel zit zonder enige rekening te houden met zijn vrouw en of zoon meer.

Zijn vrouw luistert. Hij praat zo snel dat hij struikelt en hij maakt zich heel groot naar mij & zijn vrouw, en klopt zichzelf, na mijn compliment nog 3 keer op de borst. Het voelt of hij ook mij als therapeut iets wilt bewijzen. Boven mij uit wilt. Ik laat hem even lekker zijn gang gaan en stel af te toe vragen.

Dan begint hij zijn vrouw opeens af te kraken dat zij toch ook nodig eens iets aan haarzelf moet doen. Dat zij nu aan de beurt is en dat hij andere vrouwen in de groep zag groeien. Hij spreekt vol bewondering over de "andere vrouwen". Ik vraag door en door en door. Ik kom veel aan de weet over deze man. Het lijkt hem niet veel uit te maken dat zijn vrouw steeds stiller wordt en in elkaar krimpt.Ik voel de pijn/steek in mijn hart van moeder. Vader gaat maar door.

Zijn zoon kijkt mij aan vanuit de bank. Zijn ouders zitten met de rug naar hem toe. Maar ik kijk hem aan. En ik voel : "dit is wat er is"Sonja, let op nu: zonder woorden begrijp ik de : liefdevolle boodschap van dit kind voor zijn vader en moeder.

Ik laat niets merken: geef hem een knipoog en laat hem lekker verder spelen en knuffelen met de dieren.

Hij hoort alles en dat is ook mijn bedoeling, zodat hij gaat horen dat grote mensen ook onzeker en bang zijn en dus ook heel gewoon mens, net als hij!

Na 30 minuten naar vader te hebben geluisterd, verleg ik de aandacht naar moeder, zijn vrouw. Is er een positieve verandering merkbaar voor jou, vraag ik?. Nou , nee zegt moeder. Hij praat nu nog meer alsof hij alles al weet en beter weet. Daarnaast voel ik mij steeds kleiner en dommer worden. Ik kom er niet tussen. Het gaat al maanden over die opleiding en hoe geweldig andere vrouwen zijn.

Maar het gaat al helemaal niet meer over ons en ons gezin. Het heeft mijn man alleen maar ongeduldiger gemaakt en nog sterker in praten. Ok zeg ik. Dus geen positieve veranderingen voor jou of je zoon merkbaar?

Nee, niet wat ik had gehoopt voor hem en ons. Wat had je dan gehoopt? Nou dat hij meer innerlijke rust zou vinden en niet zo ongeduldig maar zou zijn en niet zo betweterig en boos.

Maar het is alleen erger geworden. Dit heb ik hem ook gezegd. Maar hij vindt dit onzin. Dan had ik maar mee moeten gaan zegt hij. Ik blijf achter volgens hem. Maar het maakt mij alleen maar onzeker mijn man maakt nu afspraakjes met andere vrouwen van die opleiding omdat hij zo goed met ze kan praten?

Dat maakt mij nog onzekerder. In de opleiding hebben ze hem vertelt dat je je vrij moet voelen en gedragen en hij heeft dat opgepakt om lekker vrij met andere vrouwen af te spreken en dan moet ik al die verhalen 's avonds aanhoren.

Dan sluit ik mij af. Want het doet mij pijn en maakt mij bang. Dan denk ik wat voor opleiding is dat? ( of heeft mijn man hun verhaal lekker op zijn eigen manier uitgelegd) ?

WE komen niet dichter naar elkaar toe en hij is helemaal niet open naar mij. Het zijn alleen maar verhalen maar ik voel helemaal geen zachtheid of opening en verbinding in ons gezin. Terwijl dit toch jouw doel was? Nu kijkt ze haar man, onzeker en bang aan.

Daar voel ik iets. Ik vraag hem: wat wilde je daar leren? Nou mijzelf vooral mogen voelen en openen. Dit lukte mij door andere mensen. Ik kon mij zelfs overgeven aan een ander vrouw die mij dan vasthield. Oh mooi wat fijn voor jou. Wat deed dat met jou? Nou dat voelde goed. Ik voel mij nu veel "vrijer". Alsof zij mij begreep zonder woorden. Ik ontving zoveel warmte en liefde daar van verschillende vrouwen. Ik vraag: en waren er ook nog andere mannen. Nou nee, niet echt veel. Een paar.

Merendeel waren vrouwen. Er is mij gezegd om mij vooral met vrouwen te verbinden zonder schaamte. En dat doe ik nu ook en dat geeft mij een erg sterk gevoel. Dat ik er mag "Zijn. Had je dan het gevoel dat dit niet mocht thuis bij jouw vrouw en zoon? De man denkt na, Uh nou ja best wel. Ze is zo introvert en stil! Geen lol mee te beleven. Altijd maar met mijn Zoon bezig. nooit met mij!

Ik vraag heel subtiel: en heb je je ook overgegeven aan mannen daar? Hij kijkt mij bijna “vies “aan . Nee, zegt hij. Geef mij maar vrouwen. Aha zeg ik. Ja, ik weet hoor dat mijn vrouw het niet leuk vindt. Maar daar heb ik maling aan. Ze wilde zelf niet mee naar de opleiding. En nu straf je haar zeg ik ? Zo voelt het zegt zijn vrouw.

Ik verleg de aandacht naar moeder en vraag haar hoe voelt dit als je man dit zegt? Ze kijkt mij verlegen aan en zegt, nou niet echt leuk. Hij opent zich misschien wel naar andere mensen en vooral vrouwen toe maar naar mij toe zeker niet. Hij is er zo vol van dat hij zichzelf juist steeds groter maakt en ik kom er niet meer tussen. Het maakt mij moe en verdrietig en heel onzeker. Dat begrijp ik zeg ik: Maar waarom ging U niet mee?

Nou zegt ze, ik wilde liever in relatie therapie waar het om ons draait en niet ook om alle anderen. Ik ben zo gevoelig dat ik mij telkens verlies in andermans problemen en verhalen. Dit heb ik gezegd maar mijn man vindt dat “grote onzin”. En zo kom ik nooit bij mijn eigen gevoel. Ik vind het lastig om er woorden aan te geven. Nou dat is ook lastig zeg ik als je zo gevoelig bent. Zeker als je partner heel goed kan praten.

En wie in dit gezin vind dat ook lastig? En dan gebeurd het meest geweldige wonder wat je je maar kunt voorstellen: het kleine joch heeft alles gehoord en mij geobserveerd. En uit de hoek van de bank zegt hij: “ik mevrouw”. Ik kijk hem aan met zoveel liefde. Wow, zeg ik. Ja, wat goed van jou dat je dit durft te zeggen en herkent. Wil je er nu misschien wel bij komen zitten?

Want het gaat dus niet alleen maar over jou maar ook over jouw papa en mama. Vandaar dat ik jullie allemaal samen heb laten komen. En nu hoop ik dat jij mij ook wilt vertellen wat jij voelt en vindt van alles. Dan heeft iedereen een stem gehad.

Hij twijfelt en kijkt naar zijn vader. Maar zijn vader houd dit keer wijselijk zijn mond. Ok ,zegt de jongen. Ik kom. En hij schuift aan bij ons. Hij zit naast zijn vader rechts. Moeder zit links van vader. Ik doe dit expres. Ik wil dat de jongen zijn eigen kracht en Angst gaat voelen en overwinnen alleen zo naast zijn vader. Hij kijkt mij aan en ik zeg: nou wij luisteren naar jou nu. ( ik zit aan de overkant van de tafel).

Hij is stil en kijkt nogmaals zijn vader aan en zoekt bevestiging. Deze krijgt hij niet. Maar wel van mij.

Ik geef hem een bemoedigend knikje. Papa en mama en ik willen graag nu van jou horen wat jij denkt en voelt?

Papa en Mama zijn al geweest en dat weet jij nu ook. De grote lieverd zoekt en zoekt naar de juiste woorden en ik voel zijn angst steeds groter worden zo naast zijn vader aan tafel. Koud krijg ik het. Overal kippenvel. Hij blokkeert en vader begint ongeduldig op zijn stoel te schuiven.

Hij kijkt eens naar de klok achter mij en naar mij. Alsof hij zeggen wilt: nou schiet eens op. Ik heb wel meer te doen. Ik kijk hem strak aan. En in de stilte communiceer ik : Heb het lef om dit hardop te zeggen. Want in die stilte gebeurd er van alles. De stilte is mijn grootste kracht. Ik geef hem alle ruimte

.

Als ik naar het onzekere wijze mannetje kijk zeg ik: je zoekt naar de juiste woorden he? Hij zegt , ja hoe weet je dat? Dat zie ik aan je. Je denkt veel na om de goede woorden te kiezen maar nu zit je in je hoofd en dan kan ik je hart niet meer voelen. Klopt het dat je bang bent om fouten te maken en verkeerde dingen te zeggen? Ben je bang voor onze reacties op wat jij zegt.

Hij kijkt mij aan en zegt dan vlug: ik moet plassen waar is dat? Het wordt te heet onder zijn voeten. Ik moet lachen, maar dan schiet vader uit zijn slof. Dit doet hij nu altijd. Hij wil er weer onderuit komen! En vlucht naar het toilet. Ik kijk vader aan en zeg: waar ken ik dat van die uitvluchten en excuses zoeken.(aan de telefoon). En geef hem en moeder een knipoog. Ik loop met de jongen mee naar het toilet.

Ik pak hem bij zijn schouder en ik zeg : dat doe ik nou ook altijd net als jij. Op het toilet krijg ik altijd de beste woorden en ideeën. En opeens is daar het ijs gebroken. Hij lacht voluit. De spanning glijdt van zijn jonge schouders. Kijk maar eens even goed rond op mijn toilet en alle foto’s van die kinderen. Zij gingen jou allemaal voor en waren dapper. Ik weet dat jij heel dapper bent maar je hebt een steuntje nodig. Ik ben er voor jou.

Als je terug komt zeg je gewoon gelijk wat jij voelt en denkt ok. Hij kijkt mij aan en het lijkt alsof hij zeggen wilt. Ok maar je moet mij helpen. Ik pak hem bij zijn schouders en gooi een nieuwe toilet rol naar hem toe. Hier vangen: en hij vangt. Nou, zeg ik . Weer een talent. Het voelt goed.

Het duurt even voordat hij van het toilet is. Ik maan vader ondertussen tot rust en vertel hem dat deze jongen ruimte nodig heeft om te mogen spreken. Zijn moeder beaamt dat. Dat vader zijn zinnen niet moet afmaken maar geduld mag leren hebben. Anders voelt de jongen zich klein en gaat hij ons helemaal niets vertellen uit angst voor jouw reactie. Hoezo zegt vader? Ik heb nu wel lang genoeg gewacht.

Het moet maar eens afgelopen zijn dat hij bepaalt wanneer hij praat en wanneer niet. ( ik merk dat vader het niet leuk vindt als zijn zoon teveel aandacht en tijd krijgt, ondanks dat vader net zelf meer dan 30 minuten heeft gesproken.).

Aha weer een pijnpunt. Ik vraag kan jij praten over jouw gevoel op commando? Hoe was dat in de opleiding? Of ging je dat daar juist ook leren? Boem die is raak zie ik aan vader. Jouw zoon heeft die opleiding nog niet gehad. Praten over je gevoel en ergens woorden aan geven is lastig. Dat moet jij toch weten nu na 3 maanden? Hij is nog maar zo klein. Heb wat meer geduld. Ook jouw zoon mag nu eens even 30 minuten aandacht. Die heb jij net ook gekregen toch?

En opeens vraag ik naar de Vader van vader. Hoe ging dat eigenlijk vroeger bij jou thuis? Vader is stil. Juist daarom. Ik werd ook gepest en ik weet hoe dat voelt. En wat had je toen nodig vroeg ik? Nou dat mijn vader echt naar mij luisterde en mij serieus nam. Maar hij was altijd druk en had geen tijd voor mij. En hoe reageerde jouw vader ? Nou boos. Dan moest ik huilen. Ik moest een vent zijn. Aha zeg ik. Maar wat had je nou echt nodig van je papa? De vader kijkt mij onderzoekend aan. Dat weet ik eigenlijk niet. Gewoon een luisterend oor denk ik, begrip. ?

Ok, misschien gaat jouw zoon daar antwoord op geven. Hoe bedoel je zegt hij? Nou dat merk je zo wel. Nou zegt vader je bent wel erg overtuigd dat mijn zoon gaat praten. Ja, zeg ik . Ik voel dat hij dat gaat doen als hij terug komt. Ik hoop het zegt zijn moeder. Ik vraag bewust moeder niet verder uit want ik wil dat vader het van zijn zoon hoort. Dan zal het kwartje vallen wat er werkelijk speelt op onbewust niveau. Niemand doet dit express. Alleen zijn zoon heeft het antwoord/ de oplossing.

De jongen komt terug van het toilet en gaat krachtig naast zijn vader zitten. Ik vraag nogmaals.

Jouw ouders zeggen dat je gepest wordt op school en dat je het maar lastig vind om jezelf te verdedigen en uit te spreken? Is dat waar? Hij kijkt mij aan, met heel mijn energie geef ik hem de kracht om dapper te zijn. Ik zeg jij mag nu eens jouw waarheid zeggen. Ik heb alle tijd en ik luister.

Ja, dat is wel waar soms. En hoe vind je dat zelf? Nou niet leuk. Maar ik heb het ook leuk op school hoor. Klopt het dat je moeite hebt met volgen van de les? Dan zegt de jongen iets wat mij raakt: Het gaat mij soms veel te snel. Dan kan ik mijn aandacht er niet bij houden. Want in mijn hoofd zit het dan gewoon vol. En dan raak ik de draad kwijt. Dat irriteert de juf.

Dan zegt ze dat ik “langzaam” ben en dat ze zich zorgen maakt. Ze vraagt helemaal niet hoe dat komt? Ze denkt dat ik het express doe en dat ik dan wegdroom en niet naar haar luister. Dan wordt ze boos op mij. Net als mijn vader. Ze weten helemaal niet wat er aan echt aan de hand is.

Dan zeg ik: nee, dat klopt. Als jij het ze niet eens haarfijn gaat vertellen nu wat jou werkelijk dwars zit en wat er aan de hand is met jou. ? "dat is ook waar "zegt de jongen. ( bijzonder hoe eerlijk deze kinderen zijn als jij eerlijk en authentiek bent met hun).

De jongen denkt lange tijd na, en kijkt dan zijn vader weer aan. ( hij zit naast zijn vader). Het volgende valt mij op: de jongen is bang van zijn vader. Ik benoem wat ik zie. Ik vraag: ben je een beetje bang van je vader? De jongen kijkt mij “betrapt” aan. En kijkt dan gauw naar de tafel voor zich. Het mooie gebeurd. Vader geeft antwoord: natuurlijk is mijn zoon niet bang voor mij. Ik probeer hem juist te helpen.

Ik voel de jongen in elkaar krimpen. En geef hem de ruimte in de stilte. Dan zeg ik, voelt het ook zo voor jou dat papa jou wilt helpen? Ik vraag het nogmaals: de jongen blijft stil, de schouders worden opgetrokken en hij zegt na 5 minuten stilte. Ik weet het niet. Ik zeg: je weet het best dat voel ik maar je durft niet want ik zie je naar jouw vader kijken. ( heel bewust benoem ik wat ik zie).

De jongen loopt van tafel en gaat naar zijn moeder toe en hangen. Vader zegt : kijk dat doet hij nu altijd. Als hij het niet weet , of geen antwoord wilt geven dan gaat hij zich verstoppen achter zijn moeder. “watje”Vader begint een beetje smalend te lachen. Ik zeg tegen de jongen weet je wat ik voel? '

Nou zegt hij: dat jij dit echt wel zelf kan vertellen. Maar dat jij naar de juiste woorden zoekt omdat je bang bent dat jouw papa boos op je wordt en jou zal straffen. Jij bent zo gevoelig dat je hem niet wilt kwetsen. Maar , en ik kijk zijn papa en mama aan. Zij beloven dat ze niet boos op jou zullen worden. Ik kijk vader aan en deze zegt: Nee, je mag alles zeggen. Daarom zijn we hier juist. We willen je echt helpen. We zullen je niet straffen. Dan zeg ik erachter aan en anders bel je mij. Ik knipoog naar hem.'

DE jongen heeft een dolletje soms nodig. Wat losser. Het is allemaal veel te serieus, te zwaar. Ik pak een van de honden beet en zeg: vertel het maar tegen hem! Heb ik al gedaan zegt de slimmerd. Nou doe nog maar een keer maar dan hardop graag. Nu heeft hij mij in de tang. Leuk!

Zie je nou zei ik: Als jij niets zegt kunnen we ook niets veranderen of leren van jou. Ik weet dat jij heel veel wijsheid en waarheid in jezelf hebt zitten. Maar doordat je zo goed en lang nadenkt over wat je nu precies wilt zeggen en jouw woorden zorgvuldig kiest maken mensen op school en thuis en in de klas jouw zinnen af. De lieve schat kijkt mij aan. Boem. Ja, dat is zo zegt hij.

En dat is vaak helemaal niet wat ik bedoel of wil zeggen. Maar dan denk ik “Laat maar”. Je wilt toch niet horen wat ik bedoel, je begrijpt mij toch niet. Ik zeg: dat is nou precies wat jij mag leren. “Laat je maar Horen, jij krijgt nu alle ruimte en aandacht van mij. Jij bent belangrijk voor ons. En als jij niet vertelt wat jij voelt hoe moeten wij dan iets van jou leren en hoe kunnen wij jou dan begrijpen. Dat is slim zegt hij. Ja dat is eigenlijk best gek wat ik dan zelf denk en doe. Ja, zeg ik. Zo begrijpt nooit iemand jou. alleen de hond.

Ok zullen we het opnieuw proberen. Hij gaat weer op zijn plek zitten. Moeder vind het allemaal zielig voor haar zoon. Ik vraag haar om vertrouwen in haar wijze en gevoelige zoon te hebben. Hem een stem te geven en niet voor hem te spreken en of hem zielig te vinden. Jouw zoon is super sterk en super slim. Meer dan wij allemaal bij elkaar. Dat geeft hem kracht.

Dit is zijn moment: Ik zet nog wat limonade voor hem neer.

Hij ontspant zich. Nogmaals stel ik hem de vraag: wil je het vertellen wat je dwars zit?

Ik voel zeg ik : dat je er diepe verstopte tranen achter je ogen hebt zitten die prikken. Waar ben jij zo verdrietig van?

Hij kijkt mij aan met vochtige ogen en ziet mijn tranen die ik voor hem voel en laat zien.

Dan begint hij opeens te vertellen. Ja, ik ben bang voor mijn vader. Hij maakt mijn zinnen af en is heel vaak druk en ongeduldig. Als ik iets wil vertellen dan weet hij het altijd beter en gaat hij zijn verhaal vertellen. Hij luistert niet naar mij. Hij wordt boos op mij en dat maakt mij bang. Als ik iets niet snel genoeg kan uitleggen dan gaat hij bulderen. Hij kijkt mij strak aan. Ik voel mij dan zo onzeker & klein en boos.

Maar ik kan niet tegen hem op.

En opeens begint hij hartverscheurend aan de keukentafel te huilen. Vader doet niets. Moeder wil opspringen en ik maan haar vooral nu te blijven zitten waar ze zit.

Dit gaat over vader en zoon. ( en natuurlijk in direct wat moeder hier zelf te leren heeft).

Hij durft ook nu niet naar zijn vader te kijken. Ik vraag aan vader: wat doet dit nu met jou? Als je eigen zoon dit zegt en zo hartverscheurend moet huilen. De jongen snikt door. Zijn vader is stil en kijkt beteuterd. Het raakt hem dat zie ik.

Ik weet het niet, zegt vader. Wat er nu van mij verwacht wordt? Ja, ik ben ongeduldig en ja, ik maak zijn zinnen af omdat het altijd zo lang duurt. Omdat hij toch niet praat. Maar dat hij dus bang van mij is had ik nooit gedacht. Dat vind ik heel erg. Ik wil hem juist helpen. Zo voelt dat dus blijkbaar niet voor hem zeg ik.

Ik vraag aan vader: wie maakte jou vroeger bang en klein? Zijn vader buigt zijn hoofd naar de tafel.

Ja, mijn vader. Opeens kijkt de kleine jongen zijn vader aan en begint nog harder te huilen. En kijkt zijn vader aan. Zijn vader kijkt hem aan en begint tegen de kleine jongen te “praten”. Met troostende woorden. Hij zegt je hoeft niet zo verdrietig te zijn. ( maar de jongen is wel verdrietig).

Het valt mij op: dat vader zijn zoon niet pakt, niet troost niet omhelst. Ik benoem het. Wat had je vroeger nou zelf zo nodig? “praten” of om geknuffeld te worden en je vader te voelen, de liefde, de troost, je begrepen “voelen”.

Vader blokkeert aan alle kanten als ik dat zeg. Moeder geeft mij een knipoog. Vader zegt: nou ik weet niet hoe dat moet hoor dat is mij nooit geleerd. Ik zeg: Ben je zelf misschien bang? Dan wordt vader boos. En begint zijn stem te verheffen. Maar ik zit aan de andere kant van de tafel. En heel rustig zeg ik : wat maakt je nu zo boos. ?

Dat jij dat durft te zeggen. Ik ben een sterke vent en ik ben helemaal niet bang. En dan zeg ik: wat is er zo erg aan bang zijn? Waarom maakt jou dat boos? Vind je je zelf dan zwak en een “watje”. ?

Dat is nu precies wat jouw prachtige zoon je laat zien: ik ben klein en het maakt mij bang als mensen zo tegen mij schreeuwen en boos doen, het maakt mij van binnen onzeker en onmachtig. Het voelt alsof ik er niet tegenop kan. Alsof mensen boven mij proberen te staan met macht.

En dit doe je nu precies met jouw zoon. En jouw vader deed dit vroeger bij jou. Je wilt je niet laten kennen, je wilt boven hem staan zoals jouw vader ook deed. Vanuit je eigen Angst om kwetsbaar te zijn nu naar je zoon toe.

Vader blokkeert volledig opeens heeft hij even geen woorden meer. Hij voelt en voelt wat ik bedoel. Ik neem hem aan de rode draad mee naar zijn eigen levensverhaal.

En nu vader zijn eigen blokkade bewust wordt en zichtbaar maakt hoeft de kleine jongen het niet meer te dragen. Ik zeg tegen de kleine jongen en wat zou jij nu doen als papa jouw zoon was?

De kleine jongen die alles heeft gehoord over de jeugd van zijn vader nu, omhelst zijn vader. Twee armpjes om vader heen. Vader voelt zich ongemakkelijk hierbij. En slaat de jongen als een koe op zijn rug. Onhandig en ongemakkelijk in deze omhelzing. Want ik voel dat de tranen boven komen bij vader nu. De verdediging zakt en zijn mooie kwetsbare hart opent zich.

Door zijn prachtige zoon.

Mooi en erg ontroerend. Als ik naar de kleine jongen kijk doet hij al het werk met heel zijn hart.

Hij houdt zijn vader stevig vast en vader klopt zijn zoon op de rug. Heel apart om te zien.

Hij gaat terug zitten op zijn stoel en legt zijn voetjes op de schoot van zijn vader.

Zijn vader pakt zijn voeten. En begint onrustig en heel ongemakkelijk heen en weer te wrijven over zijn voetjes. Vader schaamt zich en kijkt mij aan maar durft niet naar zijn zoon te kijken. Moeder en ik kijken toe.

En dan zegt de jongen: pak ze maar gewoon alleen vast. Dat is voldoende. Wel heb je ooit.!!

Dan begint zijn vader te snikken. En alle machteloosheid glijdt van hem af. En opeens beginnen we allemaal te lachen als vader zegt: en nu ik: mag ik nu mijn voeten op jouw schoot doen. Er ontstaat een vader –zoon spel van liefde en stoeien. Ze lachen en kriebelen en kietelen om de beurt. Het ijs is gebroken. Daar is die gelijkwaardigheid. Het kind in vader is los.

Het is wonderlijk wat er zomaar mag gebeuren.

Opeens ziet vader dat de onzekerheid en angst van zijn kind, de angst en onzekerheid van hem zelf zijn, en dat hij daarom altijd zichzelf zo overschreeuwt, snel boos en ongeduldig is. Vader wilde zich groter maken om zijn onzekerheid te verbergen voor zijn eigen zoon & vrouw en medemens. Niemand mocht meer dichtbij komen. Maar zijn zoon heeft het patroon doorbroken.

De zoon maakt duidelijk dat de vader zijn snelle praatjes en verhalen wat meer mag inslikken en dus wat introverter mag worden zodat zijn zoon en vrouw de ruimte en aandacht krijgen om wat meer te gaan spreken over hun gevoel. En vader wat meer mag gaan luisteren naar zijn gevoel. Zich mag laten “raken” en weer aangeraakt worden en vooral zijn eigen zoon en vrouw mag aanraken met zijn hele hart. Niet met zijn “woorden en praatjes” van controle en stoer doen maar daden.

Als de sessie over is: zegt de kleine jongen: mag ik jou knuffelen Sonja ? Oh, graag zeg ik.

Hij omhelst mij met zoveel liefde. Dat ik er ook echt van geniet.

Je hebt mij écht goed geholpen! Daar ben ik blij om zeg ik en hou hem stevig vast. Dit prachtige kind voelt ook aan wat ik nodig heb. Hoe bijzonder is dat! De bevestiging en terugkoppeling van een jongen van 8 jaar. Hoe wijs en hoe liefdevol. Hij voelt dat het voor mij ook niet altijd even makkelijk is om op het scherpst van de snede proberen een opening te vinden tussen ouder(s) & kind(eren).

Hoe "puur" is dit kind. Wat ben ik trots ! Ik wist dat jij dit kon. En ik knuffel hem. We houden elkaar stevig vast. Nu voel ik zijn kracht en dat zeg ik hem ook. Dit is jouw kracht. Jezelf durven uitspreken vanuit je echte hart. Jij helpt mij nu ook weet je dat. Juist door dit tegen mij te zeggen. Dat heb ik ook nodig hoor als therapeut en als mens! dankjewel. Het joch , glimt van trots! En kijkt zijn ouders aan.

Niet meer bang zijn voor die “praatjes maker”. En we moeten allemaal lachen. Nu begrijp ik wat ik moet doen zegt de jongen: ook op school. Maar je moet mij nog wel leren hoe ik dat het beste kan doen als jij er niet bij bent.

Moeder is zo vertederd en trots dat ze zegt, nou dat zou ik ook wel willen leren. Ze geeft hem een compliment. Ik zeg haar vraag of je zoon jou dit wilt leren. Met heel je hart spreken en met je gevoel dus. Ja, zegt vader tegen zijn vrouw. Er is werk aan de winkel voor jou. En opeens is daar de geweldige kracht van moeder: ze grijpt haar kans en volgt het voorbeeld van haar zoon. Wow.

Moeder zegt opeens: nou ik weet niet wat jij in die 3 maanden persoonlijke ontwikkeling groep hebt gedaan voor zoveel geld? Die bla bla die laten we achter ons. We gaan nu voor het echte werk.

Na 1 sessie is mij meer duidelijk geworden over jou, mij en onze zoon dan ik voor mogelijk kon houden. Dit geeft mij ook echt heel veel inzicht in onze relatie. Ik had altijd het gevoel dat ik maar tegen mijn man op moest kijken omdat hij mij jaloers maakte met anderen vrouwen. Ik voelde mij nooit “goed genoeg”.

Maar nu begrijp ik gewoon dat hij eigenlijk de liefde van zijn vader en dus van een man zocht /zoekt en nodig heeft en dat ik niet zo bang hoef te zijn. Maar dat mijn eigen bazige dominante & ongeduldige man dus ook gewoon onzeker is en kwetsbaar. Net als ik. En nu begrijp ik ook beter wat ik anders kan doen in deze relatie. Dat mag leren wat ik zelf ook te bieden heb. In plaats van af te wachten of ik wel goed genoeg ben volgens mijn man.

Ook ik had angst voor mijn man. Mijn zoon lijkt op mij. Maar hij heeft zich nu uitgesproken en ik durfde dat ook niet echt. Wilde zelf ook de harmonie bewaren altijd. Maar nu zie ik dat ook ik dapper moet zijn en mijn eigen ruimte mag en moet gaan innemen in deze relatie en dat mijn gevoel er ook toe doet. En dat ik mijzelf niet met anderen vrouwen hoef te vergelijken en angst hoef te hebben. Het is eigenlijk de angst van mijn man die ik overneem. Daardoor verlies ik mijn kracht, door al die verhalen van hem.

Maar eigenlijk heeft mijn man dan juist mijn knuffels nodig en dat ik zelf durf te zeggen dat ik bang voor hem was en zijn grote mond. Maar eigenlijk is hij zelf ook bang. En omdat ik steeds stiller werd door mijn angst, ging hij steeds meer schreeuwen. Ik mag ook leren voor mijzelf op te komen.

En opeens knuffelt ze haar man. En staat daar gewoon een heel andere vrouw. En jawel vaders is: stil en lacht naar mij. Daarom ben ik naar jou toegekomen zegt hij met een trotse blik. Dit is wat ik miste. Alleen dacht ik dat ik dat op mijn manier juist zou bereiken om te laten zien aan mijn vrouw dat ik een “echte man” ben. Nu begrijp ik mijn vader ook veel beter. Hij had dus ook angst voor zijn eigen gevoelens. Ik glimlach naar hem. Hoe bijzonder als mensen opeens het hele plaatje gaan zien en begrijpen en zelf tot inzicht komen waar ze steken hebben laten vallen en zelf mogen veranderen in relatie tot de ander.

Vader geeft mij een dikke knuffel, hij zei ik wist dat ik bij jou moest zijn. Inderdaad moest ik er vandaag bij zijn. Anders had ik het niet geloofd.

Had mij een hoop geld bespaard als ik gelijk hier naartoe was gekomen. Ik zeg: voor alles is een juiste tijd en plaats. Blij dat je nu jouw muur kon laten zakken en was dat andere nodig om dit aan te kunnen. Niets is voor niets.

Een goede relatie begint immers altijd bij jezelf. ) Het één heeft het ander uitgelokt. En met jouw krachtige intuitie kwam je uiteindelijk toch zelf bij mij terecht.

We maken daarna voor alle drie een nieuwe afspraak. Dankbaar voor zoveel vertrouwen.

I believe the Children are our Future

Teach them well, and led them lead the Way!

Liefs Sonja

Kindertolk, Relatie & Gezinstherapeut Sonja de Heer

Praktijk Face the Truth Amstelveen.

www.PraktijkFaceTheTruth.nl

www.SonjadeHeerHealing.nl